Unexpected. (Ara Verildi)

Unexpected-Madison Square Garden (Summit)

Hikaye hakkındaki yorumlarınızı alabilirmiyim lütfeeeeen?Ayrıca beğenirseniz Vote vermeyi unutmayın. Yorum yapanlara teşekkür ediyorum,sizi seviyorum sayın okuyucularım ve iyi okumalar :D xx 

9.Bölüm

Justin yanımda yatarken bende kafamı yatağı başlığına dayamış düşünüyordum.

Okulu bırakmıştım,sarhoş olmuştum (bu arada hiç iyi bir içici olmadığımı farkettim,neredeyse çocuğa tecavüz edecektim),ve diğer şeyide yapmıştım.Zamanımın her geçtiğimiz dakika azaldığının farkındayım.O yüzden listemdeki diğer şeyler yapmayada kararlıyım.

‘’Günaydın meleğim’’  zar zor bi gözünü açarak bana baktı.

‘’Günaydın’’

‘’Nasıl hissediyorsun?’’

‘’Yorgun’’ Bu kelime hayatımın değişilmeyen kelimesiydi artık.

Kafasını göğsüme yasladı ve derin bir nefes verdi.Bir şeyler söyleyeceği her halinden belliydi.

‘’Tedavi olmanı istiyorum.Bak Nel lütfen hemen hayır deme.Dünyanın en iyi prof.larını getirebilirim ve bir şansın olabilir.Şey için...’’ Sözünü kestim ve cümlesini tamamladım.Onun için zor olduğunu biliyordum.

‘’Yaşamak için’’

Yüzünü göğsüme gömdü ve ağlamaya başladı.Ama sessiz.Onu duyamıyordum.Sadece gözyaşlarını hissediyordum.Elimle saçını okşadım,ve eğilip öptüm.

‘’Ağlama’’

‘’Ağlamıyorum’’

‘’Peki.Senden bir şey  isteyebilir miyim?’’

‘’Ne olursa’’

‘’Konserinde dans etmek istiyorum.Hızlı bir şarkıda değil,biliyorsun ona enerjim yetmez ama yavaş bi şarkıda olabilir’’

‘’Gerçekten bunu mu istiyorsun? Ama neden?’’

‘’Boşver.Olur mu?’’

Kafasını salladı.Nedenini bilmesine gerek yoktu.Bunun binlerce kalabalığın içinde birlikte rahat olduğumuz tek anın o olduğunu,onun için bir şeyler yapmanın beni nasıl mutlu ettiğini ve dans ederken hissettiğim şeyleri bilmesine gerek yoktu.

***

Günlük tutmaya başladım.Sanırım kimseye anlatamadığım ve hiç anlatamayacağım hislerimi anlatmak için.Ya da ne bileyim öldükten sonra birinin eline geçerse ağlayarak beni hatırlarlar.

‘’ Sevgili Günlük,

Kanserim yavaş ilerleyen türden olduğu için dışardan bakıldığında hasta değilmişim gibi duruyor.Ama biliyorum içten içe yavaş yavaş bitiyorum.Hiçbir zaman hayata küsmüş biri olmadım.Hep içimde çocuksu o duygu vardı.Hala var.Sadece yalnız kaldığımda düşünmeden edemiyorum.Hikayemiz mutlu sonla bitecek mi? Eğer kanser olmasaydım –yani kısa bir zamanda ölmeyeceğimi garantisi yok ama hasta olmasaydım büyük ihtimal uzun yaşardım- Justin’le ne kadar beraber olurduk? Beraber yaşlanır mıydık? Bunu ne kadar kaldırabilirim? Biliyorum onunla yaşlanamayacağım.Hiç anne  olmayacağım.Ama mutluyum.Hayatta çok az insanın başına gelebilecek bir hayatı yaşıyorum.Yani sevgilime baksana  JUSTİN BİEBER. Tüm çocukluğum boyunca hayalini kurduğum yerde yaşıyorum AMERİKA. Arkadaşlarımla –ve artık ailemlede- Sadece bunlar için şükrediyorum.Belki uzun bir hayatım olmayacak ama kısa ve mutlu bir hayatım olacak.İstediğim tek şey; Unutulmamak. Ölümü bekleyen tüm insanların istediği şey değil mi? Hadi ama kimi kandırıyoruz bundan 20 yıl sonra kimsenin aklına gelmeyeceğim.’’