Eski yaraları olan Hasta ve tıp mucizesi olarak hayata tutunan güçlü görüntüsünün altında korunmaya Muhtaç güzel bir kız. Her zaman onun yanında olan koruyup kollaya...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ŞEBNEM Gözlerimi kapattım ve açtığımda sahil kenarındaki her zaman oturduğumuz bankın önündeydim. İçimdeki tarif edilemeyen acı tüm bedenimi kavrıyor olmasına rağmen gözlerimden sicim gibi yaşlar dökülüyordu. Gözyaşlarımı inatla tekrar tekrar temizledim ama yenileri akmaya devam etti. Yapma Şebnem Kurthan birazdan gelir,seni böyle görüp kahrolmasını istemezsin değil mi. Hadi ağlama. O gelince, sana sarılınca herşeyin geçeceğini hissedeceksin İç sesim beni yatıştırmaya çalışsa da hissettiğim duygu karmaşasının içinden çıkamıyordum. Saatimi bi kaç kez daha kontrol ettim Kurthan hiç geç kalmazdı. Birşey mi oldu acaba dememe kalmadan ani bir f en sesi kulaklarıma ulaştı. Sesin etkisi ile hızla yola döndüm. Ben olası bir kaza ile karşılaşmayı beklerken karşılaştığım şey olası bir kazadan daha beterdi. Kurthan'dı bu, üstü acık spor arabasından son ses müzik yükseliyordu ve yanındaki kızlar çok komik birşey varmış gibi sürekli kahkaha atıyordu. Acımı unutmuş şaşkın bir şekilde onu izlerken o gayet umursamaz bir tavırla müziğin sesini biraz kısarak arabadan indi ve kapıya yaslanarak hafifçe içeriye doğru eğildi. K: hemen dönerim kızlar halletmem gereken küçük bir işim var. Kızlara göz kırparak gözlüklerini gözüne taktı ve bana doğru gelmeye başladı. Yanıma geldiğinde gözlüklerini dahi çıkartmaya tenezzül etmeden K: bu kadar acil olan ne, ne söyleyeceksen acele et Ona baktım kendime gelebilmem 10 saniyemi almıştı. Anlamayarak önce kız dolu arabasına sonra da ona baktım. Ş: bu da ne Kurthan K: hiç arkadaşlarla biraz takılacağız, sen ne konuşacaksın benimle Ş: sen buraya gelirken yolda kaza filan mı yaptın. Hayrola geçen 2 olarak yılı unuttun galiba karşındaki benim Kurthan Şebnem, sevgilin olan kız K: Ah yeter Şebnem, evet diyelim ki kaza yaptım, Unuttun Şebnem unuttum, yoruldum, bunaldım,sıkıldım. Artık ne söyleyeceksen söyle kızlar beni bekliyor. İnanamayarak baktım ona Ş: sıkıldın mı, bunaldın mı, yoruldun mu? Daha 3 gün önce Aşkın'dan ölüyordun nefes alamıyorum yanımda olmadığın her saniye diyordun. Beni görmediğin o 3 günde mi sıkıldın benden. Kurthan cevap vermek yerine kısaca omuz silkti. Sinirlermişim yatışması için bir süre duraksadım ama o ağzındaki sakızı umursamazca çiğnemeye devam ederek, K: anlaşıldı senin birşey söyleyeceğin yok, ben gidiyorum. Tam arkasını dönerken onu kolundan yakalayarak bir adım yaklaştım. Ş: kanserim ben Kurthan Kurthan biran duraksayınca söylediklerimin onu kendine getirdiğini düşündüm oysa beni kendinden götürüyormuş bilemedim. Kolunu elimden kurtararak K: bu muydu acil olan şey ben bunu biliyordum zaten Şebnem Ş: biliyor muydun, ben bile birkaç saat önce öğrenmişken sen biliyor muydun. K: evet Ş: sen bildiğin halde karşımda bu umursamaz