Let Me Go

Hoofdstuk 7.

Tony's POV

Gehaast liep ik naar buiten. Toen pas realiseerde ik me dat ik op een zwevend schip zat. Ik kon geen kant op. Ik hoorde dat er iemand achter me aankwam. Ik draaide me om en zag Natasha staan. 'Waar wilde je naar toe gaan?' vroeg ze. 'Naar beneden,' antwoordde ik. 'Hoe?' vroeg ze door. 'Ja, dat weet ik toch ook niet!' riep ik. Ik zag haar schrikken. 'Ik geef je wel een lift,' zei ze toen en liep naar een vliegtuigje. 'Echt?!' vroeg ik ongelovig. Ze knikte. Ik liep naar het vliegtuigje en stapte in. Even later stegen we op en vlogen naar beneden. Na een tijdje landde we. We stapte uit. Op weg naar Jennifer. 'Weet Pepper het eigenlijk al?' vroeg Natasha toen. Ik schrok. Pepper! Daar had ik helemaal niet bij stil gestaan. Snel pakte ik mijn mobiel en toetste haar nummer in. Ik nam afstand van Natasha terwijl de telefoon overging. 'Hallo?' hoorde ik. 'Pepper! Met Tony,' zei ik vlug. Ik hoorde haar zuchtte. 'Wat wil je?' vroeg ze boos. Ik slikte. 'Is Jennifer thuis?' vroeg ik, voor de zekerheid. 'Nee,' antwoordde Pepper geërgerd. 'Ik was dus net bij S.H.I.E.L.D. en...' begon ik. 'Tony, ik moet gaan,' onderbrak ze me. 'Nee, niet ophangen.' Weer zuchtte ze. 'Loki is terug,' zei ik snel. Ik hoorde even niks. 'Hoe weten ze dat?' vroeg ze toen toch. 'Doet er nu niet toe. Maar...' zei ik slikkend. 'Maar...' herhaalde ze. 'Hij heeft Jennifer,' zei ik zuchtend. 'Wat?!' riep ze geschrokken. 'Maar...Hoe...Wanneer...' stotterde ze. 'Rustig aan. Ik ga haar zoeken,' zei ik geruststellend. 'Waar ben je?' vroeg ze, toen ze een beetje gekalmeerd was. 'Bij de kust,' antwoordde ik. 'Oké. Blijf daar, ik kom ook,' zei ze. Voor ik kans kreeg om te reageren, had ze opgehangen. 'En?' vroeg Natasha meteen. 'Pepper komt hierheen,' zei ik. Ze knikte. Ik wist dat het niet erg goed zat tussen die twee. Maar ik heb vrouwen nooit echt begrepen, dus het kon ook aan mij liggen. In de tussentijd gingen Natasha en ik wat informatie over Loki opzoeken. En over Arkata, maar daar was vrij weinig over te vinden. Na een half uur stopte een auto voor onze neus. Pepper stapte gehaast uit. Ik bleef stil staan. Ik wist niet of ze me al vergeven had, waarschijnlijk niet.Als begroeting, knikte ik alleen naar haar. 'Ja, ik heb hem!' zei Natasha opeens. Ik wist niet of ze wel gemerkt had dat Pepper was gearriveerd.  Op een kaart kwam een ander land tevoorschijn. Alaska. 'Hoe kan hij door helemaal zijn?' vroeg ik verbaasd. 'Hij is en blijft toch een God, Stark,' zei Natasha. Daar zat wat in. 'Zullen we meteen gaan?' stelde Pepper voor. Ik keek Natasha aan. 'Ik vind het goed,' zei ik. Ook ik knikte. Met z'n drieën liepen naar het vliegtuigje. Ik en Natasha voorin en Pepper alleen achter. Ik durfde niets tegen haar te zeggen. En volgens mij dacht zij precies hetzelfde. 'Hoelang is het vliegen?' vroeg ik Natasha. Ze keek naar een scherm. 'Iets minder dan twee uur,' zei ik. Ik hoorde Pepper kreunen. Ze wilde natuurlijk zo snel mogelijk bij Jennifer zei. Maar even later verscheen er een vliegtuig achter ons. Natasha bestudeerde het schip goed. 'S.H.I.E.L.D,' zei ze. Nu zuchtte ik. Wat wilde ze nu weer? Maar we konden niet stoppen. We besloten ze te negeren en verder te vliegen. Maar het vliegtuig bleef ons achter volgen.  Het maakte mij niet veel uit wie erin zat, als het maar niet Rogers of Fury was. Alles behalve hun. Ik maakte een schietgebedje. Nee, dat is niet overdreven. Hun zouden de zoektocht naar Jennifer alleen maar vertragen. En mij woedeaanvallen bezorgen.