High School Story

Emma

De rest van de week ging moeilijk. De dag na de ruzie had Mevrouw Winter (onze mentor) nog een gesprek met Zoey en Leslie. Gellukig had Leslie haar kunnen overtuigen dat Zoey haar aanviel in plaats van andersom en is ze er goed vanaf gekomen. Zoey kreeg een week lang korfee. Dan hadden we nog mijn opdracht voor Engels met Emma. Dat is denk ik nog wel het moeilijkste deze week. Leslie had me verteld dat als ik met har zou willen samenwerken, ik me dan eerst als haar zou moeten gedragen. Gellukig had ze me gelijk haar nummer gegeven na de les, nu maar hopen dat ze gelijk had en dat Emma me echt aardig gaat vinden. Want hoe eerder we klaar zijn met deze opdracht, hoe eerder ik van haar af ben. Ik loop naar Engels en ga zitten. Even later komt Emma ook aangelopen, en gaat zitten aan het tafeltje na mij. Snel pak ik mijn mobiel erbij.

Emilia: Hoi

Emma: Wie is dit?

Emilia: Ik ben het. Emilia

Emma: Hoe kom je aan mijn nummer?

Emilia: Van Leslie

Emma: Oh oké...

Als na de les de pauze begint loop ik gauw naar de aula en zoek een tafeltje uit. Leslie heeft nu training dus zit ik alleen. Dat vind ik misschien nog wel het meest irritant aan deze ruzie met Zoey, de rest van mijn "vriendinnen" praten nu ook niet meer met me. Ik denk dat Zoey ze iets vertelt heeft als wraak dat ik haar heb "buitengesloten" want als ik ze nu zie kijken ze me echt vet arrogant aan. Maar ja, als je überhaupt niet even checkt of de dingen die je gehoord heb wel waar zijn dan wil ik ook geeneens vrienden meer zijn. En ik kende die meiden toch al niet zolang, dus wat mij betreft mogen ze lekker achter Zoey aan blijven lopen. Om de tijd te doden besluit ik dus maar even mijn ik insta te checken.

"Hoi!". Van schrik laat ik bijna mijn telefoon vallen. Ik kijk op en zie Emma voor me staan. "Waarom deed je dat?!" vraag ik geïrriteerd. "Ik wilde gewoon even je aandacht" zegt Emma "saucijzenbroodje?". Ze duwt het broodje zowat mijn neus in, dus om haar niet teleur te stellen neem ik het broodje aan. "Waarom geef je me dit eigenlijk?" vraag ik. Ze kijkt raar aan. "Ja, ik bedoel ik vind het heel aardig en zo, maar dat had je echt niet hoeven doen". "Dat is toch wat vriendinnen doen" lacht Emma en neemt een hap van broodje. Vriendinnen? Denk ik. Het enige wat ik deed was met haar praten op app. Maar ja, mij maakt het niet uit. Ik kan wel wat vriendinnen gebruiken...

Als ik de volgende dag na mijn lessen naar het fietsenrek loop staat Leslie daar al op mij te wachten. "Heeeeyyyy" zegt ze vrolijjk "Zullen we naar mijn huis gaan? Mijn ouders zijn er weer niet en ik heb echt geen zin om alleen zijn". "Dan kunnen we toch ook gewoon naar mijn huis" zeg ik. "Ja maar daar gaan we altijd al heen. En touwens, ik heb vorige week een hondje gekregen en die wil ik je echt graag laten zien". "Oooeewwh leuk, ik ben ook benieuwd naar dat hondje vam jou!". Weer schrik ik me kapot. Ik kijk in richting van waar ik de stem net hoorde het is Emma. Dat had ik ook wel kunnen verwachten. "Kun je daar alsjeblieft mee ophouden!" zeg ik geïriteerd "je kunt toch ook gewoon normaal gedag zeggen, dan heb je m'n aandacht ook hoor!". "Sorry hoor, ik wist niet dat je boos zou worden" reageert Emma geschrokken. "Sorry..." zeg ik. "Geeft niet" zegt Emma "maar gaan we?". Ik kijk Leslie vragend aan. Leslie negeert mijn blik en kijkt Emma aan "Ja tuurlijk. Gezellig toch". "Mooi" zegt Emma en rent snel naar haar fiets. Leslie kijkt me met een vies gezicht aan. "Wat" zeg ik. "Wat heb je gedaan" vraagt Leslie met een schuwe blik in haar ogen. "Weet ik veel!" zeg ik "ze liep gister ook al de hele tijd achter me aan me aan. We zijn nu blijkbaar vriendinnen". "Oh wow" zegt Leslie verbaast. "Wat?" zeg ik. "Niks" zegt Leslie "je zult later wel zien wat ik bedoel. Maar kom dan gaan we, anders staan we hier morgen nog...

Ik ben er weer! Dit keer ben ik wel echt lang weggebleven. Maar voor degene die het misschien dachten: Nee het verhaal is niet gestopt. Ik kan jullie niks beloven, maar ik zal kijken of ik in de meivakantie nog een hoofdstuk voor jullie kan uploaden. Voor de rest wil ik jullie graag bedanken, want dit verhaal is al meer dan vijfhonderd keer gelezen. Dat was zonder jullie natuurlijk nooit gelukt. Het is misschien niet veel, maar het is een begin ;-)

Snoeziex

Emilia hier! In het volgende hoofdstuk zullen jullie zien wat Leslie bedoeld. Meer kan ik nu eigenlijk niet zeggen.

Kusjes

Emilia