HOPE ❌SHEERAN❌

\8/

Bölüm parçası Years & Years- King tavsiyemdir ✌🏻İstediğinizi dinleyebilirsiniz tabi :)

İyi okumalar ve bol bol yorum yapınn 👻❤️ Kapak için Niloş ablama teşekkürlerr :*

🌛

"Selam," diye cıvıldadı Thomas tepsisini masama bırakırken. Öğle yemeği için kampüsün kafeteryasında tek başıma oturuyordum.

"İzin istemene gerek yok Thomas," diye alaylı sesimle ona takıldığımda güldü.

"Kızıl şövalyen nerede prenses?"

Gözlerimi devirdim, neden herkes Ed'i soruyordu ki?

"Aramız pek iyi sayılmaz," diye mırıldanırken masa örtüsünün ucuyla oynuyordum.

Aniden, "Çok değişiksin Tom," dediğimde anlamadığını belirterek kaşlarını kaldırdı.

"Çarpıştıktan sonraki hareketlerin," diye devam ettiğimde ise kıkırdadı.

"Böyle güzel kızlarla her zaman çarpışmıyorum ne yazık ki."

Bir süre güldük, bir yandan da yemeklerimizi yiyorduk.

Thomas eğlenceli biriydi, anladığım kadarıyla beni güzel buluyordu ve vakit geçirmeye çalışıyordu.

Flörtöz davranışlarını es geçmeye çalışmamın sebebi, artık erkeklere güvenemediğimdendi.

(Yazar burada espri yapmamak için savaş veriyor fjgksldak)

Yemeğimiz bitince Thomas bana sınıfa kadar eşlik etti.

"Çıkışta boşsan bir şeyler yapalım mı?"

İtiraz etmek için ağzımı açtığımda yüzünü sevimli bir hale sokup bana bakmaya başladı.

Nefesimi pes ettiğimi belirterek verip onu başımla onayladım.

"Tamam gerizekalı, tamam."

Çarpıkça gülümseyip gözünü kırparken elindeki kahveyi üstüne dökmüştü. Acı bağırışlarıyla, yemekhanedeki herkesi güldürmeyi başarmıştı.

-

Değişiyordum, ama değişen tek şey ben değildim. Çevrem değişiyordu, düşüncelerim değişiyordu, acılarım değişiyordu...

Hayat da bir değişim sınavı değil miydi aslında?

Aynadaki aksime bakarken içimden tekrarlıyordum bu kelimeyi.

"Değişiyorum..."

Gözlerimi kapatıp fısıldarken sadece birkaç parça umudum kalmıştı elimde.

"İhtiyacım var çünkü, değişmeye. Sana ve gülümsemelerimize..."

-

"Günaydın," deyip çantamı sıramın üstüne koyarken Ed,

"Sana da," diye mırıldandı.

Bugün onu geri kazanmaya kararlıydım. Tek arkadaşımı kaybedemezdim, ne kadar inkar etmek istesem de bana iyi geliyordu. Sandalyeye oturup vücudumu ona doğru çevirdiğimde elindeki kitabın sayfasında gözlerini boşça gezdiriyordu. Derin bir nefes alıp cümlelerimi aklımda toparladım.

"Ed, ben geçen gün yaptığım aptallık için üzgünüm."

Özür dilemek bana göre olmasa da, yapmıştım. Ben daha kendime inanamazken Ed bir cevap vermedi. Sessizliğinden korkuyordum, özrümü kabul etmemesinden daha çok.