Remember me

15 ~ Stilte

Belangrijke A/N aan het einde!

*_*_*_*_*
De hele reis hebben Jason en ik geen woord gewisseld. Ik zit op mijn stoel muziek te luisteren, wat hij doet interesseert me niet zo. Het liedje amnesia komt erop. Ik denk aan Finn. Waarom moest hij degene zijn die om het leven kwam? Waarom kon ik niet aan de kant van Finn zitten en hij op mijn plek? Waarom moest ik schreeuwen naar mam dat ze uit moest kijken?!

Een traan rolt over mijn wang. Waarom leef ik nog? Het is niet eerlijk. Finn had moeten leven, hij was tenslotte de betere broer. Hij was altijd aardig en hij hielp me altijd, we hadden een sterke band en die kon door niets gebroken worden. Behalve door zo'n stom ongeluk.

De bus gaat stil staan. Het is nog niet het juiste station, maar toch sta ik op en stap ik uit. Ik heb voorlopig even geen zin om in iets rijdends te zitten, het herinnert me al genoeg aan mijn familie en het feit dat ik dood had moeten zijn en niet Finn.

Ik blijf staan tot de bus wegrijdt, met Jason er nog in. Het zal hem vast niet opgevallen zijn dat ik uit de bus ben gestapt en als het hem al is opgevallen, waarom zou hij me volgen? Ik bedoel, we haten elkaar. Zonder enige reden als je het mij vraagt. Ik kijk rond. Ik sta midden in een mini groepje huizen op een berg. Great, de middle of nowhere.

De bus reed de berg af, dus dan zal ik ook wel die kant op moeten. Ik wil een stap zetten als ik een toch wel hele bekende stem hoor. "Waar ga jij heen?" vraagt de stem van die o-zo-bekende Jason. Ik ga stilstaan en draai me om. Hij staat daar echt. "Het hotel, duh." zeg ik. Ik draai me weer om en loop naar beneden, door het dorpje. "En daarom stapte je de bus uit?" vraagt Jason spottend die voor me komt staan. Ik rol met mijn ogen en loop langs hem heen. Hij komt naast me lopen.

"Waarom ben je ook de bus uitgestapt? Je had best kunnen blijven zitten, dan had ik geen last van je en jij geen last van mij." zeg ik. Ik volg mijn voeten die om de beurt een stap zetten op de warme tegels. "We zijn hier samen heen gekomen, niet?" zegt hij. Ik rol met mijn ogen en zucht. Vanaf dit punt van de berg kan je de zee en het strand zien. Het is zeker nog een aantal kilometer lopen. Ik zucht diep.

"Jij was zo dom om uit die bus te stappen." zegt Jason geïrriteerd. Hij heeft blijkbaar door dat ik zucht omdat het nog zo ver is. Ik ga stil staan. Jason loopt een stukje door en gaat voor me stilstaan, hij draait naar mij toe. "En jij was zo dom om mij te volgen. Sorry hoor dat ik nare herinneringen heb aan een rijdend ding! Als ik niet had geschreeuwd was Finn hier nog geweest! Als ik aan zijn kant had gezeten was hij nog hier!" schreeuw ik. Jason heeft nog maar 3 dingen gezegd en hij begint nu al op mijn zenuwen te werken.

Hij staart naar zijn voeten. "Iedere keer als ik een ding op wielen zie denk ik aan die dag. Het is mijn fout Jason." zeg ik. Hij tilt zijn hoofd op en kijkt me vol medelijden aan. Hij schud zijn hoofd. "Nee Jewel. Kom op. Het is nou eenmaal zo! Jij hebt een tweede kans gekregen, aanvaart het!" zegt hij met een verhoogde stem. Ik schrik van zijn plotselinge uitbarsting. Ik kijk hem boos aan en loop langs hem heen. Tranen stromen nu over mijn wangen.

Ik steek zonder de kijken de straat over. Zonder te zien dat er een auto van lings komt. Ik voel iemand mij terug trekken en een luide toeter. Ik schrik en val tegen iemand aan die vervolgens op de grond valt. Ik lig bovenop Jason.

"S-sorry" stotter ik. Ik ga van hem af en ga zitten met mijn ogen op de weg gericht. Ik was bijna aangereden. Die gedachte schiet me ineens te binnen. Jason heeft me gered. Ik ben zo dom! Ik had uit moeten kijken! Ik staar met waterige ogen naar de weg. "Waarom? Waarom is het leven zo oneerlijk?" Mompel ik. Jason lijkt het te horen.
"Omdat sommige mensen nog iets te doen hebben in het leven. Ze hebben nog een bepaalde taak te voorvullen." Zegt Jason. Hij pakt mijn hand. Ik schrik eerst, maar kijk hem dan aan. "Wat?" Vraag ik. Jason haalt zijn schouders op.

"Misschien dit." Zegt hij. En met dat drukt hij zijn zachte lippen op die van mij.

*_*_*_*_*_*
Das lang geleden! Maar hier is nu toch weer een hoofdstukje! Ik ga verder schrijven :) alles eerst even herschrijven en er komen hoofdstukjes waar je erachter komt hoe Jason en Jewel elkaar zo zijn gaan haten... of is het nog wel haat?

Verder wil ik nog zeggen fijne pasen! (Eigenlijk wilde ik dit gister online plaatsen :$)
Zie Calum schattig zijn!

Ik wil ook nog even mededelen dag ik naar 5 SECONDS OF SUMMER GAAA! Sounds Live Feels Live, 21 mei! :))

Kijk alsjeblieft even op mijn account: story_unlimited ! Daar heb ik nu het verhaal 'the forest' afgerond :) waarschijnlijk ga ik die naar een opdrachtgever sturen!

Bedankt voor het lezen van deze nuttige informatiex
Wees geen stille lezer! Vote? Comment? Follow?