The badboy loves me

22.

P.O.V Kate
We reden naar huis en Nick keek aardig boos de hele weg in zijn spiegel naar me. En nog steeds deed het me niks, hij deed me niks. Nu niet, morgen niet, nooit niet. Dus ik keek hem terug, met dezelfde emotieloze blik.
Hij begon meer gas te geven en we kwamen sneller thuis dan ik dacht.
'Eruit schoonheid, je krijgt je wel verdiende straf'.
Ik stapte de auto uit en liep rustig naar de deur toe. Nick pakte mijn heupen vast en trok me naar zich toe.
'Ik heb een cadeau voor je, je moet het omhouden. Zo kan iedereen zien dat je van mij bent en van niemand anders'. Nick haalde wat uit zijn zak en ik zag een doosje met een armband erin.
Het was gegraveerd met de woorden mijn prinses . Pure walging. Dit moest ik om? Aan geven dat ik een bezit ben? Een speeltje?
Ik pakte het aan bekeek het en deed het om. Alleen omdat ik weet dat mijn vrienden op het spel staan. Ik hou van hun, en doordat ik ze heb gezien heb ik weer meer hoop. Ik liep naar binnen en stampte de trap op. Ik gooide de deur open en liep gelijk door naar boven. Daar ging ik op bed zitten en ik was boos. Waarom ik? Ik ben toch ook maar een gewoon schoolgaand meisje?! Ik realiseerde me ineens dat ik bijna jarig ben, ik ben namelijk jarig op 21 juli. En ik bedacht me ook dat dit de eerste verjaardag zou zijn zonder vrienden, zonder familie.

Ik hoorde Nick de trap op komen en ik deed alsof ik sliep toen hij de kamer binnenkwam. 'Ik weet dat je boos bent, en dat je niet slaapt Kate.' Zei hij.
Ik ging rechtop zitten en keek hem aan.
'Nick, waarom mij? Waarom niet een ander meisje? Niet dat ik hun dit ooit gun. Zo'n leven.'
Hij grijnsde en zei toen; 'Waarom jou? Nou kijk Kate, ik hield je al een tijdje in de gaten. En aangezien wij een verleden hebben en ik je die pijn wil laten voelen heb ik je meegenomen. Heel duidelijk toch?'.
Ik knikte langzaam.
Toen zei Nick 'Heb je ergens een angst voor?'. Het klonk alsof hij er iets mee zou gaan doen dus ik schudde mijn hoofd van nee.
'Dan gaat die angst nog wel komen voor iets.' Zei hij.
Ik rilde en wist dat dit een deel van mijn straf zou zijn. Nick pakte me vast en zette mij op zijn schoot. Ik zag een bak met water op de tafel staan. Hij streelde met zijn vingers langs mijn rug en toen zei hij 'Houd je adem maar in schoonheid'. En voor ik het wist duwde hij mijn hoofd erin en ik kreeg geen lucht meer. Uit paniek begon ik in het rond te zwaaien, ik werd weer voor even boven water gehouden en gelijk daarna duwde hij weer mijn hoofd onder water. Ik dacht aan mijn vrienden en familie, althans ik probeerde het. Ik kon mijn adem niet langer meer inhouden en een kreeg veel water binnen. Ik werd weer ophoog getrokken en hij duwde me er nog één keer kort in. Ja vanaf dat moment heb ik een angst voor water. Ik liep de badkamer in. Pakte een handdoek en begon mezelf af te drogen, woedend begon ik tegen de deur aan te slaan en langzaam stroomde de tranen ook van mijn wangen af. Ik legde me erbij neer dat ik hier nog wel weken, maanden of zelfs jaren zou zitten. Met die gedachtes liep ik naar de kamer toe. Ging het bed in liggen en sloot mijn ogen, maar guess who there was? Juist Nick.
'Schoonheid je straf was nog niet klaar, dit was en deel ervan'.
Ik was emotieloos op dat moment ik voelde helemaal niks, dus wat hij ook van plan was ik ga mezelf niet weer door een laag van gevoelens slepen, die tijd is geweest. Nu zet ik een masker op en doe alsof geen één van zijn handelingen mijn nog boeien. De behulpzame, liefdevolle en zorgzame Kate? Die is er niet meer, of laten we zeggen is er nooit geweest.

Nick liep naar me toe, pinde mijn handen boven mijn hoofd en de volgende 'straf' begon. Hij kleedde me uit en streelde mijn lichaam. In plaats van dat ik het erg vond, voelde niks. Ik was ergens gelukkig met mij familie. Op een plaats van geen verdriet, pijn en gemis.

Wow al een maand niks upgedate. Sorry jongens !
Kusjes,
Amber