The badboy loves me

16.

P.O.V Adam

Ze kuste me. Een vleug van geluk raasde door mijn buik heen.
Natuurlijk was ik te zwak om iets te doen, maar ik moest haar gewoon vertellen hoeveel ik van haar hield. Ze is zo mooi, zo kwetsbaar. Ik wil haar redder zijn, haar helpen uit de diepe gedachtes waar ze in verzonken raakt.

Ze was weggegaan omdat ze me niet wilde lastig vallen, want ik had rust nodig. Maar god hoe kun je niet zolang staren naar zo'n mooi meisje, zij was anders. Ze maakt mij anders. Ik was eindelijk de Adam die ik eigenlijk altijd ben geweest, maar had verborgen. Ergens diep in mijn hart, het was veilig. Bedekt met de laag egoïstische ik.
Ik wil opnieuw beginnen, maar wel met haar aan mij zij.  Want zo kan ik alles aan. En met die gedachten, viel ik diep in slaap.

P.O.V Kate
Hij was zo mooi, urenlang kon ik naar hem staren. Ik wil hem niet zo zien, hij was nu zo breekbaar. Ik wou hem helpen, maar ik wist dat hij rust nodig had. Ik had besloot om terug te fietsen naar huis, en hem later weer op te komen zoeken.
Eenmaal buiten voelde ik de warme zomerse wind. Het was een prettig gevoel en het deed me herinneringen op. Zulke herinneringen wil ik ook hebben met Adam. Ik wil ze kunnen koesteren en er weer met een glimlach aan kunnen denken.
Toen ik thuis was zag ik dat ik was overspoeld met berichtjes en gemiste oproepen.
Ik openende whatsapp en ging naar Eva toe.
Eva❤️❤️❤️
-E: Kate, waarom reageer je niet? Waar ben je?
-E: ik meen het Kate, dit is niet grappig.
-E: ik kom naar je huis toe als je niet reageert!

En zo kreeg ik nog meer berichtjes. Snel appte ik haar terug dat alles goed was. En dat er niks mis met me was. Maar over Adam kon ik haar beter bellen.
Dus dat besloot ik ook maar te doen. De telefoon ging 1x over en toen nam Eva gelijk op.
'KATE KON HET NOG LANGER DUREN?!' Ze schreeuwde in de telefoon en ik grinnikte even in mezelf.
'Hahah sorry Eef, maar ik moet je wat zeggen. Ik was ontvoerd door Nick, en toen kwam Adam me redden. Alleen dat liep niet goed af, want hij is geschoten in zijn been en nu ligt hij in het ziekenhus.' Ratelde ik aan één stuk door.
'Wowowow calm down girl, jou leven is echt frustrerend in één woord gezegd. Ik ben in 10 minuten bij je'. Haar stem was een beetje verheven en tegelijkertijd geschrokken.
'Jaa is goed, zie je zo'. Ze hing op en ik ging naar de badkamer toe om mijn make-up goed te doen.

Tien minuten later ging de bel, en ik liep naar beneden. Daar zag ik Eva, helemaal uitgeput en hijgend van het fietsen.
Ik lachte haar uit en ze keek me quasi-beledigend aan.
'Dus, ik heb veel gemist in mijn best vriendin haar leven of niet?'  Vroeg ze.
'Hmm opzich niet. Maar Eef het was zo eng. Hij heeft zo'n gekke draaiende wand met allemaal guns'.
Eva kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen en zei; 'morgen gaan we shoppen, je hebt het nodig'.
En daarvoor is ze mijn beste vriendin. Ik glimlachte en knuffelde haar. Waardoor me uiteindelijk op de grond belandde. Beide schaterend van het lachen.
'Eef ik moet morgen wel even langs Adam, om te kijken hoe het gaat met hem oke?'
'Jaa is goed, ik kan vragen of Thomas en Rowan mee willen? Misschien vind hij dat wel leuk?' Ze keek overblij, want ze kwam net met een topidee en dit keer heeft niemand dat haar ingefluisterd.
Ik lachte en zei; 'ja best, vraag ze maar mee. Je bent eigenlijk een inspirerende bron geworden voor me'. Ik knipoogde en gaf haar een klein zetje tegen haar schouder aan, wat ze niet erg waardeerde. Maarja, ze is mijn beste vriendin.

Eva was na anderhalfuur weer vertrokken.
Ik trok mijn bureau la open en pakte mijn dagboek eruit. Ja een dagboek, ik hield dit al bij sinds ik 10 was.
Ik las de verhalen door en een glimlach verscheen op mijn lippen.  Alle herinneringen zijn gekoesterd en opgeschreven zodat ik ze nooit vergeet en er telkens weer aan kan denken. Ook al zitten er soms momenten in waarin het niet goed ging, en ook die koester ik ook. Ze maken deel uit van mijn leven, hoe ik ben, en wie ik ben geworden.
Ik pakte een pen en begon te schrijven

18  april, 2016.
Lief dagboek, er is zoveel gebeurt. Gedachtes vliegen rond door mij hoofd en er komen teveel vragen voorbij.  Wat kunnen mensen vreselijk zijn, ze willen je neerhalen zodat zij boven jou staan. Maar ik zeg altijd 'keep your head up' ook al is dat soms moeilijk, ik probeer me eraan te houden. Mijn gedachtes houden me vast. En ik raak diep verzonken, zou ik ooit uit mijn eigen zee wegkomen?

Dit zijn dan zeg maar de standaard dingen die erin staan, ik ben poëtisch geworden denk ik toch maar haha. Ik verman mezelf en kruip ik een andere huid. Ik heb er geen moeite meer mee. Niet met wat er gebeurt is.
Ze was een ster voor me, en ze is de stralendste ster aan de hemel.
Ze was alleen. Ze hoorde bij niemand, maar ik hield van haar.
Mijn zusje.
Onbeschermd tegen de buitenwereld. En nu? Nu is ze weg, alle herinneringen vervagen en ik kan me haar nauwelijks inbeelden. Ik snijd me per ongeluk aan een stukje papier. Ik vloek binnensmonds. Maar de pijn is niets vergeleken met de pijn in mijn hart.
Die er altijd zou zijn, wat er ook gebeurt.

Duurde langer sorry!
Maar hier weer een nieuw stukje, herinneren jullie het zusje van Kate nog?
Kusjes,
Amber