Penguin "MUKE"

|7|

Michael's pov
- Michael uważaj!!! - Luke ocalił mnie przed rozjechaniem przez auto.
- Dzięki - wydusiłem z siebie lekko zszokowany. Szliśmy w stronę mojego mieszkania. A ja cały czas myślałem dlaczego właściwie się na to zgodziłem. Nie dlatego że nie chciałem. Wręcz przeciwnie świetnie się bawiłem przez ostatnie dni, ale bałem się że coś zepsuje. Znalazłem z nim wspólny język i byłem z tego zadowolony.

Doszliśmy do mojego mieszkania. Szybko weszliśmy po schodach. Otworzyłem drzwi i pozwoliłem Luke'owi rozglądnąć się. Wbiegłem do mojego pokoju i wyciągnąłem torbę. Włożyłem do niej tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Miałem już wrócić na przedpokój kiedy blondyn wszedł do pomieszczenia. W oczach miał tą iskierkę zaciekawienia.
- Michael. - jego głos był bardzo poważny - czemu. Nie. Powiedziałeś. Mi. Że. Masz. Takie. Genialne. Gry.
Zacząłem się śmiać po raz kolejny. Mówił o grach jak o sprawach życia i śmierci.
- Dobra możemy wziąć jakieś gry do ciebie ale wieczorem obejrzymy "Niezgodną". Ok?
- Dobra.

W milczeniu wracaliśmy do jego domu. Nie mieliśmy teraz żadnych tematów do rozmów. Luke tylko szedł z wielkim bananem na ustach wpatrując się w czubki swoich butów.

Trzymałem pad'a i czekałem aż Luke włączy grę. Kiedy w końcu gra się uruchomiła chłopak przysiadł się do mnie i spojrzał na mojego pada. Uśmiech prawie natychmiast zszedł mu z ust.
- Michael. Co ci się stało?
Popatrzyłem na moje ręce. Zapomniałem jakoś ukryć te blizny.
- Eh. Nie wiem jak ci to wytłumaczyć To naprawdę długa historia.
- Mamy czas - usiadł na kanapie po turecku i odwrócił się do mnie wcześniej odkładając pad'a.
- Muszę? - zapytałem błagalnie. Nie wiedziałem czy jestem na to gotowy.
- Tak.- powiedział stanowczo. Westchnąłem i zacząłem swoją opowieść.
- Kiedy miałem 2 lata mój ojciec rozwiódł się z moją mamą. Po prostu zostawił mnie mamę i moją starszą siostrę Juliet. Wtedy nie zdawałem sobie sprawy z powagi sytuacji. Mimo tego mama starała się nam zapewnić wszystko czego potrzebowaliśmy. Pracowała od rana do późnej nocy sześć dni w tygodniu więc nie mogła się mną zaopiekować. Robiła to za nią Juliet która była odemnie 10 lat starsza. Bardzo się przywiązałem do niej a mama spędzała z nami każdą wolną chwilę. One były dla mnie całym światem. Kiedy miałem 8 lat dowiedziałem się o śmierci ojca. To był pierwszy pogrzeb na jakim byłem. Martwe ciało mężczyzny śniło mi się po nocach. Miałem nagłe napady histerii i płaczu. Nikt nie był w stanie mnie uspokoić. I dochodząc do głównego powodu. Kiedy byłem w gimnazjum u mojej siostry wykryto białaczkę. Siedziałem u jej boku dzień i noc. Pomagałem jej w czym mogłem ale to nie pomogło. Walczyła rok o życie ale w końcu odeszła. Do tej pory w głowie rozbrzmiewają mi jej ostatnie słowa " Bądź dzielny ". Pocałowała mnie wtedy po raz ostatni i zamknęła swoje oczy na zawsze. Płacząc wybrałem numer mamy żeby ją o tym powiadomić. Cały czas trzymałem zimną dłoń Juliet. Teraz żałuję że zadzwoniłem po nią. Jechała do mnie samochodem i zderzyła się z ciężarówką. Nie miała najmniejszej szansy na przeżycie. Straciłem dwie najważniejsze osoby w moim życiu w odstępie paru minut. Żeby upamiętnić moją siostrę zacząłem farbować włosy. Ona to kochała. Zawsze miała jakiś zwariowany kolor na głowie. Nadal robię to żeby o niej nie zapomnieć. Wtedy się załamałem. Do tego dochodziło prześladowanie w szkole. Przyszedł taki dzień kiedy po prostu nie wytrzymałem i sięgnąłem po żyletkę. Za każdym razem robiłem to coraz pewniej. Raz prawie wykrwawiłem się i żyję tylko dlatego że przyjaciel przyszedł z lekcjami do odpisania. To on wtedy wezwał pogotowie i po części powstrzymał krwawienie. Wiem to tylko z opowiadań bo byłem nieprzytomny. Calum wtedy się mną opiekował i siłą zaciągnął na terapię. Potem przestałem się ciąć bo zrozumiałem że to nic nie pomaga tylko mi szkodzi. Tylko Cal wiedział co się ze mną działo i dlaczego nie ma mnie w szkole. Tylko on znał prawdziwe powody. On mnie cały czas wspierał, ale już nie mamy kontaktu po tym jak wyjechał z kraju rok temu. - Po mojej twarzy od dłuższego czasu leciały łzy jedna za drugą. Nadal ciężko mi się po tym pozbierać mimo że minęły całe cztery lata. Silne ramiona oplotły mnie szczelnie i przyciągnęły do Luke'a.
Wtuliłem się w jego tors płacząc. Cały czas delikatnie gładził mnie po plecach jakby bał się mnie skrzywdzić. Kiedy uspokoiłem się już zupełnie odlepiłem się od niego. Jego koszulka w większości była mokra od moich łez.
- Dziękuję.
- Za co? Za to że ukrywałem to?
- Nie. Że zaufałeś mi na tyle żeby o tym mi opowiedzieć. - przytulił mnie ponownie. Spokój jaki od niego bił był ukojeniem dla moich nerwów które teraz były zszargane.
- Możesz mi coś obiecać?
- Zależy o co chodzi? - jego piękny śmiech wypełnił pomieszczenie.
- To wszystko ma zostać między nami. A ty mi obiecaj że niezależnie od tego czego jeszcze się o mnie dowiesz, nie zostawisz mnie. - wyszeptałem obok jego ucha - Proszę.
- Co ty sobie myślałeś. Że po tym jak wyjawiłeś mi swoją największą życiową tajemnicę teraz cię zostawię żebyś popełnił samobójstwo? Ani myślę. A poza tym nie zostawił bym cię z jakiegoś głupiego powodu... No chyba że moja siostra byłaby z tobą w ciąży. To co innego. - tym samym Luke pozwolił mi na chwilę zapomnieć o smutkach żeby śmiać się.
- To się na pewno nie zdarzy - zapewniłem go.
- Jak dokładnie nazywał się ten Calum? - zapytał wprawiając mnie tym samym ponownie w smutek
- Calum Hood. Po co ci ta informacja?
- Po prostu chciałem wiedzieć...

Hej dzisiaj cały rozdział tylko z punktu widzenia Michaela. Mam nadzieję że zaskoczyłam was przeszłością Mikeya. Drama time (której miało nie być). Może jeszcze coś wstawię jutro lub jeszcze dzisiaj. Do nexta.