Yasmin

hoofdstuk 9 ~ alles is rustig

ik lig nu 3 dagen in het ziekenhuis. wilbert zegt dat als het zo goed blijft gaan dat ik volgende week naar huis mag. maar straks mag ik naar huis en dan moet ik thuis de hele dag liggen. ik mag niet naar school, de bieb en het ergste ik mag niet naar de manege! thuis zit ik alleen maar te piekeren. ik leg mijn hitkrant weg die ik aan het lezen was. ik heb alle filmpjes op youtube al gezien waar ook maar iets van one direction in kwam. ik ga wel even facebook'en ik kijk op de pagina's van mijn vriendinnen. WOW ik heb bijna 300 berichten met beterschap etc. ik denk bij mezelf ''ik heb toch niks op facebook gezet? misschien staat er iets op de school website.'' ik surf gelijk naar de website van het erfgooiers college. er staat inderdaad een berichtje. ik lees het aandachtig door:

Yasmin (17) flauwgevallen tijdens examen. 22-03-13 Yasmin uit 5HA is na haar examen biologie flauw gevallen. we weten niet waarom. haar moeder dat al wel gebeld dat ze zich niet goed voelde. dus Mnr. Geerts hield een extra oogje in het zeil. om ongeveer. half 2 s'middags zag Mnr. Geerts haar opstaan. ze wankelde al een beetje maar kon nog net overeind blijven staan. na 2 stappen viel ze neer op haar knieen. haar examen vloog in het rond, ze gaf over. en viel daarna bewusteloos neer. iedereen was in rep en roer. maar Mnr. Geerts wist gelukkig precies wat hij moest doen. te danke aan zijn functie als biologie leraar. hij liet iedereen op zijn plek zitten en ging naar de receptie. daar belde iemand 112. binnen 8 minuten waren ze hier. Yasmin werd met gillende sirene's naar het ziekenhuis in utrecht gebracht. we weten niet hoe het is afgelopen. maar haar moeder Susan (41) zou bellen als er een update was.

langzaam kreeg ik weer een idee wat er was gebeurd. ik heriner me vage beelden van mijn examen biologie. dat ik daarvoor zat te leren. met mooi uitzicht over het park. ik weet nog dat ik een hele mysterieuze man zag. hij had zo'n zwart hoedje op. en ondanks dat het 19 graden was had hij een lange zwarte jas waarin hij verscholen zat. met een donkere zonnebril op. hij stond tegen een boom aan alsof hij undercover was om iemand in de gaten te houden. hij kwam me bekend voor maar ik had hem nog nooit eerder gezien. ik keek door mijn raam naar buiten. het ziekenhuis lag direct aan het bos. ik zou er alles aan doen om even naar buiten te kunnen.

ik moest weer denken aan die man. opeens kijk ik op. ik schrik me helemaal rot. ik hoor zo'n apparaat naast mij harder piepen. ik word doodsbang en hap naar lucht. hij staat daar in mijn deurpost...