The Scorch Sister

Naar de bergen

Sorry voor de lange aanwezigheid, maar ik ben ein-de-lijk aan mijn vakantie kunnen beginnen! Mijn punten van school waren goed, ik was op alles door :-) nu ik dus vakantie heb, kan ik weer lekker gaan schrijven ;-) alvast veel plezier met dit nieuwe hoofdstuk! <3

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De volgende ochtend word ik wakker door een spleetje zon dat door de rots schijnt. Ik strek me uit en kijk om me heen. Geen spoor te bekennen van Thomas, Newt en Aris, maar Alby en Minho liggen nog te brommen. Ik sta stilletjes recht en begeef me van onder de rots vandaan.

Als mijn ogen in aanraking komen met de heftig schijnende zon, moet ik ze even dichtknijpen. Als mijn zicht beetje bij beetje terugkomt, zie ik Thomas, Newt en Aris in de verte staan. Ik loop naar hen toe. "Goedemorgen allemaal!", zeg ik luid genoeg, zodat ze alle drie verschrikt omdraaien. Gelukkig verandert Thomas verschrikte gezicht in een liefdevolle grijns als hij ziet dat ik het ben. Hij neemt me vast bij mijn middel en drukt een kus op mijn droge lippen. "Goed geslapen Neila?", vraagt hij. Ik knik en kijk naar de uitgestrekte woestijn.

"Het is niet meer zo ver, denk ik. Hoogstens een dag stappen". Ik draai me om en kijk naar Newt, die me aankijkt alsof hij een antwoord verwacht. Ik zucht en zeg dan: "Ja, dan moeten we beginnen plannen hoe we dat gaan doen. Ik wil niet opnieuw oog in oog komen te staan met die afzichtelijke wezens!" Ik trek een gezicht vol afgunst naar iedereen en staar weer in de verte. "We moeten naar die bergen geraken, Neila. Dat is onze enige kans...", zegt Aris als hij een hand op mijn schouder legt. Ik wil net mijn mening zeggen tegen Aris als Minho naar ons toe komt gerend met een enorm rood hoofd. "Minho wat is er?", vraagt Thomas bezorgd.

"Het is Alby! Hij beweegt niet meer..."

Dan gaat alles in een stroomversnelling. Thomas, Newt, Minho, Aris en ik rennen door het droge zand naar de grote rots. Waar Alby eerst nog rustig lag te brommen, ligt nu zijn lichaam in een onnatuurlijke houding. Zijn hoofd hangt vol zweet, maar hij ziet enorm bleek. En bleek zijn is niet van zijn doen...

Ik pak zijn lichaam vast en schudt het door elkaar. "Waarom word je niet wakker?", roep ik luid naar Alby. Maar ik krijg geen reactie.

"Neila, dat is niet hoe je dat moet aanpakken, laat mij passeren!" Thomas pakt mijn schouders vast en duwt me (gelukkig liefdevol) aan de kant. Hij legt zijn hoofd op Alby's lichaam en veert dan op. "Ik hoor geen hartslag meer!" We kijken hem allemaal verschrikt aan. "Wat?", is het enige dat ik kan uitbrengen.

Dan zegt Newt: "Kijk eens naar zijn hand..."

Iedereen beweegt zijn hoofd dichter naar Alby's hand. Die ziet gitzwart en is helemaal ontstoken. Vanuit zijn hand vertrekken zwarte aders die helemaal over zijn lichaam lopen. Ik strek mijn hand uit om het aan te raken, maar wordt tegengehouden door Thomas. "Niet aanraken Neila, seffens raak je ook nog besmet!" Ik kijk hem met grote ogen aan. Tranen beginnen op te borrelen en ik kan niet meer naar het levenloze lichaam van mijn vriend kijken. "Die wezens hebben Alby vermoord!", roep ik boos door mijn tranen heen en dan zet ik het op een lopen...

Ik ren door het zand totdat mijn benen pijn doen. Dan zak ik neer en begin ik hartstochtelijk te huilen. "Waarom moest Alby sterven? Na alles wat we meegemaakt hebben... Dat is toch niet eerlijk?"

Dan voel ik een hand op mijn schouder. Ik blijf mijn handen voor mijn ogen houden terwijl ik ween. Ik voel dat iemand naast me neer ploft en ik durf eindelijk mijn handen af te wenden. Ik zie nog net Thomas betraande gezicht voordat hij me omarmt in een gemeende knuffel. Daar zitten we dan, met z'n tweetjes, te huilen om een verloren vriend. 

Als we elkaar loslaten, komt Aris naar ons toe. "We gaan Alby begraven, komen jullie?" We knikken en lopen hem terug achterna naar de rots. Daar zie ik dat Minho en Newt net klaar zijn met een groot gat in het zand te graven. Alby's lichaam ligt er naast, met zijn trui over zijn gezicht en bovenste deel van zijn lichaam. "Doe maar...", zeg ik stilletjes. Minho en Newt twijfelen even, maar leggen dan Alby's lichaam in het gat. Ze gooien het woestijnzand er terug op. "Het is tijd om te gaan", zegt Aris voorzichtig. Iedereen knikt en vervolgt zijn weg door de woestijn. 

Als Alby's graf bijna uit zicht is, draai ik nog een keer om en gooi ik een kushandje in die richting. Dan schuift er een traan over mijn wang en knijp ik nog eens in Thomas' hand. Hij kust me op mijn kruin en we wandelen verder.

*****

Na een halve dag wandelen begint het stilletjes aan donker te worden. "Het is toch nog geen avond?", vraagt Aris. Ik kijk omhoog en zie donkere wolken die de lichte lucht omvatten. "Ik denk dat het gaat..." Dan valt er een druppel op mijn hoofd. En nog een. En nog een. "Ik denk dat het gaat regenen", herhaal ik. Net na mijn woorden, begint het enorm hard te regenen. "We moeten snel rennen naar de bergen, ze zijn niet ver meer!", roept Minho en hij wijst naar een kleine lichtbron in de verte. We nemen allemaal elkaar hand vast en rennen, rennen, rennen. 

Als we allemaal buiten adem zijn en kleddernat, kijken we omhoog. We zien een enorme muur van rotsen, met in de top een lichtje. Als Minho de berg aanraakt, begint de aarde onder ons te trillen. Voordat we nog maar kunnen reageren, vallen we met zijn vijven door een gat dat plots uit de woestijngrond verscheen. 

En dan is het donker...

----------------------------------------------

Neeeeeee Alby :'( wat vinden jullie van zijn dood?

En wat gaat er nog gebeuren nu ze in het gat zijn gevallen? REAGEER!!!!

Kus Ofie_x