Let Me Go

Hoofdstuk 4.

Tony's POV

Met mijn koffer in mijn hand liep ik door de kou. Ik had het zo verpest. Voor mezelf, maar vooral voor Pepper en Jennifer. Het was allemaal de schuld van die blonde troela. Ik wist niet eens haar naam! Ze was gewoon een journaliste en ik moest me weer zo nodig laten gaan. Ik besloot naar Rhodey toe gaan. Hij woonde niet ver af. In de verte stond een groep mensen. Ik had ieder mensen proberen te vermijden. Nu werd dat nog lastig ook. Ik deed mijn capuchon over mijn hoofd. Snel liep ik lan gs de groep mensen. Ik ving een paar woorden op. '...Stark...Alleen...' en nog zo'n dingen. Even verderop zag ik Rhodey's huis. Ik klopte aan. Maar niemand deed open. Ik klopte nogmaals, dit keer harden. Weer kwam er niemand. Ik zette mijn koffer neer en keek door het raam naar binnen. Het was donker en er was niemand te bekennen. Hij was er niet. 'Verdomme,' vloekte ik. Ik ging op de stoep zitten, denkend aan wat ik nu ging doen. Ik kon natuurlijk buiten blijven slapen, maar liever niet natuurlijk. Met tegenzin pakte ik mijn mobiel en belde naar Phil Coulson. 'Met agent Coulson,' hoorde ik door de telefoon. 'Ehh...Hey, met Tong Stark. Hebben jullie misschien nog een plekje vrij op de Hellicarier?' vroeg ik voorzichtig. Ik schaamde met echt. Dat dé Tony Stark iemand om onderdak moest vragen! 'Natuurlijk, Stark,' zei hij met een vreemde stem. 'Bedankt, man,' zei ik. 'Rogers haalt je op. Waar ben je?' vroeg Coulson. Ik zuchtte. Niet Rogers! Als ik aan iemand een hekel had, dan was het Steve Rogers wel. Met z'n rare Captain America pakje. Echt belachelijk. Ik zocht naar de straatnaam en gaf deze door. Even later hing ik op. Ik wachtte een tijdje en uiteindelijk kwam Steve aanrijden. Ik opende de deur en gooide mijn koffer achterin. 'Stark,' zei hij. 'Captain,' zei ik terug. Dat was dus onze begroeting. Stil reden we verder. 'Dus je kunt al rijden?' besloot ik uiteindelijk plagend te zeggen. Ik hoorde hem zuchtte. Hij haatte me echt. 'Waarom zwerft Tony Stark op straat?' vroegphij. Nu was ik degene die zuchtte. 'Dat gaat jou niets aan, meneer Rogers,' zei ik simpelweg. Ik hoorde hem grinniken.
Even later zag ik een helikopter staan. De helikopter van Nick Fury. We stapte uit de auto en vlogen verder in de helikopter. Nick Fury heeft me de hele reis genegeerd. Mietje , dacht ik bij mezelf. Na 10 minuten gevlogen te hebben, landde we op de Hellicarier. Binnen zag ik Natasha Romanoff aan tafel zitten. Zonder iets te zeggen, ging ik naast haar zitten. Nick en Steve hadden de kamer verlaten. Gelukkig maar. 'Wat brengt jou hier?' vroeg ze. Ze leek een beetje bezorgd, maar echt overtuigend was het niet. 'Weetje, de manier waarop jij "wat brengt jou hier" zegt, klinkt hetzelfde als "val dood",' zei ik haar. Ze grinnikte. 'Dat is een gave,' zei ze. Ik rolde met mijn ogen. 'Maar even serieus, Stark. Wat kom je hier doen?' vroeg ze door. 'Hoezo? Ben je niet blij me weer te zien?' zei ik sarcastisch. Ze keek me geërgerd aan. 'Ik had gewoon wat probleempjes thuis,' antwoordde ik simpelweg. Ze knikte. 'Met je dochter?' 'Inderdaad.' 'Hoe oud is ze nu?' vroeg ze. Ik dacht even na. '16, volgens mij,' zei ik bedenkelijk. Natasha lachte. 'Oh, Stark!' zei ze. Verbaasd keek ik haar aan. 'Zelf ik weet dat ze al lang 17 is,' lachte ze. Maar ik vond er niets grappigs aan. Ik wist niet eens mijn dochters leeftijd! Ik wneste dat ik terug kon. Terug naar Pepper. Ik miste haar zo. Maar ze had volkomen gelijk. Ik was een vreselijke vader.