Ik, een draak?! 2: Drakenvangers

H14: Controle

Pov Krusha
Ik zat op de koude vloer van mijn kooi. Vuur zou rond deze tijd zeker op Drakeneiland aangekomen moeten zijn. Pa was waarschijnlijk een plan op poten aan het zetten op dit moment en daarna zouden ze me komen redden. De deur kraakte open.'Je hebt jezelf weten te ontketenen' lachte Errid met een zakje in zijn hand. Hij had een vreemde armband aan met een krachtsteen. Ik herkende niet welke soort het was.'Wat moet je Errid?' snauwde ik.'Je weet dat ik nooit naar je zal luisteren en dat er versterking onderweg is'.'Dan is het mooi dat we hier zo meteen weg zijn' lachte hij. 'Waar gaan we heen?' vroeg ik.'Of mag ik dat niet weten?'. Hij lachte.'In feite ben jij de enige die weet waarheen'. Ik keek hem verward aan en stond op. 'Wat bedoel je?'. Hij grijnsde en ik kwam dichterbij.'We gaan naar jou nest' lachte hij en pakte mijn arm. Ik wou me lostrekken maar voor ik dat kon doen pakte hij een krachtsteen uit het zakje en duwde hem tegen mijn arm. Er vormde zich een armband rond mijn arm en hij liet mijn arm los. 'Wat is dit?' vroeg ik verward en probeerde het ding uit te krijgen. 'Dat zal niet lukken' grijnsde hij en leunde tegen de tralies.'Deze dingen noemen controlestenen. Ze zijn gemaakt door de Alpha uit mijn archipel'.'De Alpha uit jou archipel?' vroeg ik met grote ogen. Hij lachte.'Ja, je grootvader'. Ik keek hem met grote ogen aan.'De Alpha-genen zitten bij jullie in de familie, wist je dat niet dan?'. Hij lachte en ging met zijn hand over de steen. Daarna opende hij de kooi.'Wie zegt dat ik niet ontsnap?' vroeg ik.'Dat doe je niet' lachte hij en kwam voor me staan.'Je doet alles wat ik zeg, want ik controleer jou'. Ik wou hem wel slaan maar dat kon ik niet.'Nu ga je mij en mijn mannen naar je nest brengen' zei hij en keek me in de ogen.'Ja Errid' zei ik en knipperde met mijn ogen.'Wat heb je met mij gedaan?' vroeg ik en wandelde de kooi uit.'Ik laat je gehoorzamen' lachte hij en volgde me. 'Breng me nu maar naar je jongen'

We stonden in de grot waar het nest met eieren stond. Ik had iedereen aangevallen die ook maar een poging deed om bij mijn jongen te komen. 'Laat mij maar' zei Errid en kwam voor me staan.'Je beschermt je jongen graag hè?'.'Ik ga ze niet met jou meegeven' snauwde ik.'Doe je wel' zei hij en hield de steen omhoog. Ik deed een stap achteruit en liet de mannen mijn eieren meenemen.'Dit is de laatste Errid' zei een man en gaf hem het kleinste ei. Lucas.'Nee die hoef ik niet' zei hij en gooide het weg. Ik stopte even met ademden en keek naar het ei, dat nu op de koude grond lag. Het liefst van al zou ik ernaar toe rennen en het nooit meer loslaten. Maar dat kon ik niet. De steen hield me tegen.'We gaan terug naar het kamp, de vijand zal er ondertussen wel aangekomen zijn'. Ik slikte en bleef naar het ei staren.'Sorry Lucas' snikte ik stil en ging achter Errid aan.