tavırlarla duruyor, böyle konuşuyorsun üstelik bir araba kız da seni bekliyor. K: Şebnem artık kendine gel, küçük resme odaklanmayı bırakıp büyük resme bak. Biz seninle aşık değildik. Ben okula yeni gelen yakışıklı çocuktum, sense kimseye yüz vermeyen okulun güzel ve popüler kızı. Ben seni tavlamayı kafaya taktım, sense benimle uğraşarak etrafından beğeni toplamayı sevdin. Yani bizimki çıkar ilişkisinden başka birşey değildi. Ş: ne saçmalıyorsun sen, ben sana sende bana aşık oldun. Sen bana evlenme teklif etti Kurthan K: o zaman öyle gerekiyordu, şimdiyse böyle gerekiyor. Ş: hayır sana inanmıyorum. Bu duyduklarım doğru olamaz. K:yeter be neresine inanmıyorsun. Ben hastalıklı ne Zaman öleceği belli olmayan bir kızla en güzel günlerimi geçiremem anlıyor musun beni, hastalığın da sen de umrumda değilsin. Ne halin varsa gör Ada'm beni bulaştırma, arama sorma rahatsız etme. Bitti artık. Kurthan sol göğsümün altına pimi çekilmiş bir bomba bırakarak hızla yanımdan uzaklaştı. Bomba patlayarak tüm bedenimi yerle bir etti. Ne biri gördü nede duydu. Hızlıca Oldu, bitti ve sadece geriye bir enkaz kaldı ki O da bendim. Gözlerimden yaşlar süzülürken bir anda kendimi yerde buldum. Oysa ne ümitlerle gelmiştim buraya. İçimdeki herşey çöküşe geçmiş bir haldeydi. Ben, ben değildim artık. Acıdan başka hiçbirşey hissetmiyordum. İnsan hayatı ne acayipti herşey çok güzelken birkaç saat içinde Nasıl bu kadar bombok olabiliyordu. Bir insan Nasıl tüm umutlarının, hayallerinin bir cinayete kurban gitmesini izliyordu ve en acısı da katili bile bile Nasıl ihbar edemiyordu. Gözlerimi araladığımda bembeyaz duvarlarla çevrili bir odada buldum kendimi. ( Şebnem kazadan sonra eski yaşadıklarını uyuduğu surece tekrar yasadı ve sonunda uyandı. )
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yine bir hastane klasiği diye içimden geçiriyorken bir anda kafamın içine doluşan görüntüler, anılar, sözler beni bir kez daha yaraladı. Gözyaşları gözlerime hücum ederken bedenimdeki acıyı ve boynumdaki şeyi umursamadan doğruldum. Ne Zaman'dan beri buradaydım bilmiyordum ama umrunda da değildi. Yavaşça yerimden doğrulduğum sırada kapı açıldı ve içeriye hemşire girdi. Beni görünce telaşla yanıma yaklaştı ve beni oturtmaya çalışarak Hemşire: Şebnem hanım dinlenmeniz gerekiyor, lütfen yatağınıza dönün ben de doktor beye haber vereyim. İnatla hiçbir yere kıpırdamadan kolumu ondan kurtardım. Ş: çıkart şunu ben gideceğim, hemen H: bunu yapamam hem kendinize daha yeni geldiniz, dinlenmelisiniz. Ş: ben iyim, çıkart dedim şunu H: zorluk çıkartmayın, lütfen yatağınıza dönün. Sen yapmazsan ben yağarım diye mırıldanarak sarılı elim ile diğer kolumdaki intraketi çıkarttım. Hemşire şaşkın bir ifade ile tiz bir çığlık atarken kapıya yöneldim. H: Şebnem hanım ne yapıyorsunuz, kendinize gelin. Bak kolunuz kanıyor. Ş: yeter, rahat bırak artık beni Sana gideceğimi söyledim ve gidiyorum da Hemşireyi arkamda bırakarak ağır adımlarla odadan çıktım.
