Ik, een draak?! 2: Drakenvangers

H19: Moeder

Pov Krusha
Ik zat op een gigantische Boekaran samen met de jongen. Ze bleven verbazingwekkend goed zitten. Niet dat ik bang was dat ze zouden vallen. Ze konden nu al vliegen, het waren tenslotte wel Zwarte schaduwen. En ze zouden altijd terug naar hun ouders gaan, zeker op deze leeftijd. We konden elkaar immers aanvoelen. 'We zijn er bijna' zei Errid, die voor me op een Pinnen steker vloog.'Zie je die rotsen wat verderop?'. Ik keek naar de ijzig blauwe schimmen in de verte. 'Ik denk het wel' zei ik.'Mooi' lachte hij en draaide zich om.'Volg mij'. Hij versnelde en ik moest lachen. Een race tegen een Zwarte schaduw? Die kon hij niet winnen. Ik volgde hem op de voet en zag dat hij recht op de blauwige rotsen af vloog.'Wat doe je? Straks vlieg je er tegen aan' zei ik en vertraagde. 'Kom nou maar gewoon' zei hij en vloog dwars door de rotswand heen. Ik keek verbaasd naar de rotsen en ging er langzaam heen.'Kom je nog?' vroeg Errid vanaf de andere kant. Ik slikte en stuurde de Boekaran op de wand af. Ik sloot mijn ogen en vloog er dwars doorheen.'Wauw' zuchtte ik verwondert toen ik de binnenkant zag. Overal vlogen exotische drakensoorten en de meeste had ik nog nooit gezien. 'Wauw omschrijft dit niet' zei Errid en landde op een vlak stuk. Ik landde naast hem en keek verwondert om me heen.'Je hebt gelijk' zuchtte ik. De kleintjes kropen van de Boekaran af en snuffelden nieuwsgierig rond.'Kom, laat hen maar even ontdekken' zei Errid en trok me mee naar een inham in de wand.'Wij gaan naar je moeder'. Ik stond op mijn benen te trillen. Al heel mijn leven lang had ik me afgevraagd wie ze was, waarom ze vermoord werd of hoe het zou zijn als ze nog bij me op Barks was.'Valka!' riep Errid en het echode doorheen de grot. 'Ik, Errid, wil je spreken in verband met een draak!'. Een draak? Wou hij niet dag ze zou weten dat ik hier was? Of was dit allemaal een list? Een gemaskerde vrouw met een vreemde stok kwam vanuit de opening. Ze droeg vreemde kleding.'Hallo Errid' zei ze.'Heb je nieuwe draken voor de Alpha?'.'Zoiets' zei hij en trok me naar voren.'Dit is Krusha, de Alpha van de archipel waar we nu gevestigd zijn'. 'K-Krusha?' vroeg ze stotterend.'Ma?' vroeg ik stil. Ze deed langzaam haar masker af en keek me met heldere volle groene ogen aan. Net dezelfde als ik had. Ik leek op haar. Dezelfde ogen, hetzelfde haar. Ze liet haar staf vallen en hij viel met een kletterend geluid op de grond. Ze kreeg tranen in haar ogen en kwam langzaam naar me toe. Dit moment had ik me al ingebeeld vanaf het moment dat ik wist dat ze nog leefde. Al had ik niet gedacht dat het zich in een grot op een geheime locatie zou afspelen. Het laatste stuk rende ze en daarna vloog ze me in de armen. 'Je bent het echt' snikte ze blij. Ik voelde de ouderlijke band met haar en lachte. Ik had mijn moeder terug.