Vampir ve Deniz Kızı

~1 BÖLÜM~

Keyifli okumalar....

Okyanus çok güzel bir yer ama güzel olduğu kadar da tehlikeli bir yer. Okyanusun dibinde, karanlık, yasaklanmış sularında, bir çok deniz canlısı var. Ve ben de onlardan biriyim...

Bir deniz kızıyım. Belki de son deniz kızıyım. Çünkü benden başka bir deniz kızı görmüyorum. Ve deniz adamı da. Türümden bir tek ben kaldım galiba. Bunun sebebi benim türümün karaya olan merakları.

Ne görüyorlar ki dış dünyada hala anlamış değilim. Tamam ben görmedim ama hepsi burayı o kara parçası için terk etti. Umarım tüm topraklar suyun altında kalır bir gün. O zaman burayı terk eden deniz canlıları yeniden okyanusa döner ve yine birlikte oluruz.

Bu benim hayalim. Herkesle birlikte olmak. Ama yoklar. Bunlar hayal ve anıdan ibaretler benim için...

Okyanus karalığın esiri olurken su yüzüne doğru yüzmeye başladım. Gece oluyordu. Okyanusu aydınlatan tek ışık ay ve yıldızlardı. Gerçekten geceleri korkuyorum artık. Yalnızım ve okyanusun dibi korkunç bir yer. Bir köpek balığı tarafından ısırılmak...

Böyle yalnız ölmekten korkuyorum. Öldürülmediğimiz sürece sonsuza kadar yaşarız ama işte biri sana zarar verirse ölürsün. Bu da bizim hayatımızın kanunları.

Geceyi aydınlatan aya doğru yüzüp, su yüzüne çıktım. Ay çok büyük. O kadar güzel ki. Keşke okyanusta bu kadar parlak ve güzel olsa. Buradan etrafa bakınca büyük bir sonsuzluk görüyorum. Her taraf su. Bu yalnızlık demek. Ne zamana kadar yalnız kalacağım? Bir deniz canlısı beni öldürene kadar mı? Hayır bunu istemiyorum.

Ama insanlardan da nefret ediyorum. Tamam onları tanımıyorum ama sevdiklerim onların yanında ve bu beni deli ediyor.

Çok düşündüm, acaba bende mı karaya çıksam diye. Ama korkuyorum. Orada beni nasıl bir hayat bekliyor bilmiyorum. Ya her şey kötü olursa. O zaman şansımı kaybederim. Okyanusa asla geri dönemem. Sebebiyse bir kere ayakların olduysa kuyruğun yok olur.

İnsana dönüşmek çok basit aslında. Kuyruğumuz sudan çıkarsa her şey değişir. Suyla olan tüm bağlarımız kopar. Ve kuyruğumuz insan ayaklarına dönüşür. Evet bu çok basit. Ama zor olan şey ise denize dönsen de asla kuyruğun olmayacak. Şimdi ki gibi rahat nefes alamayız. Bir insan gibi boğulup ölürüz.

Ama burada kalmaya devam edersem de öleceğim. Yalnızlıktan kalbim duracak. Cesedim kıyıya vuracak. Bu çok korkunç. Ne yapmalıyım ben. En iyisi suyun yüzeyinde yüzeyim. Belki bir arkadaş bulurum. Belki kendi türümden birini bulurum. Bilmiyorum. Ama birini bulmak istiyorum.

Aldığım kararla aya doğru yüzmeye başladım. Ay yolumu aydınlatıyordu. Çok güzeldi. Sanki ışığın içinde yüzüyordum.

Tüm gece boyunca yüzdüm. Ama hala etraf ıssız okyanustu. Mas mavi suyu ne kadar güzel gözükse de tehlikelerle doluydu. Güneş doğuyordu artık. Gökyüzü her haliyle çok güzel. İlk kez bu kadar uzağa yüzüyorum. Şimdiden çok yorulmuştum. Aşağı doğru yüzmeye başladım. Etraf karanlıklaşırken derine indiğimi anladım. Ama çok az yüzmüştüm. Neden bu kadar karanlık ki etraf. Biraz daha yüzerken, bir anda her taraf karardı. Neler oluyordu böyle. Artık korkmaya başlamıştım. Çünkü karanlıktan bir şey göremiyordum. Hızla yukarı doğru yüzmeye başladım. Ama hep karanlıktı. Nereye yüzdüğümü bilmiyordum artık.

