DIVORCE? [Finished] [MAJOR EDITING]

Chapter 43

A/N: Sorry guys, if di ninyo magustuhan itong chapter na ito. Sorry, kase binaha kami eh. Sana, magustuhan ninyo kahit ganito lang. well, Enjoy Reading !!

--

ANGELO’s POV

Sinugod namin agad sila Lia sa ospital. Dahil sugatan silang dalawa, anu ba ang nangyari? Bakit nandoon agad si Dominic? Ang sabi ko, doon lang sa may bodega pumunta. Pero anu nangyari, kasama na niya agad sila Ashley. Paano nangyari iyon?

Nasa ospital na kami, at kasalukuyang inaantay si Dominic, kunin ung mga gamit nila Lia sa bahay. Nagpapahinga na rin ung dalawa.

Ang daming tanong na gumugulo sa isip ko, hindi ko talaga alam kung bakit nagkaganun.

“where I am?” tanong ni ashley

Napatayo ako at pinuntahan ko siya.

“nasa ospital kayo ni Lia. Are you okay?” tanong ko rito

“yeah, I’m fine.” Tatayo na sana siya pero napahawak siya sa batok niya

“still hurt?” tanong ko

“yeah, wait what happened? How do I get here?” sunod sunod na tanong niya

“panu kayo naligtas ni dominic?” balik ko na tanong sa kanya

“dominic? I don’t know.” Mabilis niyang sagot

Naramdaman ko naman na nagising si Lia.

“where are we?” pabalikwas niya

“calm down, you are safe with me now.” At kumalma naman siya

I need to talk to Dominic. Where is he?

SIEGNIEL’s POV

“Michelle?” tawag ko rito.

“yes, baby?” sagot nito

“ahm, can I ask a favor?” nag-aalangan kong tanong

“sure. What is it?” kalmado niyang tanong

“can we visit, ashley? She’s on the hospital with Lia. I-I just want t-to, know if she’s okay.” Mautal-utal kong sagot

“why? Do you love her? How about our baby? Did you forget it. Fine, go! But don’t you ever---“ pinutol ko na ung sasabihin niya

“fine! I won’t go. Tsk. You’re so immature. Pananagutan ko naman iyang batang iyan. Over acting ka, bibisitahin ko lang si ashley. Wala akong ibang gagawin.” At inalisan ko na siya

Nakakainis na. bakit ba kase nangyari toh? Ayoko talaga sa kanya, peste kaseng bata iyon. Bakit nabuo pa.

Agad na akong tumungo sa ospital.

Hindi ko naman siya lalapitan.

Titignan ko lang kung okay siya.

Agad akong nangtanong doon sa nurse kung saan ang room nila. Agad naman nila itong sinabi at pinuntahan ko.

Andito na ako ngayon sa labas nang pinto.

Okay na sa akin iyong, nakikita ko siya iyon bang natatanaw ko. kase ako rin naman ang may kasalanan kung bakit siya nagkaganyan ngayon eh.

Kung nasa tabi niya kase ako, eh di sana. Maayos kami ngayon, hindi siya nasa ospital. Di sana siya nasaktan.

Ang tanga ko kase magdesisyon, pabigla-bigla nalang ako.

Andami ko na palang nasaktan.

Nasirang tiwala.

Masyado akong nag-padala. Ang hirap nang ganito, hindi man nila ako sinisisi sa mga nangyari pero ramdam ko.