Yanaklarım yeniden tombullaştı. Aç kaldığım için bayıldığım öğrenilince hepsi birleşip beni doyurmaya başladılar. Sabah öğle akşam öğün dinlemeden sürekli yemem için bir şeyler getiriyorlar. Kurtulduğumu düşündüğüm tombul yanaklarım geri geldiler.
Mutluyum çünkü sen tombul yanaklarımı sıkmayı severdin.
Aslında bakarsan bayılmam iyi oldu. Bize dinlenmemiz için 1 hafta verdiler. Diğerleriyle oynayıp kafamı dağıtmaya çalıştım. Kalbimdeki seni çıkarabilmek için bir şeyler yapmaya çalıştım.
Sorun şu ki; sen zaten kalbimin içinde değildin. Kalbimin kendisi olmuştun. Söküp atmak istedim. Vazgeçmenin bu kadar zor bir eylem olduğundan haberim yoktu.
Düşüncelerim beni intihara sürüklüyordu. Mutfaktaki bıçakla, banyodaki jiletle, odadaki makasla bakışıyordum sürekli. Kendime zarar verme isteğim artıyordu. Bıçağı elime alıyordum ama sonra bırakıyordum. Jileti tam bileğime doğrultuyordum sonra bırakıyordum. Düşünceler beynimi yiyordu artık. Ölmeden kurtulamazsın diyorlardı.
Ama ben kurtuldum.
Beni yine sen kurtardın.
Bana gülmen yetmişti. Günlerdir boğuştuğum bu saçma düşüncelerden kurtulmaya.
Ölseydim eğer bu güzel görüntüyü başka nerede görebilecektim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Day by day/p.j.m✓
FanfictionSuratın bu kadar yakınken gözlerimi senden nasıl alırım, kokun bu kadar dibimdeyken nasıl içime çekmeden durabilirim, vücudun bir adım ötemdeyken içime dolup taşan sarılma isteğini nasıl engelleyebilirim. Jungkook.. Ben senden nasıl vazgeçebilirim? ...
