Yasmin

hoofdstuk 5 ~ het uur van de waarheid

ik lag nog steeds op de operatie tafel, mijn moeder zat met anna zwijgend in de wachtkamer. het was de hele tijd stil totdat anna vroeg ''wil je wat eten?'' mijn moeder zweeg en anna keek weer weg. ''wat drinken ander?'' mijn moeder stond op en liep weg. anna wist niet wat ze moest doen en ze bleef zitten.

moeder liep naar buiten ze ging op een bankje zitten en het was heel koud. maar daar voelde ze niets van. ze voelde helemaal niets meer. geen warmte, geen kou, geen honger, geen dorst. ze begon spontaan te huilen. ze zat iets van een half uur al op een bankje. ze bevroor helemaal. ze had geen gevoel meer in haar vingers, voeten en gezicht. het begon te regenen. ze keek naar boven en de regen drupt in haar gezicht. het was helemaal stil. er was niemand meer. maar ja wat wil ja dan om 2 uur s'nachts? dacht susan. ze zag helemaal niemand meer en besefte nu pas dat de operatie al 4 uur duurt. het gaat nog harder regenen. en dan gilt ze alles eruit al haar frustratie, wanhoop en eenzaamheid. als ze klaar is huilt ze. de tranen blijven maar komen en komen. het word als maar kouder en kouder. dan komt de zuster eraan met een dekentje. mijn moeder zat helemaal in shock voor zich uit te staren. ze was bijna onderkoeld geraakt. ze trilt en shackt overal. als ze in het ziekenhuis is weer word ze voor de zekerheid onderzocht. maar alles is in orde gelukkig. 

opeens word susan wakker gemaakt door de dokter. zodra ze zijn gezicht ziet schrikt ze zicht rot en begint gelijk weer te shacken. rent naar de wc ze geeft over ook het gal komt eruit. de dokter kwam erachter aan gerent. hij neemt mijn moeder terug naar de behandelkamer waar ze in slaap was gevallen. ''ik kan me niet herineren dat hier een kantoor en een bed stond'' ze susan. waarop de dokter antwoorde ''klopt je bent in een andere kamer in slaap gevallen en omdat we u niet wilde wekken hebben we u in deze kamer geplaatst. maar ik heb u wakker gemaakt om heel goed nieuws te vertellen, de operatie is geslaagd en uw dochter ligt te slapen in operatie kamper 007 u kunt even langs gaan als u wilt.'' mijn moeder was echt even in shock ze wist niet wat ze moest zeggen. toen vloog ze de dokter om de nek en zei snikend ''dank u, dank u, echt waar u weet niet hoe dankbaar ik u ben.'' ze huilde en huilde. de tranen bleven maar stromen over haar wangen. opeens keek ze op en rende ze weg. ze zocht naar anna maar ze kon haar niet vinden. ze was helemaal in paniek. ze rende zo hard ze kon door de gangen van het ziekenhuis. dezelfde zuster die haar eerder had geholpen rende achter haar aan om haar terug te halen. toen ze susan had gevonden bracht ze haar naar operatie kamer 007. maar toen uit het niets riep ze tegen de zuster ''ik wil niet naar mn dochter,'' de zuster liet susan los en keek haar heel verbaasd aan. ''ik wil naar anna, ik zoek anna''