Let Me Go

Hoofdstuk 17.

Tony's POV

Pepper en Jennifer stonden voor me. Ik stond er alleen voor. Jarvis was ver buiten bereik. Op de achtergrond verscheen hij weer. Loki. Met zijn staf liep hij naar een soort gat in de muur. Ik wilde naar hem toe rennen om het tegen te houden, maar mijn voeten zaten muurvast aan de grond. Het gat begon lichter te worden. Steeds meer. Tot het op een gegeven moment leek te ontploffen. De knal was hard en ik werd omver geblazen. Door alle rook heen, zag ik Loki weer lachend staan. Met zijn staf omhoog. Onder hem lag Pepper. Ik hoorde Pepper nog een laatste keer gillen. Toen hief hij zijn staf op en... Zwetend werd ik wakker. Ik zag dat ik rechtop op bed zat. Snel keek ik naast me. Pepper lag gewoon naast me te slapen. Ik begroef mijn gezicht in mijn handen. Ik moest stoppen met de waanbeelden. Er was iets mis met me. Sinds New York heb ik er al last van, maar het leek bijna we te zijn. Nu komt het weer terug, de angstaanvallen. Ik lijk overbezorgd over iedereen die ik lief heb. Zonder reden, toch? Maar ergens wist ik dat de droom niet zomaar was. Er was eens kans dat deze zou uitkomen. Maar ik zou er alles aan doen dat te voorkomen. Ik wilde meteen beginnen met Loki opsporen. Ik gooide de deken van me af, toen ik Pepper hoorde kreunen. 'Tony...' hoorde ik haar zacht zeggen. Ik deed alsof ik haar niet gehoord had. Maar toen voelde ik haar arm om mijn bovenlichaam. Met een ruk trok ze me terug naast haar. Toen lag ik weer in bed. 'Tony, wat is er?' vroeg ze terwijl ze gaapte. 'Niks hoor,' zei ik terwijl ik weer probeerde op te staan. Maar weer hield Pepper me tegen. 'Wat is?' vroeg ze nogmaals. Ik zuchtte. 'Ik maak me gewoon een beetje zorgen, dat is alles,' zei ik simpel. Pepper draaide met haar ogen. 'Ga maar slapen. Het was een moeilijke dag voor je,' zei ze toen. Ze legde haar hoofd op mijn borst. Ik gaf haar een kus en aaide over haar haren. De hele nacht heb ik gedacht over die droom. En hoe ik deze kon voorkomen. Ik kon natuurlijk de Avengers om hulp vragen, maar liever niet. Ik wist sowieso niet wanneer Loki weer zou toeslaan. Misschien wel vannacht, misschien wel volgende maand pas. Je wist het nooit bij die gast. Maar ik zou er wel achter komen. De volgende dag, had ik geen zin meer om lang in bed te blijven. Voorzichtig duwde ik Pepper van me af en sloop naar onder. De deuren van alle andere kamers waren dicht en ik had niets gehoord, dus waarschijnlijk was ik de enige die wakker was. Vandaar dat ik ook alleen mijn pyjamabroek aanhad, en meer niet. Maar dat bleek een foutje te zijn, toen ik onder Pietro Maximoff tegen kwam. Ik zuchtte. Ik kon niet terug naar boven gaan, dan zou ik iedereen wakker maken. dan zou Pepper boos worden. 'Goedemorgen,' zei Pietro. Ik lachte één seconde naar hem. 'Heeft u lekker geslapen?' vroeg Pietro vriendelijk. 'Eigenlijk niet. En jij?,' vroeg ik ongeïnteresseerd. 'Ja. Het gaat wel. Maar even een tip, raak uw dochter nooit meer aan,' zei hij grinnikend. Ik keek op. 'Hoezo?' vroeg ik. 'Die loopt wel op 1000 volt,' zei hij lachend. Ik keek hem vragend aan, zodat hij wel verder moest praten. 'Ja, gisteren, toen ik met haar naar onze kamer ging, heeft ze me gekust. In het begin was het wel cool en zo, maar toen sloeg opeens al die elektriciteit over,' zei hij. Met grote ogen keek ik hem aan. 'Wacht!' beval ik hem. 'Je hebt haar gekust?!' vroeg ik ongelovig. Hij haalde zijn schouders trots op, en knikte. Ik was woest. Niet alleen op hem, maar ook op Jennifer. Vooral op Jennifer. Zij wist dat ik vind dat ze er nog niet aan toe is. En op dat moment kon ik me weer even niet beheersen. Met mijn ontblootte bovenlichaam, rende ik naar Pietro. Hij was snel, maar niet snel genoeg. Hij zag me niet aankomen. Ik haalde uit en mijn vuist raakte hem recht in het gezicht. 'Pap!' hoorde ik op dat moment naast me. Ik draaide me om en zag Jennifer staan. 'Waag het niet nog eens aan mijn dochter te komen,' zei ik snel tegen Pietro en liep daarna weg naar mijn werkkamer.