The badboy loves me

28.

P.O.V Kate
We liepen samen hand in hand, onze vingers verstrengeld, naar het tentje dat Adam wist. Hij liep naar de ober toe en die gaf hem plotseling een knuffel. Hij glimlachte en zei toen; 'Een tafel voor 2 oom'. Hij wees ons een tafel aan, het was mooi gelegen. Het was in de serre en we hadden een prachtig uitzicht op de mooie tuin die het restaurant bevatte. Ik keek om me heen en ik voelde dat Adam naar me keek. Ik draaide me om en zei toe; 'Moet ik hier blijven staan of ga je je echt gedragen als een jongeheer?' Ik daagde hem een beetje uit en ik zag de speelse blik in zijn ogen. Hij schoof de stoel naar achter en liet me erop zitten, toen schoof hij hem weer aan. Zelf liep hij naar zijn stoel en ging ook zitten. De ober, die blijkbaar Adam's oom was gaf ons de menukaart en ik begon erin te bladeren. Adam onderbrak me en zei toen; 'Ik weet wat je lekker zal vinden, ik kwam vroeger hier vaak met mijn ouders en van dat gerecht kreeg ik maar nier genoeg'. Bij dat van zijn ouders zag ik in zijn ogen een teken van verdriet maar hij herpakte zich snel en bestelde.
We praatten over van alles en nog wat toen ons gerecht kwam. Ik keek er naar. Het zag er verrukkelijk uit en ik begon er van te eten, natuurlijk op de Kate manier. Onbeschoft en super snel. Adam keek me aan met een frons en lachte me toen uit.

Even later ging mijn mobiel af,  het was een oproep van anoniem. Ik zei tegen Adam; 'Eva belt me, ik ben zo weet terug'. Ik wou niet zeggen dat het een anoniem nummer was, ik wist hoe bang hij was om me opnieuw te verliezen. Ik liep eventjes naar buiten en ik nam de telefoon op. Het enigste wat ik kan horen waren zware ademhalingen, en ergens ver weg op de achtergrond hoorde ik iemand schreeuwen. Eva. Haar stem herken ik uit duizenden.
Daarna hoorde ik een doffe klap en de telefoon werd opgehangen.

Wattefuck?! Wat is er met Eva aan de gebeurd, wat is er aan de hand en waar is ze?
Ik kwam binnen bij Adam en hij zag mijn gezicht, verbaast.
Adam zei geschokt; 'Schatje wat is er aan de hand?'
Ik begon te huilen, verborg me in zijn shirt en vertelde snel wat ik hoorde aan de telefoon.
Adam zei; 'We moeten de politie inschakelen!'
'NEE zei ik gefrustreerd en boos, dat doen we niet. Want straks doen ze Eva nog wat ergs aan'.

De avond verliep niet zoals verwacht. We moesten Eva zoeken, het moet gewoon.

Zo snel als we konden liepen we terug naar huis toe en toen zei Adam onderweg ineens; 'Ik weet niet of ik je heb verteld hoe ik jou had gevonden, maar ik kan telefoons opsporen. Misschien kunnen we Eva haar telefoon zo zoeken en weten we waar ze is?'
Een glimlach kwam rond mijn lippen. 'Jaa Adam dat is echt een heel goed plan! Maar misschien moeten we de andere ook inlichten. Met name Rowan.'
Hij knikte, en ik ging meteen Rowan belde. De telefoon ging een paar keer over en toen werd er opgenomen.
'Heey Kate, waarom bel je me?'
Ik vertelde langzaam; 'Is Eva bij jou geweest de laatste dagen? '. Even hoorde ik niks aan de andere kant en na een minuut of 5 zei hij; 'Nee ik heb Eva al een tijd niet gezien'.

En toen wist ik dat er iets mis met haar. Ze was altijd online en reageerde altijd op mijn telefoontjes en nu deed ze dat al dagen niet. Dagen.
Ik zei tegen Rowan; 'Eva is in gevaar, kom zo snel mogelijk naar ons toe'.

We waren inmiddels thuis aangekomen, Adam stak de sleutel in het slot en draaide de slot om. De deur ging open en we gingen toen op de bank zitten, althans Adam dan, het enigste wat ik kon doen was alleen maar heen en weer ijsberen door de kamer heen. Even later hoorde ik de bel en gehaast opende ik de deur. Rowan stond daar, zijn ogen waren dik, opgezwollen en rood. Hij liep levenloos naar binnen en Adam schrikte zelf van de houding van zijn vriend.  Adam liep naar hem toe en zei tegen hem; 'Alles komt goed Rowan, we halen Eva weer terug'. Ik hoopte met heel mijn hart dat er niks met haar aan de hand was.

