Töre De Ne? (Askıya Alındı)

9. Bölüm

Tamam belki de fazla abartıyorum.

O çıkan ses de yıkılan dünyamın sesi falan değilmiş.

Kapıda duran ve herşeyi duyan babamın şaşkınlıktan elindeki bardağı düşürmesi sonucu çıkan sesmiş.

Her seyi bir kenara bırakırsak cidden dünyam sarsılmıştı. Böyle bir şeyi hiç mi hiç beklemiyordum. Çünkü Demir olmayacagını söylemişti. Demir demişken...

Gözlerim ona kaydığında cidden çok komik bir yüz ifadesindeydi. Ağzı ve gözleri kocaman açılmış, şok olmuş bir şekilde Baran'a bakıyordu.

Biraz sonra o şok olmuş bakışlar kızgınlığa dönüştü. Gerçekten çok korkutucuydu. Bu sefer o gözler şaşkınlıkla değil, öfkeyle büyümüştü. Hiddetle ayağa kalktı.

"NE DİYORSUN LAN SEN?"

Baran'da sakin bir tavırla ayağa kalktı. Ellerini göğsünde birleştirirken bir an bana baktı. Sonra yayvanca sırıtarak Demir e doğru döndü.

"Ne diyormuşum?"

Demir bu tavrı karşısında bir an sırıttı. Ani değişen ruh hali afallamama sebep oldu. Sonra sırıtış birden silindi.

Yerine şeytani bir surat aldı.

Demir ilk önce elini yumruk yaptı. Parmaklarını yavaş yavaş sıkıca kapatmasını izledim.

Az önce söylenilen sözden sonra şok olmuştum. Hiç bir şeye tepki veremiyor, ses çıkaramıyordum.

Ta ki Demir'in eli bir yumruk olarak Baran'ın suratını bulana dek.

Ağzımdan küçük bir çığlık kaçarken herkesin bakışları büyümüştü. Kapıda olduğunu bildiğim babam Ahmet Abiye seslendi. Ahmet Abiye babam çok güvenirdi.

Ahmet abi gelip beni kolumdan tuttuğunda halen olayın şokundan çıkamamıştım. Beni sarstığında ise herşey yavaş yavaş yerine oturmaya başladı.

Bütün ev yumruğun şokunu henüz üzerinden atamadan Ahmet abi beni evden çıkarmıştı. Ben ise hiç bir tepki veremiyor, beni nereye yönlendiriyorsa oraya doğru gidiyordum.

Bu olaylar gerçekleşmiş olamazdı.
Baran beni seçmiş olamazdı.

Olamazdı. Yani ben seçeneklerde bile değildim ki. Beni seçemezdi.

En önemlisi ise Demir bana söz vermişti.

Ona güveniyordum.

Hemen birine güvenen o aptal kızlardan değildim ama... Aması sanki onu uzun zamandan beri tanıyor gibiydim. Sanki hep etrafımdaydı. Ve onun etrafımda olmasını gerçekten istiyordum.

Öte yandan Baran... Ona karşı içimde bir güvenin bahsi bile yoktu. Zerre kadar güvenmiyordum ama... İşte burada sıkıntı vardı.

Tıpkı Demir gibi Baran'ın da yanımda olmasını istiyordum.

Zihmim bulanıklaşmaya başladı.

Lanet olsun. Yeniden o bayılma seansını geçirmek istemiyordum.

Ayaklarım titremeye başlarken kendimi tutamayıp yere düştüm.

Bayılmamla beraber kenarda duran büyük saksıda yere düşmüş, herkesi bayıldığım yere çağırmıştı resmen.

Zihnim kapandıktan hemen önce aklımda kalan şeyler, Ahmet abinin beni kucağına alması, koşarak arabaya doğru gitmesi ve iki gür erkek sesi,

Demir ile Baran...

-----------------------------------------

Dayımın konağında bana ayrılan odada açtım yorgunluktan ve ağlamaktan şişmiş gözlerimi. Bilincim uyanıktı. Bundan emindim. Peki ya, bedenim?