My Perfect Squad

Hoofdstuk 7. (Kipspecial #1)

~vrijdag 26 januari 2019

P.O.V. Wesley
Na geweldige opnames van minecraft zucht ik. Doordat mijn hele kamer vol met kippen zat, heb ik honger gekregen. 'Ik wil kip,' zeg ik per ongeluk hardop. Blijkbaar heeft mijn moeder het gehoord, want ze grabbelt in haar tas, pakt haar portemonnee eruit en drukt wat geld in mijn handen. 'Haal hier maar wat kip van, ik heb ook nog wat nodig voor het eten. En alleen kip ervan kopen hè, sla maar een hele voorraad in!' Ik kijk naar de briefjes in mijn handen. €30! Daar kan ik super veel kip van kopen! Maar wacht eens, ik weet nog iets veel beters!

~Huize Knol-van Dooren

P.O.V. Enzo
Dee en ik zijn na de blind auditions met Milan en Jill mee naar huis gegaan, waar we ook hebben overnacht. Ik lig lekker te chillen op de bank, terwijl Dee en Jill in de keuken aan het koken zijn. Milan is voor zijn eigen kanaal aan het opnemen, wat ik niet erg vond. Eigenlijk is dat best wel een goed idee! Dus ik pak de laptop van Dee en open Minecraft. Terwijl Minecraft aan het opstarten is, start ik ook het opneemprogrammatje, waarna ik inlog in op de CubeCraft server. Rustig, en voor mijn doen zachtjes, neem ik wat potjes op, tot ik zie dat het bijna etenstijd is. Ik sluit de opnames. 'Doe even een blauw duimpje omhoog en vergeet niet te abonneren op mijn kanaal hier beneden. Dikke, Vette, Peace!' Ik stop de opname en zie dat ik best wel veel materiaal heb.

Aangezien Dee en Jill nog niet klaar zijn met koken, dat kan ik horen, ben ik maar begonnen met het editen. Ik ben naar mijn idee al een uur aan het editen, als ik door Dee word voor het eten. Ik sla op wat ik had geëdit, sluit de laptop af en loop naar de eettafel. Met één blik op mijn bord zie ik wat we eten, kip.

Ik maak lachend een foto en stuur hem naar Wesley. "Ik wil ook kip🐔!" Krijg ik terug. Ik lach, leg mijn telefoon weg en begin, als iedereen aan tafel zit, met eten. Als we het op hebben ruimen Milan en ik de tafel af. 'Laten we de meiden pranken!' fluister ik als ik een bord in de vaatwasser stop. 'Ja!' fluistert Milan enthousiast terug. Hij loopt maar de mand met speeltjes voor Pip en haalt er een piep-kip uit. 'Hiermee moet het wel lukken,' fluistert hij. Ik knik en zet mijn camera aan. Ik leg mijn vinger op mijn lippen voor de camera en wijs naar de kip in Milan's handen.

We lopen langzaam naar de kamer als we zien wat de meiden doen, moeten we onze best doen om niet te lachen. Dee en Jill doen namelijk fitness op de Wii en hebben beide belachelijke kleding aan. We lopen naar binnen en Milan gaat achter ze staan. Hij knijpt een paar keer in de kip waardoor hij gaat piepen en Jill en Dee schrikken zich kapot. Helaas schrikt Dee zo erg, en is ze zo onhandig, dat ze valt. Haar hoofd mist de punt van het televisie kastje op een haar, maar haar arm heeft minder geluk. Met volle snelheid, en een harde schreeuw van Dee, klapt hij op het kastje en je kan de "krak" nog net niet horen.

Milan en ik kijken elkaar geschrokken aan. Dit was niet de bedoeling! Ik bedenk me geen moment, zet de camera uit en ren naar haar toe. Jill is al bezig met het bellen van het ziekenhuis, zodat we daar meteen terecht kunnen. Want dat het gegipst moet worden, is wel zeker. Ik help Dee ondertussen voorzichtig overeind en Milan rent vooruit en opent alle deuren terwijl Jill de rest van de Squad belt. Iedereen wenst Dee beterschap en Jill belooft ze op de hoogte te houden.

Ondertussen zitten we al in de auto. Milan rijdt, Jill zit naast hem en ik zit met Dee op de achterbank. De tranen stromen over haar wangen van de pijn terwijl ze haar arm vasthoud om hem te ondersteunen. 'Het spijt me Dee,' fluister ik zachtjes. 'Het was nooit de bedoeling dat je pijn zou hebben.' Ze probeert even een glimlachje te laten zien. 'Weet ik,' zegt ze.

Al snel zijn we bij het ziekenhuis en lopen we naar de balie. 'Mijn arm is gebroken,' zegt Dee, toch proberend een beetje dapper over te komen, alsof ze geen pijn heeft. 'Ik zal meteen een dokter roepen,' zegt de vrouw en niet veel later worden we meegenomen naar een röntgenkamer waar ze een foto van Dee haar arm gaan maken. Ondertussen heb ik mijn camera er alweer bijgehaald, want ja, dit gebeurd nou eenmaal in mijn leven. 'Eerst ga ik doormiddel van de foto kijken of het echt gebroken is,' zegt de dokter en Dee knikt.

Al snel komen ze tot de conclusie dat hij gebroken is, wat wij al wisten. Dee wordt dus meegenomen naar de gipskamer en daar film ik heel mooi hoe ze dat doen. 'Wilt u nog een speciale kleur?' vraagt de dokter aan Dee als het gips eromheen kan. 'Welke kleuren heeft u?' vraagt Dee en de dokter kijkt even snel. 'Paars, roze, blauw, geel, groen, oranje en rood,' zegt de dokter. 'Rood,' zegt Dee en ze glimlacht naar mij. 'We gaan voor Knolpower-rood!' zegt ze tegen de camera en ik lach een beetje.

Na nog allemaal uitleg met wat wel en niet mag met gips, lopen we de kamer uit, richting de wachtkamer. 'Gaat het een beetje Dee?' vraag ik en ze knikt. 'Nu het in het gips zit wel,' zegt ze. 'Fijn. Het was echt niet de bedoeling dat je arm gebroken zou zijn. Milan en ik wilden gewoon grappig doen,' zeg ik en ze lacht. 'Ik weet het Enz. Ik ken je langer dan vandaag!'

Lachend lopen we de wachtkamer in, waar Milan en Jill al die tijd op ons hebben gewacht. Ze moesten wel, want we zijn met hun meegereden naar het ziekenhuis. 'En?' vraagt Jill, terwijl ze opstaat om ons te knuffelen. 'Gebroken, zoals we al wisten. Het moet een week of zes in het gips,' zegt Dee en ze knikken. 'Fijn dat je niet met je hoofd op de punt was gevallen! Dan was alles nog erger geweest!'

Dit is een hoofdstuk speciaal voor Kipmeneer en zijn kippen!
Vergeet niet om ideeën achter te laten!
Lots of love
IshCrow

~1079 woorden~