The Otherworld

Chapter Eight

Isa lang ang nasa isip ko ngayon--my mom.

What the hell happened? Was this some kind of prank? Fuck it, because it's not funny! I want to scream! I want to cry! But I can't!

Another shot from the left corner of my eye--I can see the aged woman as she fell on the ground--she was shot in the forehead.

I suddenly felt the madness inside me. I can see the pictures of me way back years ago--I was kidnapped--I was helpless--just like now.

Fucking memories. Memories are supposedly to make you happy as you remember them--but for me it's a fucking shit that I hope it never exist.

Bigla namang tumulo ang luha ko. Nanginginig ang buong katawan ko. Sobrang nanlalamig ako. Pakiramdam ko, ito na ang katapusan ko.

But I won't let anyone kill me this way. No one can ever take my life in this effing way!

Someone grabbed my shoulders, "L-Let go of me!" I screamed helplessly

Tinulak ako ng mga lalakeng nangharas sa'kin sa grupo ng mga nag-iiyakang tao. Mas lalo akong kinabahan sa nakita ko. Dahil kahit mga matatanda mapababae o lalake man ay umiiyak. Most of them are teenagers just like me. But I can't help but pity all of us especially those kids over there--crying hard.

May lumapit na lalake sa lalakeng nakapaligid sa aming lahat. Mga armado at nakamaskarang kulay itim. Mata lang ang meron sa maskara--walang ilong at bibig. May nakaukit namang krus sa noo ng mga maskara--an inverted cross. "All's clear." The guy whispered but it's useless because I heard it.

"Lahat kayo ay bihag na namin." Sabi ng lalakeng pababa sa malaki at enggrandeng hagdaan. May maskara rin siya tulad nilang lahat pero siya lang ang bukod tanging nakangiting bibig na nakaukit sa maskara. Nakatuxedo silang lahat. "Ang sinumang susuway--"

Naputol ang sasabihin niya ng may tumayong matandang lalake at pinagsisigawan siya, "Bastard! We don't care who you are--"

Isang putok ng baril nanaman ang pinakawala patungo sa matandang lalaking nagsisigaw sakanya. Fuck! How can he kill someone without any hesitations?!

"As I said, lahat ng susuway sa amin ay papatayin." Tumawa siya ng nakakatakot na para bang nababaliw siya sa nakikita niya ngayon. Stupid! Sino ba siya sa tingin niya?

Nabalot ng katahimikan ang lahat. Nawala naman bigla ang lalakeng nasa hagdan kani-kanina lang.

Tiningnan ko ang mga taong nasa paligid ko. Lahat kami ay halatang takot na takot. Nanginginig parin katawan ko sa takot. Pakiramdam ko ay kamatayan ko na.

Pero bigla kong naalala si Mama. Lahat ng pinagdaanan namin. Hindi ako naging perpektong anak sakanya dahil marami akong pagkukulang. Biglang sumikip dibdib ko. No. I can't yet leave her. Ang isiping maiiwan si Mama na mag-isa ay hindi ko makakaya.

I have to calm myself. I have to be strong. Tiningnan ko ang nakapaligid sa'kin. I want to escape...

There must be a way... There should be a hole where I can escape.

May biglang nagsalitang matandang lalake. "We should help each other," sabi niya habang tinitingnan kaming lahat. "Kailangang may manggulo sa mga ugok na 'to at ang iba naman tatakbo para makatakas. Xander will lead you," Sabay turo sa lalaking nanginginig. He's wearing eyeglasses which made him look like a nerd. "Alam niya ang pasikot-sikot dito. I don't know what shit is going on here. We own this house and we n-need your cooperation." Medyo mangiyak-iyak niyang sabi.

Tumango naman kaming lahat bilang tanda ng pagsang-ayon sakanya. Habang wala nakatingin ang mga lalakeng bumihag sa amin ay nagplano kaming mabuti.

Pinag-isa namin ang mga bata at may 4 na taong magsisilbing leader sa harap ng grupo nila which are adults, second group ay yung mga matatanda at panghuli ay kaming mga teenagers.

Sobrang kinakabahan ako. Sobrang takot ang bumabalot sa buong pagkatao ko ngayon. I've never been afraid like this before. "I want to tell everyone to be ready--we are not 100% sure if we can make it t-through..." Medyo garalgal ang boses ng Xander habang nagsasalita. Even this guy's afraid.

Who wouldn't be afraid in this pathetic situation? One wrong move, you'll die.

"But at least I am hoping that there is someone who will make it... Please puntahan niyo agad ang pinakamalapit na police station dito."

Pagkatapos naming magplano ay naghahanap nalang kami ng tyempo. I can't believe this. Nanlalamig ang mga kamay at paa ko sa takot.

I might lost my soul tonight.

Nakatalikod ang mga armadong lalake at kokonti lang sila ngayon. Hindi ko alam ang gagawin pero sasabay nalang ako.

Hanggang ngayon ay parang hindi pa nagsink in sa utak ko ang nangyari. Kung sino man yung mga namatay ay hindi ko rin alam but I saw them.

Bigla namang nagsigawan ang lahat ng may narinig na putok--the room was covered with smoke because of the rain shots we are receiving from these monsters.

Nag-unahan na ang iba at wala na sa plano ang galaw nila. Fuck! There are situations where you need to break the rules.

Inunahan ko na rin ang iba. I can see a lot of them falling. This is a bloody fight. Where all you can do is to run.

I'm crying as I run because of the tension. I can see kids falling on the ground helplessly, too! Fucktards! How can they do that to kids? They are just kids!

I don't know what happened but I lost my way. Hindi ko na alam saan lalabas. Tae! Bakit ganito kalaki ang bahay na 'to?! Lahat ng lagusan kahit mga bintana ay sarado! There's no time to open it or else I'll die.

May nakita akong bata sa may ilalim ng lamesa--wait--siya ba yung pamangkin ko?! Paglapit ko sakanya ay hinila ko siya agad papuntang malaking bintana na may malaking kurtina. Sa harap ng malaking bintana ay may malaking sofa rin.

We can hide here.

Nang nakatago na kami ay tiningnan ko siya, "Fuck, Honey?! Paano ka napunta dito!" Pinilit kong hindi sumigaw dahil baka ikamatay pa namin yun.

Umiiyak siya na para bang sinasabing niya na ring wala na kaming pag-asa, "Áira, w-wala na tayong pag-asa."