My Unrequited Love

Chapter 20: Pretend

Jazz's POV

Tahimik lang ako habang nakaupo sa tabi ng driver's seat. Ganun din naman si Zell.

Pero napansin ko lang na ang higpit ng hawak niya sa manibela.

"Zell, are you okay?" Di ko na napigilang magtanong.

Nabo-bother na kasi ako sa sobrang katahimikan niya. Halatang di pa maganda ang mood niya.

"Yeah. Why?" Mabilis niya lang akong sinulyapan. Hindi pa rin naaalis ang kunot sa noo niya.

"Nothing. You seems to be in a bad mood. Is it about earlier?"

"What do you mean?" In-denial pa siya.

"You know.." Napatingin ako sa mga daliri kong pinaglalaruan ko. "Nung sinabi ni Kai na ihahatid niya 'ko, parang nagalit ka kasi."

Kitang-kita ko nang mapabuntong-hininga siya. Sa kanya lang kasi nakatutok ang buong atensyon ko.

"I'm not mad. I'm just a little.. pissed. He should know his place." Nagtiim-bagang siya.

"You didn't said that you'll bring me. That's why I accepted his offer. You should not be mad at Kai." I said in a soft voice.

"Hindi ako galit sa kanya. You'll see later. Parang wala lang samin yun."

I just nodded. "Okay."

Naniniwala ako sa kanya. Minsan na din kasing nabanggit sakin yun ni Kai.

Nang may bigla akong naalala.

"Kaiser's parents are not in good terms?" Kanina pa ako curious sa bagay na iyan.

"He didn't tell you?"

"Ahm.. Nope." Sinabayan ko pa ng iling.

Nagbuntong-hininga na lang siya bago sumagot.

"I thought he already told you. You two seems.. close." Nagtiim-bagang siya. "His parents were always arguing lately. Napipika na yung tatay ni Kai sa walang sawang pang-aakusa sa kanya ni Tita na pambababae niya kuno. I don't know. Sa tingin ko naman kasi ay mahal ni Tito Keith si Tita at hindi niya magagawa yun sa kanya. I just hope that they would patch things up, though. Sobra kasing naaapektuhan si Kai. Nasanay kasi siyang masaya ang pamilya niya."

I can sense how concerned he was to Kai. They're bestfriends afterall.

Natahimik naman ako sa mga narinig ko mula kay Zell. I didn't know Kaiser was going through something like that. Hindi naman kasi siya nagsasabi. I'm not blaming him, okay? Hindi mo kasi mahahalata sa kanya na ganoon ang pinagdadaanan niya. Kasi naman, palagi siyang nasa tabi ko pag umiiyak ako nang dahil sa lalaking katabi ko ngayon. Not saying that he was also crying inside. Hay.. Ang sarap tuktukan ng kumag na yun pag magkaharap na kami.

Sa buong oras ng biyahe namin ay hindi na ulit kami nag-usap. Pero panaka-naka naman akong nagnanakaw ng tingin sa kanya.

Hanggang sa mapansin kong parang pamilyar sa akin ang daang tinatahak namin.

"You're bringing me home? I thought we'll attend the celebration?"

"Ha?" Nakakunot-noo niya akong binalingan saka binalik ulit sa kalsada ang tingin.

"I mean, this is our village." Nakapasok na kami ngayon sa subdivision namin.

Mas lalong kumunot ang noo ni Zell. "You're with the same village with the twin."

Doon ko lang naalala kung paano ko nakilala ang kambal na yun. I wonder kung nandoon yung bulinggit na yun.

"Is Kreziah living with them?"