High School Story

Of toch niet...

Als ik me de volgende dag klaarmaak voor school, gaat opeens de bel. Ik doe open en zie Zoey staan. "Hoi" zegt ze. "Hoi" zeg ik vragend. "Ik weet het, ik ben vroeg. Maar ik dacht misschien kunnen we samen naar school fietsen" zegt Zoey. "Maar Zoey het is 07:00 uur. We moeten pas om 08:30 op school zijn, dat weet je toch" zeg ik een beetje in de war. "Oh...nou ja, dan kan ik nog even lekker niksen voordat we gaan. Ga jij je maar klaarmaken want ik denk niet dat je zo naar school wil gaan" zegt Zoey en ze wijst lachend naar mijn kleren. Ik kijk naar mijn kleren. Ik heb mijn roze pyjama met cupcakjes nog aan. Dat was ik bijna vergeten. Snel ren ik naar mijn kamer en doe mijn kleren aan. Ik doe een grijs topje met lange mouwen aan. Het is mijn favoriete top, want het heeft een striksluiting aan de achterkant. Daaronder doe ik een witte broek tot over mijn enkels aan en daaronder mijn witte reflecterende adidas superstars. Ik heb mijn haar al gekruld en doe het in een hoge staart. Daarna pak ik nog een zwart vestje voor buiten en doe hem aan. Als ik weer beneden kom zit Zoey voor de tv. Ik laat haar maar zitten en ga wat eten. 

Zoey en ik hebben het gister goedgemaakt. Of 'goedgepraat'. Voor mij was er niks om goed te praten. Zoey vertelde me gister dus wat haar dwars zat en waarom ze zo deed. Blijkbaar wilde ze gewoon wat indruk maken en al gelijk een soort van reputatie voor zichzelf maken, maar voelde ze zich door Leslie bedreigd en was ze jaloers. Ik vond het verhaal eigenlijk nergens op slaan. Ik bedoel, wat kan Leslie er nou aan doen dat haar ouders rijk zijn. Als je hard werkt voor je geld verdien je dat nu eenmaal. En in het begin was ik dus ook niet van om haar dat te vergeven. Maar na toen ik er even over had nagedacht heb ik dat toch maar gedaan. Ik ken Zoey al lang genoeg om te weten dat reputatie voor haar gewoon heel belangrijk is. Ze wil gewoon niet zielig gevonden worden. Ze zei ook dat dat de reden was dat ze mij er ook bij betrokken heeft. Omdat mijn reputatie voor mij niet belangrijk is en ze vond dat ik haar dus daarin een beetje tegenwerkte. Raar verhaal maar zo is Zoey, ze wil gewoon niet zielig gevonden worden en ook al zou ze het nooit laten zien, van binnen is ze best onzeker. Mij lijkt het allemaal maar vermoeiend om altijd maar bezig te zijn met je reputatie en wat andere mensen van je denken. Er zullen toch altijd mensen zijn die een bepaalde mening over je hebben. En ook al ben ik nog steeds best wel boos om wat ze heeft gedaan ( en natuurlijk om het feit dat ze mij er ook bij betrokken heeft ), vind ik het ergens ook wel een beetje zielig voor haar. Zolang ze het maar niet nog een keer doet...

Net voor dat het tijd is om te vertrekken gaat de bel weer. Het is Leslie. "Heeeyy" zegt zet "klaar om te gaan". Nog voor ik wat kan zeggen komt Zoey al naast me staan. Leslie kijkt me verwart aan. "Eeuhm, Zoey fietst vandaag met ons mee oké. Ze heeft het gister goedgemaakt dus...". "JA eeuhm. Sorry dat ik de hele tijd zo gemeen tegen je deed. Ik had gewoon het gevoel dat je haar van me afpakte en dus werd ik nogal jaloers. Dus Sorry" onderbreekt Zoey me. Even is het stil. Leslie weet duidelijk niet wat ze ervan moet zeggen en staart ons verward aan. "Oke.." zegt ze na een paar seconden "Het is al goed. Maar kom we moeten naar school", snel pakt ze haar fiets. Ik pak snel mijn tas en vertrek naar school...

Op school hebben Leslie en Zoey al gelijk cheerleader training. Mijn eerste les is wiskunde (ugh) en rustig loop ik naar mijn les. Soms vind ik het nog steeds jammer dat ik niet gehaald heb voor het cheerleaderteam. Ik bedoel, een ochtendtje geen vervelende lessen, dat zou iedereen wel fijn vinden. Ik heb er ook al een paar weken aangedacht om te kijken voor een andere activiteit. Zoals een schoolclubje of zo, als een soort van extra keuzevak/sport. Zo heb ik tenminste ook iets te doen. En ik zou ook wel graag weer wat nieuwe mensen leren kennen. Maar ik weet het nog niet helemaal zeker. 

Tijdens wiskunde zit ik alleen. Emma is blijkbaar ziek, dus vandaag doe ik het echt helemaal alleen. Of nou ja, alleen S'ochtends dan. Aan de ene kant vind ik het ook wel lekker zo. Emma is natuurlijk ook niet echt het beste gezelschap. Maar ja, zo heb ik tenminste iemand. Ik zit nog geen uur op school en ik heb nu al geen zin meer. Wiskunde is gewoon zo saai. Ik kan kan nu al niet wachten totdat ik vanmiddag naar huis mag.

TRRRIINGGG!!!! De bel gaat. Snel pak ik mn spullen en loop naar mn volgende les. Terwijl ik op de gang loop merk ik dat er naar mij gestaart word. Ik kijk om en zie een paar meisjes naar me wijsen en giechelen. Blijkbaar ben ik dus zo grappig. Ik besluit er maar niet op te reageren en loop door. "Meisje wacht!" roept een van de meisjes. Ik besluit even te luisteren naar wat het meisje te zeggen heeft. Ik ken haar niet en ookal vind ik het niet echt netjes dat ze zo naar me lopen te wijsen enzo, kan ik op zn minst wel een beetje aardig doen. Ik draai me om. "Ja" zeg ik. "Jij heet toch Emilia?". "Ja" zeg ik. Hoe kent zij mijn naam? "Dus jij kent Zoey?" "Ja.." zeg ik. Kan dit kind niet gewoon zeggen wat ze te zeggen heeft. "Weet je wat ze over jouw gezegd heeft op insta?". Ik kijk het meisje verward aan. "Nee hoezo?..". "Kijk maar" zegt het meisje en ze duwt haar telefoon in mn gezicht....

Heb even snel een hoofdstukje voor jullie geschreven. Want ik ben al een tijdje weg geweest...

Snoeziex