Life changes

40. Bezoekuur

In stilte lopen we het ziekenhuis binnen. Ik kijk even naar Chris naast me en zie dat hij naar mij kijkt. Hij slaat een arm om me heen en een warm gevoel vult even mijn onderbuik.

"Voor wie zijn jullie hier?" De vrouw achter de balie haalt me uit mijn gedachten.

"Da..."

"Ik ben de zoon van Herman, er zou een patiënt van hem hier liggen?" Onderbreekt Chris me. Ik kijk hem even raar aan, maar hij negeert me.

"Klopt. Derde verdieping, E43."

Chris knikt en loopt gelijk door naar de lift. In stilte wachten we op de 'ding' van de lift.

*DING*

Snel lopen we de gang in. Hier is het leeg. Ik sta stil en dwing Chris ook te stoppen.

"Wat was dat?"

Chris draait zich om en kijkt me even onderzoekend aan.

"Jouw broertje ligt hier en ik ga mee. Als dat naar buiten komt, zal de media gelijk dingen vermoeden. En op dit moment is er ook iets te vermoeden. Ik zelf ga wel vaker naar een patiënt van mijn vader, ze kijken daar niet meer van op." Ik knik. Het klinkt vrij logisch.

We lopen weer verder, maar al vrij snel staat Chris stil. "Hier is het. E43." Hij kijkt me even bemoedigend aan en slaat weer een arm om me heen. Ik duw langzaam de deur open en zie maar één bed in de kamer. Twijfelend loop ik op het bed af en zie Daan liggen. Hij ziet er slecht uit. Niet dat hij er ooit goed uitzag, ja toen hij nog niet ziek was, maar al jaren niet meer...

"Gaat het?" Ik kijk omhoog en zie dat Chris me bezorgd aankijkt.

"Ja, het gaat. Het is alleen... hij ziet er zo slecht uit. Maar hij ziet er ook al zo lang slecht uit. Er was een tijd waarin hij energie had en bijna ADHD en zie hem nu..."

"De kans is nu dichterbij dan ooit dat hij die energie weer terug krijgt..."

Ik knik en glimlach. Langzaam strijk ik met mijn hand over Daans voorhoofd. Ik voel dat Chris achter me op een stoel gaat zitten. Ik kijk even rond en zie dat dat de enige stoel is. Chris klopt op zijn benen en ik ga bij hem op schoot zitten. Hij slaat zijn armen om me heen en houdt me vast. Zo zitten we tot het bezoekuur allang voorbij is.