Let Me Go

Hoofdstuk 10.

Tony's POV

Eindelijk kwamen we aan op de Helicarrier. Ik had Jennifer nog steeds vast. Ik liep samen met de rest naar de medische zaal. Daar stonden een paar zusters en dokters, waaronder dr. Cho. Zij kwam meteen op ons aflopen. Ze wees naar een leegstaand bed. Ik liep er heen en legde Jennifer neer. 'We zullen goed voor haar zorgen,' zei ze nadat ze Jennifer even had bekeken. Opgelucht zuchtte ik. Cho verzorgd ons Jennifer alleen te laten. Pepper weigerde. Maar uiteindelijk heb ik haar toch mee weten te krijgen. Ik en Pepper liepen samen achteraan. We hadden nog geen echt gesprek gehad. Ik besloot dat dat nu misschien wel eens tijd werd. Maar wat moest ik zeggen? Ik dacht een tijdje na. 'Zo...' begon ik. 'Hoe is het met Stark Industries?' besloot ik te vragen. 'Goed,' zei ze kortaf. 'Fijn,' antwoordde ik zuchtend. Ik stopte met lopen en pakte Peppers arm vast. 'Wat doe je?' vroeg ze meteen en rukte zich los. ' Ik ehh...'  begon hij moeizaam. 'Ik wil jou gewoon terug, Pepper,'  zei ik. 'En ik weet, dat het allemaal mijn schuld is,'  zei ik. Ze knikte instemmend, maar liep niet weg. En dat was al heel wat. 'Ik heb het verknald en ik ben een enorme eikel,'  zei ik, alleen om het goed te maken. Ik vond mezelf eigenlijk helemaal geen "enorme eikel". 'Ik heb je nodig, Pepper,'  zei ik, misschien een tikkeltje wanhopig. 'Ik heb jou ook nodig, Tony,'  begon ze opeens. Ik keek opgetogen op. ' Echt?!' vroeg ik ongelovig. ' Ja. Maar ik wil gewoon het beste voor Jennifer. En dat is nu volledig mislukt,'  zei ze en tranen sprongen in haar ogen. 'Ik wil niet dat er iets met haar gebeurt, Tony! Wat als ze het niet haalt?!'  begon ze te huilen. Met medeleven keek ik haar aan. 'Ik ben een vreselijke moeder! Het is allemaal mijn schuld!'  huilde ze. 'Dat is niet waar, Pepper. Het is absoluut niet jou schuld. Het is Loki's schuld. En ik beloof je, dat ik alles zal doen om het terug te pakken,'  zei ik. Voorzichtig pakte ik haar vast. Ze werkte niet tegen. Ze sloeg haar armen om me heen en huilde verder. Ik had haar warme omhelzing zo gemist. Ik gaf haar een kus op haar haren. 'Het komt allemaal goed, beloofd,'  fluisterde ik. Ze knikte zacht en pakte me nog steviger vast. Zo bleven we een tijdje staan. Tot dat dr. Cho ons onderbrak. 'Willen jullie even meekomen?'  vroeg ze. Ik pakte Peppers hand en we volgde dr. Cho naar Jennifer. Ze was nog steeds bewusteloos. 'We hebben haar onderzocht en er zijn ons een paar dingen opgevallen. Hoe leg ik dit uit?'  begon ze moeilijk. ' Ga eerst maar even zitten,'  zei ze. Ik en Pepper gingen zitten en Cho tegenover ons. 'Volgens ons heeft Loki haar aangevallen. Niet met geweld,' voegde ze er snel aan toe. 'Stark, herinner je je Loki's Scepter nog?'  vroeg ze. Ik knikte. 'Loki heeft deze opnieuw geprogrammeerd. We weten niet precies hoe of wat. Maar Jennifer heeft er scherven van in haar borst. Vandaar dat apparaat. Loki heeft daarvoor gezorgd. We proberen zoveel mogelijk te weten te komen. Maar Jennifers lichaam reageert vreemd. We kunnen haar niet normaal aanraken. Je krijgt dan een soort elektrische schok door je hele lichaam,' zei ze ernstig. Pepper sloeg haar hand voor haar mond. 'Voor de zekerheid hebben we hulp ingeschakeld,' ging ze verder. Ze liep naar de deur en opende deze. Een man in een rolstoel reed binnen. Hij was kaal en erg diepe ogen. Bijna eng. Op zijn kleren zat de letter X. 'Goedendag,' begroette de man ons. Ik knikte alleen en gaf een hand. 'Tony Stark,' stelde ik me voor. 'Dat weet ik ,ja. Ik heb veel over u gehoord,' zei hij lachend. 'Dan bent u vast Pepper Potts,' zei hij en gaf Pepper een hand. Pepper veegde snel haar tranen weg. 'Mijn naam in professor Charles Xavier.'