Let Me Go

Hoofdstuk 19.

Jennifers POV

Snel pakte ik nog een zakdoekje. Pietro's neus was al een kwartier aan't bloeden. Tony had hem echt hard geslagen. Misschien was zijn neus wel gebroken. Ik haatte Tony. Alleen vanwege één klein kusje. 'Gaat het weer een beetje?' vroeg ik bezorgd. Pietro hield het zakdoekje voor zijn neus een haalde zijn schouders op. 'Het doet niet meer zoveel pijn,' zei hij stoer. Ik wist dat ik niet de enige was die boos was op Tony. Pepper en Scarlet waren ook woedend. Ik wist ook dat Pepper al met Tony gepraat had. Plotseling voelde ik iets, van binnen. het kwam van het apparaat. Het voelde alsof iets pijnlijks door mijn lichaam heen kroop, richting mijn hart. Ik viel op mijn knieën van de pijn. Alles werd wazig en ik werd duizelig. Onduidelijk zag ik mensen op me af komen rennen. Ik zag niet wie. Het apparaat werd warm. Te warm. Ik begon te schreeuwen. Het voelde alsof ik van binnen uit verbrandde. En toen zag ik een felle flits. Ik zag iedereen achteruit vallen. Ik stopte met schreeuwen. Maar ik werd nog duizeliger en het ging nog meer pijn doen. Toen verloor ik mijn bewustzijn. Alles werd zwart.

Duisternis. Dat was het eerste wat ik me toen kon herinneren. Donker. Zonder maar één enkel lichtje. Zelf mijn borst gaf geen licht meer. Er was geen geluid. Je kon een speld horen vallen. De pijn was weg. Maar ik voelde me niet goed. ik voelde eigenlijk helemaal niets. Het leek alsof ik op het puntje van de afgrond stond, klaar om te pletter te vallen. Toen werd de stilte verstoord door voetstappen. Een lichtje kwam tevoorschijn. Het kwam op me af. Loki had het lichtje vast, en het lichtje was zijn staf. Hij keek me vermakelijk aan. En ik was bang. 'Je weet wat er gebeurt als ik je aanraak,' zei ik, terwijl ik dreigend probeerde te doen. 'Zeker weet ik dat. Helemaal niets namelijk,' zei hij lachend. Verbaasd keek ik hem aan. Ik zou hem een schok geven , toch? 'Alle energie door de je heen stroomde, kwam uit dat kastje. Er zaten helemaal geen scherven in je,' lachte Loki. Verbijsterd keek ik hem aan. Ik kon dus iedereen weer aanraken. Ik keek om me heen. Er zat een soort gat in de muur. Loki liep eropaf. Hij lachte nog één keer en richtte zijn staf op het gat. Het werd steeds lichter. Toen zag ik mijn ouders. Pepper lag wanhopig op de grond en Tony stond van een afstandje naar haar te kijken. Ik wilde naar ze toe rennen. Maar toen leek het gat te ontploffen en ik viel achteruit. Ik hoorde een harde piep in mijn hoofd maar verder hoorde ik niets. Was ik doof door die knal? Loki liep met een lach naar Pepper toe. ik zag Pepper gillen. Loki hief zijn staf op en...Toen gebeurde er iets vreemds. Loki werd omver geduwd door Tony. Hij had Jarvis gebeld en hij had zijn Iron Man pak aan. Ook de piep verdween en ik kon alles weer normaal horen. Ik wilde opstaan, maar dat lukte niet. Ik zat vast aan de grond. Ik probeerde me los te trekken, terwijl Tony en Loki aan het vechten waren. Loki had zijn staf, Tony zijn pak. Toen gingen er deuren open. Die Arkaten kwamen binnen lopen. Ik schrok, aangezien ik niet kon wegrennen. In een fractie van een seconde viel de eerste Arkaat neer op de grond. Pietro verscheen naast hem en lachte naar me. ik zuchtte opgelucht. Hij kwam me redden! Ook Scarlet, Cyclops en Jean kwamen tevoorschijn en begonnen het gevecht. Gelukkig had niemand mij in het vizier.  Ik werd dus niet aangevallen. Tenminste dat dacht ik. Zonder dat ik het merkte verscheen er een Arkaat achter me. Deze hief zijn mes op. Net op dat moment draaide ik me om. Ik bukte en ik gilde. Toen ik dacht dat het mes me zou raken, deed hij dat niet. De Arkaat leek even verward als ik. Ik hoorde een knal en de Arkaat viel dood voor me. Ik keek opzij en zag Iron Man staan. Dankbaar knikte ik naar hem. Maar toen zag ik iets wat mijn hart brak. Naast me, op de grond, lag Pietro. Met het mes in zijn buik.