HuzuruM

A-N-N-E

Aslında hep anneme:

---"Beni  karnındayken öldürmeyi hiç denedin mi ya da düşündün mü?"

Diye sormak istedim ama o kelimeler bir türlü agizimdan cikmadi, çıkamadı. Ne kadar kötüde olsa bir anneydi oda sonuçta. Evet bir anneydi! Evladını ister istemez doğurup, büyütüp sonra da yüzüne yüzüne ;

---"Ben seni aslında doğurmayı hiç istememiştim."diyen bir anneydi...

     Tamam erkekleri yani babaları anlıyorum.Hep erkek çocukları olsun, kız çocukları olmasın isterler. İşte o da beni bu yüzden istemedi, sevmedi anlıyorum ama sen? Senin beni istememen için bir neden yok ki! Gerçi onunkide (babamın) bir bebeği istememek için geçerli bir neden değil ama o zamanın aptalsı düşüncesi işte.
Ama senin elinde böyle bir neden dahi yok! Beni sevmeyen, istemeyen sevmeye çalıştığım kadın.
    

---"Sahi senin toplumdaki adın neydi?"
     

---"Anne mi?"
    

      Kusura bakma ama bunu bana pek hissettirmediğin için  unutmuşum işte. Bu kelimeyide zaten arkadaşlarım annelerine seslenirken duymuştum;

---"Anneciğim seni çok seviyorum."

  Ne acı ama değil mi? Sayende ben bu kelimeyi, cümleyi bir kez dahi olsun söyliyemedim sana . Çünkü beni sevmeyen birini benim onu sevmemin boşuna olacağını biliyordum.
    

      Neyse be kadın toplum seni anne bilsin, şevkatli, merhametli bilsin! Ben seni kadın olarak biliyorum sadece. Evladının yüzüne onu istemediģini söyleyebilecek kadar vicdansız, merhametsiz, kendi için yaşayan bir kadın olarak biliyorum! Özür dilerim ama bunları hissetmemin tek nedeni sensin kadın!...