My Unrequited Love

Chapter 37: Wedding

Jazz's POV

"Nagka-usap na kayo ni Baby Kai?" Nova asked as soon as I sat right in front of her and Tom.

"Yeah. He called you also?" Nilagay ko ang mga gamit ko sa table namin. I brought my laptop in case magtagal kami dito.

"Siyempre. Close kaya kami ni Baby Kai. Ganito kami ka-tight, o!" She entangled her middle and pointing fingers. Tinawanan lang siya namin ni Tom.

"Ewan ko sayo, Novs!" Binalingan ko si Tomas. "How are you? Minsan na lang kita mahagilap, ah. You were always with Nova. Nakakatampo kayo." I pursed my lips.

Thomas just grinned at me. "Alam ko 'yang iniisip mo, Jazz. Nova is my secretary and I think it's just normal if she's always with me."

I eyed them suspiciously. "Really?"

Binato ako ni Nova ng crumpled tissue. "Tumigil ka, Jazzie! Kung ano-anong pinag-iisip mo!" Pinanlakihan niya ako ng mga mata.

I grinned at her. "I was just thinking if you already has a change of hearts-"

"Heh!" Binato niya ulit ako. Nanlalaki na ang butas ng ilong niya.

We just laughed at her.

"Anyways, what's your order, Jazz?" Tom asked and he stood up.

I gave him a sheepish smile. "Your treat?"

"As always," He rolled his eyes. Tinawanan ko lang siya. "Ano na?"

"Latte and two slices of chocolate cake. And oh, gusto ko din pala ng cookies. Thank you, Thomas! You're the best!" Nag thumbs-up ako sa kanya.

Iiling-iling na naglakad na siya sa counter. When I turned to Nova, she was staring intently at me.

My forehead knotted. "Ow-kay. What is that look for?"

"Babalik ka na talaga sa Pilipinas?"

I nodded while smiling. "Of course, Novs. They're getting married. We couldn't miss it."

Marahan siyang napatango. May pag-aalinlangan sa mga mata niya. And I think I know what's keeping her from going back to the Philippines.

"Don't tell me, you're not going to attend to their wedding?"

"H-hindi! Siyempre, pupunta ako sa kasal nila Kaiser. Ano lang kasi, ahm.." Naglulumikot ang mga mata niya. Then she sighed heavily. "Do you think, I am ready to face him again?" Sadness and panic held her eyes.

"Novs," I held her hand across the table. "I thought you've moved on already?"

Malungkot siyang ngumiti. "That's what I'm telling myself. Pero sa tuwing nasasagi siya sa isip ko, bumibilis pa rin ang tibok nito, o.." Nilagay niya ang isa niyang kamay sa may puso niya banda.

Tumayo ako at umupo sa tabi niya. Masuyo ko siyang niyakap. "Hay. Bakit mo ba kasi siya tinulak noon?"

Nova looked up. It's as if she was fighting back her tears. Noong tumingin siya sakin, mapait siyang ngumiti.

"Eh kasi, ang tanga ko no'n. I took him for granted. Akala ko kasi, hindi ako makaka-move on sa gunggong na si Tomas. Kaso wala, e. Lakas ng hatak no'ng Samaniego'ng 'yon sa puso ko. Kaso nga lang, huli na nang ma-realize ko 'yon. Wala na siya sakin. Nakalimutan kong wala nga palang forever." Pagak siyang tumawa.

Mas hinigpitan ko ang yakap ko sa kanya. "Hayst. And komplikado ng lovelife mo, Novs."

Napatawa siya ng mahina. Bahagya siyang lumayo at bumitaw sa yakap ko. Tiningnan niya ako ng matiim. "Kaya ikaw, huwag mo na siya ulit itutulak palayo, ha? Ang tagal ding naghintay no'n sayo, e."