Bir anda hayatıma girip bir anda yok oluyorsun. Biliyorum, bu senin için çok kolay. Ama benim için tahmin edemeyeceğin kadar zor!
Gelmenle bir devrim başlatıyor kalbim içimde. Tüm organlarıma mutlulığu öğretiyor. Ama gitmen, yok olmansa o devrimi yıkıyor. Bu sefer kalbim o kadar iyi davranmıyor bana. Mutluluğu öğreten organ, şimdi bütün vücuduma acı çekmeyi, yalnız kalmayı, üzülmeyi öğretiyor...
Sevinmiyor değilim hayatıma öyle aniden girmene. Hatta mutluluktan uyuyamıyorum konuştuğumuz geceler. Ama bu gelişinin, gidişi de var. Ve ben o gidişi yaşadıkça tükeniyorum. Artık gelmelerinede pek sevinemez oldum. Çünkü biliyorum,geri gideceksin ve yine kalbim öğretecek bana yalnız kalmayı, acı çekmeyi...Bazen düşünüyorum da "bir insanı sevmek bu kadar zor olabilir mi?" Tabi sonra yaşadığım acılar canlanınca birer birer; "EVET" diyorum. "Evet onu sevmek çok zor!"....Sen öğrettin bana zorluğu. Artık kimseyi sevemiyorum da kolay kolay. Kopamıyorum ki senden. Bırakmıyorsun peşimi. Ne rüyalarım da ne de hayatım da.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HuzuruM
De TodoUyandırmaya kıyamadığınız insanlar yüzünden uykusuzsunuz şimdi değil mi?