Kendime lanetler ederek, olduğum yerde durdum. Neden kendi yerimden buraya geldim ki? Orası bu kadar korkunç değildi. Aptalım ben. Nasıl geri döneceğim? Bu karanlıkta sıkışıp kaldım ben. Ölecek miyim acaba? Hayır ya bir köpek balığı beni öldürürse?

Etrafıma bakarken bir ışık gördüm. Çok parlaktı. Acaba gitsem mi? Belkide bu karanlıktan çıkmak için bir şanstı.

Hızla ışığa doğru yüzmeye başladım. Yüzdükçe, ışık büyüyordu. Bir kaç dakika sonra etrafım ışıkla aydınlandı. Ama hala ona doğru yüzüyordum. Ay gibi yolumu aydınlatıyordu.

En sonunda ışığa varmıştım. Büyük bir aynaydı. Bir aynadan nasıl ışık çıkar. Ya büyülü bir eşyaysa. Korkarak aynanın karşısına geçtim. Kendi yansımamı görüyordum. İlk kez kendimi bu kadar güzel görüyorum.

Yeşil gözler,siyah saçlar,beyaz bir ten. Ve güzel bacaklar...

Ne bacaklar? Ne bacağı? Benim kuyruğum olmalıydı. Ben bir deniz kızıyım. Gözlerimi aynadan çekip, kendime baktım. Benim kırmızı kuyruğum vardı. Ama aynada iki tane bacak gözüküyordu. Bir aynadaki bacaklara, bir kuyruğuma baktım. İkisi de çok güzeldi. Ama bacaklarda güzeldi. Bana ikisi de yakışıyor ama merak ediyorum o bacaklarla yürüyebilir miyim?

Çok heyecanlanmıştım. Bir an o karanlığı ve aynadan gelen ışığı unutmuştum. O bacakları düşünüyordum. Karaya çıksam mı bende diye. Tüm korkum gitmiş, şimdiden yürüyebilmenin hayallerini kuruyordum. Aklım başıma gelince hemen etrafıma baktım. Buradan bir an önce gitmeliyim. Burası büyülü bir yer. Beni etkilemesine izin vermemeliyim. Hızla oradan uzaklaşırken bir anda aynaya doğru çekilmeye başladım.

Korkarak daha da hızlı yüzdüm ama nafile, biraz daha yüzmeye çalışırsam kuyruğum kopacak. Etrafımda ki su bile aynaya doğru çekiliyordu. Kuyruğum acımaya başlamıştı artık ve bende kendimi su gibi akıntıya bırakmıştım.

Galiba bu son. Büyüden etkilendim ve öleceğim. Gözlerimi kapatıp, ölümümü beklemeye başladım. Su beni sürekli çekiyordu. Bir anda her taraf aydınlandı. Hızla gözlerimi açtığımda su yüzeyindeydim ama dur bi dakika burası neresi?

Çok küçük bir su kuyusunun içindeyim galiba. Hayır bu havuz galiba. Ay bilemiyorum. Etrafta kırmızı çiçekler var ve her taraf taş duvardı.

Ben nereye geldim böyle? Ve nasıl geldim bilmiyorum? Lanet o büyülü ayna beni nereye getirdi. Kendimi sakinleştirdikten sonra, etrafı yeniden incelemeye koyuldum.

Burası çok derin değil. Ve masmavi taştan bir havuzun içindeyim. Etrafta güzel kokulu kırmızı güller var. Ve yer yemyeşil. Siyah taşlardan oyulmuş duvarlar 4 tarafı da kapamıştı. Sadece gökyüzü gözüküyordu. Duvarların yanında bir kapı vardı. Acaba buraya biri girer mi? Ya beni görürlerse? Ama ben nasıl geldiğimi bilmiyorum. Suç bende değil ki, o aynada. O şey beni buraya sürükledi.

Etrafıma bakıp, kaçış yolu ararken suyun dibine yüzdüm. Burada bir ayna vardı. Aynaya vurmaya başladım ama ne ışık geldi ne de o beni yeniden sürükledi. Sinirle suyun yüzeyine çıktım, arkamı dönerken bir çift kırmızı gözle karşılaştım...