Rijken der thermsië~Grace

0.2

Toen Grace die ochtend wakker werd zat er veel slaap in haar ogen die ze weg veegde. Ze keek om zich heen en besefte dat ze nog in het bos was. De zon scheen al door de bomen en ze begon zich zorgen te maken, ze wilde niet dat iemand er achter kwam wat ze uitvoerde, dat was haar geheim. Ze rende naar huis en voelde zich erg bezweet toen ze eindelijk het huis in zicht kreeg. Ze wilde net naar de ladder onder haar raam lopen toen haar moeder boos naar buiten stormde. ''Grace Monterio waar was je!'' Ze voelde hitte naar haar wangen stijgen terwijl ze snel een leugen probeerde te verzinnen.''Ik wacht hoor.'' Haar moeder had haar handen op haar heupen gezet en keek Grace streng aan.'' Ik heb de vogels in het meer gevoerd''Nog steeds keek haar moeder Grace argwanend aan, gek genoeg liet ze het voor deze keer het gesprek varen. ''Lieverd je hebt de vergaderingen gemist, ze hebben aangekondigd dat het festival vandaag plaats vind.'' Verschrikt keek ze haar moeder aan'' mam moeten we echt gaan?'' Het leek heel even of haar moeder weer een discussie wilde gaan beginnen, maar ze schudde slechts enkel haar hoofd en sleurde Grace mee naar het kleding paviljoen. Het kleding paviljoen was de plek waar de mensen de beste en de mooiste kleren konden kopen. Haar moeder haalde de takjes uit Grace haar haar voordat ze Grace naar binnen duwden om de jurken te gaan passen. Na uren van door de kledingrekken zoeken en het passen van kleding had Grace eindelijk een jurk. Voordat ze naar het Feawen koninkrijk gingen gingen ze eerst naar huis. Grace haar jurk samen met een paar nieuwe schoenen lagen achterin de wagen. Toen ze thuis waren gekomen trok Grace haar kleren aan en pakte ze haar rugzak, waar ze snel wat normaal kleding en een paar sneakers instopte. Het was niet dat Grace een hekel aan jurken had. Ze had gewoon een hekel aan gedwongen worden een jurk te dragen. Toen ze beneden kwam met haar rugzak klapte haar moeder verrukt in haar handen. Ze moest toegeven dat haar ouders en kleine broertje er ook leuk uitzagen. Ze liet haar hoofd tegen het raam va de wagen vallen en sloot haar ogen voor wat aanvoelde als een paar seconde. Toen ze haar ogen open deed waren ze al aangekomen in het rijk van de Feawen. Met een zucht stapte ze uit en keek ze om zich heen. Overal stonden traditionele spellen met daarvoor een aantal toeschouwers en deelnemers. Ze waren blijkbaar nog aan de vroege kant, toch was het al aardig druk om hun heen, overal waar je een stap zette stonden andere. Ze zei haar ouders en haar broertje snel gedag en vluchtte van het drukke plein af. Ze hoorde hoe haar moeder haar terug riep, dus liep ze nog wat sneller tot ze bij het bos was aangekomen en eindelijk adem kon halen. Ze keek verwonderend om zich heen. Het was hier zelfs nog mooier dan de grens tussen het mensen en het Feawen rijk. De schoonheid van alles om haar heen maakte haar al snel nog vrolijker. Haast huppelend zocht ze een meer uit plofte aan de rand van het meer neer, met haar voeten in het water bungelend. Vogels kwamen naar haar toe zwemmen en voor het eerst sinds de ochtend begon ze weer te lachen. Dit keer was ze haar brood niet vergeten, dus hoefde ze de vogels ook niet nog een keer teleur te stellen. Ze schrok op uit haargedachtes toen haar broertje weer het moment verpeste door te zeggen dat ze onmiddellijk terug naar het plein moest om de aandacht van de prins of een ander Feawen te trekken. Boos stond ze op en beende bij haar broertje vandaan. Haar moeder kwam al snel aangelopen toen ze eenmaal doorhad dat Grace weer op het plein was. ''Grace lieverd, doe mee aan een van de spellen.'' Met een zucht keek ze haar moeder aan. Het goede humeur dat ze eerst nog had gehad was nu alweer verdwenen. Gunde haar familie haar ook nooit een keer rust? Ongeduldig duwde haar moeder haar in een rij die zo lang was dat ze het einde ervan nog niet eens kon zien. Na wat wel uren leken en het waren ook hoogst waarschijnlijk uren geweest zat ze eindelijk voorin in de rij. Ze wist niet eens wat de bedoeling van het spel was, maar tijd om er goed over na te denken had ze ook weer niet, want er werd op een trompet geblazen en aangegeven dat ze door de deur van een vreemd uitziend gebouw heen moest. Ze zette onzeker een voet in het gebouw binnen, de deur sloeg hard achter haar dicht en toen ze de deur weer probeerde open te krijgen zat hij al op slot. Ze vond het maar niks om opgesloten te zitten in dit vreemde gebouw. Ze zette nog een onzekere stap naar voren en toortsen van vuur sprongen aan. Eindelijk kon ze weer wat zien, ze werd alleen niet bepaald blij van wat ze zag. Voor haar ogen bevond zich een parcour vol met obstakels, het was de enigste uitweg die er was. Ze slaakte een vreemd piepje uit die zelfs in haar oren leken alsof ze een bang konijntje was. Ze deed haar rugzak af en wisselde ze om met kleding die goed zaten en waar ze zich makkelijk in kon bewegen. Als ze klaar met het parcour was dan zou ze haar woede uiten. Het kon haar niks meer schelen of ze gewond zou raken of dat ze als het voorbij was en ze de mensen die erachter zaten beledigden, haar zouden straffen, maar niemand en dan ook echt niemand zou haar dwingen iets te doen. Alles knapte in haar en met haar woede als aansporing zette ze een stap op het parcour.