My Unrequited Love

Chapter 5: Welcome, Jazz!

Jazz's POV

First day of classes. Kanina pa ako nagpapaikot-ikot dito sa campus. Hindi ko kasi alam kung saan dito 'yong gymnasium nila. Hindi naman kasi ako iyong nag-enroll sa sarili ko dito kaya wala akong ideya kung saan 'yon matatagpuan.

Malapit na akong mawalan ng pag-asa nang may lumapit sa akin na isang babae. She looks like an angel. Sobrang amo ng mukha niya at napakaganda pa.

"May maitutulong ba 'ko?" Even her voice is so nice. I bet the angels sing when they heard her speak.

"Ahm-- I think that I am lost. I don't where the gymnasium is. Can you help me find it?"

"Oh, great! I'm going there also. Let me accompany you." She said smiling. Ang bait talaga.

Habang naglalakad kami ay maraming bumabati sa kanya. It seems that she is pretty popular in this school. I think that she's an officer here.

Hindi nagtagal ay narating namin 'yong gym nila dito. I was about to say 'Thank you' when she spoke.

"Ay, sandali lang. Ano palang grade level mo? And your section? What did you took?" Suno-sunod ang tanong niya.

"Grade 12 section A. ABM." I answered. Her face suddenly lit up.

"Oh, great! Classmates pala tayo, eh. Come here!" At hinatak niya naman ako.

Kiming nginitian niya ako nang mapansin niya ang paghatak niya sakin. She's so nice at ang hinhin pa niya. I smiled back at her.

Namalayan ko na lang na nakapila na pala kami. I guess this is the line for our section. Pero bakit parang may mali?

I am standing in front of her. Napansin din niya siguro 'yong pagtataka ko.

"You're wondering kung bakit ang konti lang sa section natin, right?" Her smile is very friendly. I just nodded at her.

Nagpatuloy naman siya. "Hmm.. ganito kasi 'yon. Marami kami noon sa section namin kaya lang, every year ay mayrong screening na nagaganap. Our section has a maintaining grades na hindi dapat bababa sa 90. And then at the end of the school year, we have to take the qualifying exam para malaman namin if we stay in our section. So, you see, kaya ganito na lang kami ka-konti ay merong iba na hindi kinaya 'yong challenge." She informed me but not in a boastful way.

Napa-Ah naman ako. Pagkatapos ay napaisip ako. Paanong nangyari na nandito ako sa section nila? Kasi sa pagkakaalam ko ay meron akong mga line of 8's.

"May-- problema ba?" She asked dahil nahalata niya siguro 'yong pagkakakunot ng noo ko.

"Oh. W-wala! May naisip lang ako. Don't worry about me." And I gave her my reassuring smile. She smiled back. Her smile is so familiar to me. Hindi ko lang matandaan kung saan o kanino ko nakita ang ngiting 'yan.

And then bigla ay may na-realize ako. "Ay, ako nga pala si Dominique Jazz but you can call me Jazzie or Jazz." Inabot ko 'yong kamay ko sa kanya.

Kanina pa kami nag-uusap pero nakalimutan kong magpakilala sa kanya.

"Alizia Marie but Zia na lang for short." We shook hands. She is still smiling. Parang wala na nga siyang mata dahil sa pagkakangiti niya.

"Thank you, ha? If it weren't for you baka mukhang tanga pa rin ako na nagpapalaboy-laboy do'n." I said giggling. Tumawa din siya.

"Hay, naku wala 'yon! Napansin ko kasi na parang nawawala ka. Kaya ayon." She trailed and grinned.

"Ahm.. can you be my-- friend? I know sobra na itong hinihingi ko pero kasi wala pa talaga akong kakilala dito, eh." Sobrang nahihiya pa ako no'ng tanungin ko 'yon. Nag-iinit din ang pisngi ko.