Yasmin

hoofdstuk 25 ~ zwart

ik zie nog steeds zwart. een zee van alleen maar zwart. ik zwem, maar het lukt niet mijn armen en benen zitten vast gebonden. ik kan niet naar boven komen. ik zak weg naar beneden. uit alle macht probeer ik mijn armen en benen los te rukken. het lukt niet. ik raak de bodem. ik weet dat het geen zin heeft. dit zijn de laatste minuten van mijn leven. ik denk aan de leuke momenten:

leona en ik zitten op de bank. we zijn de nieuwste clip aan het kijken van one direction what makes you beautiful het is een geweldige clip. alleen in plaats van een of ander perfect rol modeletje had ik daar moeten staan. het is mooi weer dus we rennen naar buiten en springen op de trampo. we zingen kei hard what makes you beautiful en de buurvrouw kijkt geïrriteerd over de schutting heen. we roepen vrolijk hoi en ze gaat weer weg. we stoppen met springen en gaan op de trampo liggen. we huilen van het lachen. onze moeders komen naar buiten. ze vertellen ons dat we naar het alleer eerste concert mogen. ze staan namelijk in het voor programma van big time rush. en we gaan er gewoon heen!!

de beelden vagen weg. ik zie weer zwart ik kan me nog steeds niet bewegen maar wel ademen. ik lig op zand. want het zand schuurt langs mijn gezicht. ik wil wakker worden. ik schreeuw de longen uit mijn lijf maar het helpt niks. er komt geen geluid uit mijn keel. ik wil huilen tot mijn traanbuizen kapot zijn. maar er komen geen tranen uit mijn ogen. ben ik dood?

ik raak in paniek. O MIJN GOD ik ben gewoon dood!! ik kan me nog wel herineren wie ik ben enzo. maar waar ik voor het laatst was ik zou het niet weten. er schiet opeens een beeld van british airways door mijn hoofd. gelijk daarna een van mijn vader, een vliegtuig, mijn moeder, een ziekenhuis, leona,jupo... het waren er zoveel dat ik het niet meer aankon. ik schreeuwde maar er kwam nog steeds geen geluid uit. ik zat op mijn knieeën ik ging liggen. ik was zo moe ik dacht aan alle dingen die ik nog wilde doen bij dat idee begon ik per direct te hypervetileren. ik kreeg weer geen lucht. ik deed mijn ogen dicht en lag weer op de grond..

lucht. ik adem mijn longen tot de laatste cm3 in. ik hijg, ik zie in al het zwart mijn moeder, vader, opa, oma, leona, jupo, harry, niall, louis, zayn en liam ze staan in een perfect gevormde cirkel om me heen. ze lopen langzaam naar met toe. ik probeer overal te gelijk te kijken maar dat lukt niet ik zit op mijn knieeën in het midden van iedereen. ik kan mijn armen en benen weer bewegen. ze zegen allemaal wat anders. ik druk met mijn handen zo hard mogelijk op mijn oren zodat ik niks hoor. maar dat helpt niet. ondertussen staan ze allemaal op me ik gil met mijn ogen dicht en eindelijk komt er geluid uit. ik doe mijn ogen weer open en ik zie geen zwart meer. een paar vage hoofden staan om me heen. ik herken het gezicht van mijn vader. ik voel me licht in mijn hoofd. ik ben helemaal zeik nat van het zweet. en het eerste wat ik vraag is ''ben ik dood'' mijn vader glimlacht en zegt ''daar is mijn kleine meisje weer'' ik glimlach en val weer in slaap.