P.O.V Eva
Het was avond, en ik was nog even in het parkje.
En toen zag ineens een gestalte staan. Donker.
Voor ik het wist werd ik vastgegrepen in een busje gesleept en vastgebonden. Ik kon nergens heen. Ik wist nog niet wie me gevangen hield, maar er zaten 3 jongens bij me die er akelig eng uitzagen. Ze reden en na ik denk een half uur stonden we stil. Ze gingen er alle drie uit. Dit was mijn kans. Zo snel ik kon probeerde ik me los te wringen wat aardig goed ging, en toen zag ik een vrachtwagen staan. Zo snel mogelijk holde ik erheen en vroeg aan hem of ik mee kom liften. Hij knikte aarzelend maar liet me toen toch meegaan. Ik stapte ik de vrachtwagen en zat daar buiten adem de hele tijd paniekerig om me heen te kijken. Het was een drukkend gevoel bij mijn borst, geen pijn maar puur angst. Ik schrikte van elk geluid wat mij niet bekend in de oren klonk. Gelukkig zag ik het busje helemaal nergens, maar ik was natuurlijk zo achterdochtig om te denken dat ze me niet achterna kwamen, want binnen 10 minuten zag ik naast ons een busje rijden, precies dezelfde als waar ik in werd gesleept. Ik zag de jongen sluw en kil naar mij kijken. Het gaf me rillingen. Als een gek begon ik tegen de man naast me te schreeuwen; 'JE MOET SNELLER RIJDEN! ZE KOMEN ACHTER ONS AAN. GA SNELLER!'
Niks aardigs nee, maar hij moest sneller rijden, anders zal ik gepakt worden. Maar de man naast me zei; 'Ik kan niet sneller rijden meisje het verkeer voor me staat vast'. Ik werd gek en begon gefrustreerd aan mijn haren te trekken. En voor ik het wist werd de deur opengemaakt, ik er uit gesleurd en weer terug in het busje geduwd. De man van de vrachtwagen keek me vol medelijden aan. Maar serieus niemand in die hele file deed iets. Terwijl ik rond zat te spartelen in de nog onbekende jongen zijn armen.

Het leek uren te duren voordat we bij de bestemming aankwamen, het was een groot gebouw. De mannen deden de deur open en lieten me eruit. Toen duwde ze me in mijn rug, een teken dat ik moest gaan lopen. Zachtjes schuifelde ik naar voren. Bang.
Ze duwde me verder en we kwamen toen aan bij de deur van het gebouw. Ze duwde hem open en lieten me naar binnen. Daar zei één man tegen de ander; 'We hebben een nieuwe aanwinst'.
Bij die woorden vormde er een grijns rondom zijn lippen.
'Schoonheid, jij mag met mij meelopen'. Ik liep achter hem aan omdat ik geen zin in gezeik had, en toen ik achter hem aan liep zag ik andere meisjes. Dansend rond mannen in minirokjes en croptops. Vol walging keek ik ernaar en ik versnelde mijn pas.
Opgeven moment bleef de man stil staan voor een kamerdeur. Hij gaf me een zetje, en liep toen zelf ook naar binnen. Daar pakte hij een stoel en een stuk touw en toen bond hij me vast.
'Ik denk dat ze je met een uurtje of 3 laten omkleden'.
En toen liep hij weg.

Ik zat daar, en ik wist niet waar ik beland was. Bang en angstig keek ik om me heen. Ik zag nergens iets waar ik kon ontsnappen. Ik zag helemaal niemand en er kwam serieus amper licht naar binnen. Het was echt vreselijk.

Na drie uren schrok ik wakker van gestaltes die al pratend naar mij toe kwamen. Het was iets van; 'Ze moet hier wel heenkomen, we hebben haar vriendin'.
En ik wist gelijk wie ze bedoelde met ze. Kate.

Ik probeerde zo kalm mogelijk te blijven. Maar dat ging moeilijk de stemmen waren te dichtbij en ik zag hun schaduwen al op de muren. Ik huiverde van angst. Ik moest Kate zien te waarschuwen, alleen ik wist niet hoe.

Ik was zo bang en ik wist niet wat er zal gebeuren en wat me zal overkomen. Maar ik zal me op alles mentaal moeten voorbereiden. Zodat ik niet breek.

Opgeven moment kwam Nick  aanlopen en streelde mijn wang. Ik siste naar hem; 'Blijf van me af vuile klootzak'. Misschien was dat niet het handigst om te zeggen maar dat kwam in me op.
'Dit meisje heeft wel pit, dat is mooi daar houden mannen van'. Grijnsde hij.
Hij maakte me los en beval me op te staan. Ik stond op en toen zei Nick; 'Schatje, je mag mee komen en je omkleden'.
Nick liet me voor op lopen en hield mijn heupen vast, en af en toe gaf hij een tik op mijn kont.

We waren aangekomen bij de kleding en vol afschuw keek ik ernaar. Toen zei ik; 'Denk je serieus dat ik hierin wil rondlopen?' Vroeg ik terwijl ik een rokje van het rek haalde.
'Jaa schatje, je MOET het aan. Je hebt geen keus'.
Hij liet me toen, gelukkig, wel alleen en ik liet mijn vingers langs de kleding gaan.
Dit alles was maar in één woord te omschrijven. Walging

Hadden jullie dit verwacht? Ik hoop het niet. Dit hoofdstuk heeft voor mijn gevoel echt veel woorden. Er zal ook wel vaker een POV vanuit Eva komen. Ik hoop dat jullie dat leuk vinden!
Kusjes,
Amber