The badboy loves me

15.

P.O.V Kate

Huilend trok ik mijn knieën op. Waarom doet hij dit? Ik geef teveel om hem. Oke Kate denk na, wat ga je doen? 
En toen wist ik het, oke jongens dit gaan jullie niet verwachten van mij.
Maar vroeger heb ik in het drugswereldje gezeten. Nick heeft me ernaar toe gedwongen. Het was, of drugsdealer worden of mijn vrienden gingen ernstige dingen onder. Dus het was de enigste optie, want ik zou het nooit over mijn hart krijgen als er iets met mijn vrienden gebeurt door mij.
Ik ben er voor een paar maanden in geweest. 1 iemand heeft me er een soort van uit gered. En daar heb ik nog weleens contact mee. Misschien kan hij me wel helpen hiermee.
Snel toets ik het nummer in en hij gaat drie keer over, toen nam hij op.
Mijn hart bonst in m'n keel en ik krijg er amper woorden uit. Maar ik moet sterk blijven, dit is voor Adam.
'H-h-ee-i-i'.
'Hey Kate, waarom bel je me? Is er iets ofzo?' Zijn stem klonk opdringerig en verward tegelijk
'Uhm Jaa, er is iets. Kan je me helpen?' Het kwam er zacht uit.
'Tuurlijk, als je me vertelt wat.'
'Uhm nou, een vriend van mij dit zit zeg maar alleen in een gek gebouw met twee freaks die een draaiende wand hebben met guns en messen.'
'Oke, ik snap je punt al. Ik ben er met een paar minuten. Waar is het?'
'Het grote industrieterrein, en dan dat gebouw. Het ligt ergens afgelegen.'
'Is red me wel, zie je zo Kate'.
En hij hing op. Snel veegde ik mijn mascara vlekken weg, en ik ging ergens me verstoppen en wachten op Damian. Ik zag een paar schimmen door het raam en ik had de verleiding zo erg om te kijken wie het was, maar ik moest me inhouden.
10 minuten later zag ik Damian aan komen lopen met een stuk of 7 jongens. Hij fluisterde allemaal dingen en de jongens gingen op de afgesproken plaats staan.

En toen ging alles snel. Ik liep stiekem mee met Damian, en ik verstopte me achter de muur. Ik hoorde twee schoten. En toen een luide gil.
Adam.
Zo snel ik kon rende ik naar Adam toe, ik zag dat er geschoten was in zijn been. Snel trok ik mijn vestje uit en wikkelde het om zijn been heen. Ik belde 112 en na enige tijd kwamen ze eraan en namen ze Adam mee, ik mocht niet mee omdat ik geen 'dichtbijstaand' persoon in in zijn leven ben. Dus ik dwong Damian om me een ritje te geven naar het ziekenhuis.
Zachtjes glipte er een traan weg uit mijn ooghoek. Dit is allemaal mijn schuld. Als hij me nooit kwam redden, dan was alles anders en beter dan het nu is.
'Kate, het komt goed. Hij gaat niet dood, het is een schot in zijn been'.
'J-a-a ik w-ee-t het', snikte ik.
Toen we bij het ziekenhuis aan kwamen, renden ik zo snel mogelijk door het ziekenhuis heen naar de balie.
Al hijgend daar aangekomen vroeg ik dwars waar Adam Locke was. Ze zeiden bij de spoedeisende hulp, en daar ging ik weer. Rennend als een idioot naar de Spoedeisende hulp. Ik zag dat ze hem naar binnenreden. Mijn Adam. Ik rende erachteraan.

Na de operatie mocht ik bij hem zijn, maar hij was nog niet ontwaakt uit zijn narcose. Dus ik hield zijn hand alleen maar vast en de tranen vloeiden over mijn wangen naar beneden. Toen ik weg wou gaan. Hoorde ik Adam zachtjes mijn naam roepen.
'Jaa?'. Zei ik en ik liep naar hem toe.
'Kate, i-ik wi-l dat je iets weet'. Het kwam moeizaam uit en ik besloot het af te kappen, want hij had de rust echt wel nodig.
'Adam, zeg het maar als je weer beter bent. Je bent de zwak nu'. Ik liep naar hem toe een plaatse een zachte kus op zijn lippen. Een rilling ging over mijn rug heen. En ik keek hem diep in zijn ogen aan toen ik mijn lippen van zijne haalde. Hij keek blij en verward tegelijkertijd. Ik liep weg naar buiten toe. Damian stond daar nog op me te wachten en hij ving me op in zijn armen waar ik in tranen uitstortte, van diep geluk.

Eindelijk is de toetsweek afgelopen en kan ik weer updaten!
Het spijt me voor het zo lang duren van een nieuw hoofdstuk. Ik probeer deze week er nog 1 op te zetten maar ik beloof niks 😁😂.
Kusjes,
Amber