วันเปิดเทอม
จ๊อกแจ็กๆ ~~
เสียงดังเต็มสวนป่าหมดเลย แย่จริงๆ แล้วนี่เพื่อนฉันอยู่ไหนกันหมดเนี่ย ฉันมองหาเมย์กิ้ น้ำผึ้ง พีมล่ะก็โดนัทแต่ก็หาไม่เจอ อยู่ไหนน้า
"เนม เนมทางนี้ "
"เมย์กิ้
หาตั้งนานอยู่นี่เอง พีมกับโดนัทละ"
"ยังไม่เห็นเลย" น้ำผึ้งตอบ
สงสัยยัยสองคนนั้นคงจะยังไม่มาและมาสายตลอดเลย เฮ้อ~~ น่าเบื่อจังเลย เมื่อไหร่จะจบนะ น่าเบื่อจัง เอะนั่นพี่ธีร์นี่น่ายังน่ารักเหมือนเดิมเลยพี่ธีร์เป็นคนใจดีอ่อนโยนมากกก และก็เป็นคนเฟรนลี่มีน้ำใจช่วยเหลือคนอื่นไปทั่ว ฉันยังจำวันนั้นได้เลยวันที่ฉันเข้าอินเตอร์เน็ตโรงเรียนไม่ได้เลยขอเลยบัตรประจำตัวประชาชน ตอนแรกก็คิดว่าจะโกรธแต่เปล่าเลยพี่ธีร์กลับบอกเลยบัตรเฉยเลย ใจดีมากเลย พี่ธีร์อายุห่างฉัน 4 ปีแต่ที่อยู่ม.5ก็เพราะพี่ธีร์เขาเข้าเรียนช้าแต่ที่ฉันเล่ามามันก็เป็นแค่นิสัยที่พี่ธีร์แสดงต่อหน้าทุกคนเพราะฉันก็ไม่เคยรู้นิสัยจริงๆของพี่ธีร์เลย
"แฮกๆๆ เหนื่อยจังวิ่งมาตั้งไกล" พีมพูด
" มาสายตลอดเลยนะ พีม โดนัท"
สองคนนั้นไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ฉันกับเมย์กิ้และเดินไปเข้าแถวด้วยกัน
เมย์กิ้ พีม โดนัทและก็น้ำผึ้ง เป็นเพื่อนสนิทของฉันเรา 5 คนมาเข้ามี่นี่พร้อมกันและคบกันมาตั้ง 3 ปีแล้ว
เมย์กิ้ เป็นคนเฮฮา ตลกได้ตลอดเวลาแต่ก็แอบมีมุมเศร้าอยู่บ้างอิงเป็นคนตัวเล็กน่ารัก และก็ใจดี รักเพื่อนมากยอมทำทุกอย่างเพื่อเพื่อนเลยก็ว่าได้
น้ำผึ้ง เป็นคนเงียบๆไม่ค่อยคุยกับใคร จะว่าไปก็คล้ายๆเด็กเนิร์ดนั่นแหละดาวจะใส่แว่นตลอดพวกเราก็เลยชอบแซวดาวว่าเด็กเนิร์ดหรือไม่ก็เด็กแว่น
โดนัทก็เป็นคนอารมณ์ดีนะ แต่ไม่ค่อยทันคน ออกแนวใสๆแบ๊วๆ น่ารักๆ เป็นคนที่ค่อนข้างจริงใจ
พีม นี่ก็เป็นคนเอาแต่ใจหน่อยหนึ่งและก็อาจจะขี้เหวี่ยงขี้วีนนิดหนึ่ง แต่ก็จริงใจและป็นคนเดียวในกลุ่มที่มีพี่สาวเรียนที่เดียวกันอยู่ม.5
เรา 5 คนกำลังไปเข้าแถวแต่เอะฉันลืมของไว้ในร้านมินิมาร์ทอะ แย่แล้วดันเป็นของสำคัญซะด้วยฉันเดินไปหันหลังไปจนโดนัทอดที่จะสงสัยไม่ได้เลยถาม
"เนมแกเป็นไรรึป่าว"
"คือฉันลืมของในร้านมินิมาร์ทอะ เอ่อ....พวกแกไปเข้าแถวก่อนเลยเราจะวนไปเอาของนะ"
"อืม ได้ดิแล้วเจอกัน"
ฉันรีบวิ่งเพราะกลัวว่าของสำคัญจะหาย ยัยเนมนะยัยเนมทำไมถึงได้ขี้ลืมอย่างนี้เนี่ยถ้าของหายจะทำยังไงล่ะเนี่ย ต้องโดนแม่บ่นแน่ๆเลย ฉันวิ่งมาหยุดอยู่หน้าร้านมินิมาร์ทพักเหนื่อยแล้วก็เปิดประตูเข้าไปหาของ เอ๋อยู่ไหนน้าเมื่อกี้ก็วางไว้ตรงนี้นี่น่าหรือว่าจะมีคนมาหยิบไปไม่นะไม่
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆล่ะก็ตายแน่ๆเลยเนมเอ้ย โอ้ยทำไงดีๆฉันเดินวนไปวนมาพร้อมกับสายตาที่มองหาของจนทั่วร้านแต่ก็ไม่มี วี่แววว่าจะเจอ แย่แน่ๆเลยเนมเอ้ยทำยังไงดีละเนี่ยฉันทำหน้าหมดหวังและกำลังจะเดินออกไปแต่ว่า
"อะของเรา พี่เก็บไว้ให้แล้วคราวหลังก็อย่าลืมอีกล่ะ"
"ขอบคุณค่ะพี่ธีร์"
พระเจ้าช่วยลูกแล้ว ฉันดีใจมากจนลืมนึกไปว่าพี่ธีร์รู้ได้ไงว่านี่เป็นของเรา
ŞİMDİ OKUDUĞUN
( Love Love ) รักน่ะรุ่นพี่ตัวแสบ
Rastgeleทำไมมันกลายมาเป็นแบบนี้อะ .รุ่นพี่ที่แสนดีกลับกลายเป็นคนที่ทะเล้น จอมกวน อันตรายโรตจิต ไปได้ยังไงเนี่ย คงต้องอยู่ห่างพี่เขาซะแล้วสิ
