Fame Path

20-Don't ignore me

Cameron's Pov

-Νόμιζα πως ήταν πίσω μου. Όχι. Ήταν πίσω από τον Kian. Τον κοιτούσε, την είδα. Με είδε οτι την είδα. Και μετά; Απλά έφυγε. ''Έχω πρόβα''. Και για την παραλία; ούτε λόγος.

Ο τόνος της φωνής μου αυξάνεται με κάθε λέξη που περνάει.

-Απορώ με τι γύρισε.

Με κοιτάει ο Σον γελώντας. Μα ναι. Με τι στο καλό γύρισε; Αφού με το αμάξι του Σον ήρθε.

-Δεν...δεν ξέρω. 

Ούτε εγώ δεν άκουσα τις λέξεις που βγήκαν από το στόμα μου. Είναι καλά έτσι; 

-Μπορεί να την γύρισε σπίτι ο Kian. 

Τα μάτια μου γουρλώνουν και τον κοιτάω σηκώνοντας το φρύδι μου.

-Μη με κοιτάς έτσι Καμερον. Την ίδια ώρα έφυγαν. Είναι πολύ λογικό να του ζήτησε να την γυρίσει.

Σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές και νιώθω τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν.

-Αποκλείεται. Δεν τον ξέρει καν. Δεν θα γυρνούσε μαζί του. 

Προσπαθώ να καθησυχάσω τον εαυτό μου.

-Ούτε εσύ την ξες. Παρόλα αυτά. 

Κρατάω για λίγο την αναπνοή μου. Αλήθεια εγώ την ξέρω; Μάλλον όχι. Δεν ξέρω τίποτα. Μόνο οτι έχασε την μητέρα της. Και οτι λατρεύει τα μαφιν. Είναι κάτι και αυτό έτσι; Είναι κάτι προσωπικό της.

-Δεν είναι το ίδιο. Εγώ...Εγώ... Κοίτα την δουλειά σου.

Λέω και σηκώνει τα χέρια του για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και ρίχνει το σώμα του πίσω στον καναπέ. 

-Πάω να κάνω ένα μπάνιο. Πάρε ότι θες από το ψυγείο.

Δεν τον κοιτάω και ανεβαίνω δύο δύο τα σκαλιά.

Γιατί με αποφεύγει; Με φίλησε.Κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Όλα γίνανε τόσο γρήγορα αλλά και πάλι. Γίνανε. Και το θέλαμε. Τουλάχιστον εγώ. Λες να μετάνιωσε;  Η γροθιά μου χτυπάει στο μάρμαρο του τοίχου και αφήνω το νερό να πέσει πέσει πάνω μου. Σκέφτομαι το άγγιγμά της. Ο τρόπος που χάιδευε τα μαλλιά μου στην παραλία. Που έκανε σαν 5χρονο στο αμάξι τραγουδώντας μαζί μου.

-Καμερον!!

Κουνάω το κεφάλι μου.

-Τι θες;

-Βγες 

-Γιατί;

-αχ...αχ... δεν προλα...

-Σον εισαι καλά;

-Κατουριέμαι θα βγεις; είσαι κανα μισάωρο εκεί μέσα.

Ανίκανος να συγκρατήσω τα γέλια μου τυλίγω μια πετσέτα γύρω μου και ανοίγω την πόρτα. Το χέρι του πιέζει το στήθος μου και με προσπερνάει. 

Ανοίγω την ντουλάπα μου και αντικρίζω μια τεράστια στοίβα με ρούχα.

-Νας!!!!

Ακούω βήματα στις σκάλες και η πόρτα ανοίγει.

-Τι; 

-Ήταν η σειρά σου.

Πιάνω μερικά από τα τσαλακωμένα T-shirt μου στα χέρια μου.

-Όχι ήταν η δικιά σου.

-Η δικιά μου ήταν την προηγούμενη εβδομάδα.

Στρυφογυρίζω τις κόρες των ματιών μου παίρνοντας ένα μαύρο μπλουζάκι από τον πάτο.

-Καλά ίσως να ήταν και η δικιά μου. Θα πάμε παραλία έτσι; 

-Ναι 

ακούγεται η φωνή του Σον από το μπάνιο και ξεσπάμε στα γέλια.

-Ναι Νασ θα έρθουμε.

Βάζω μια γκρι φόρμα και κατεβαίνω κάτω. 

Μετά από 2 ταινίες ...πολύ κόκα κόλα και αρκετά τσαλακομένα σακουλάκια ο Νασ αποφασίζει να μιλήσει με τα παιδιά για το βράδυ.

-Ε

Σκουντάω με τον αγκώνα μου τον Shawn. 

-Παρ'την τηλέφωνο.

-Γιατί δεν την παίρνεις εσύ; 

λέει ψιθυρίζοντας

-Καλύτερα εσύ.

Βγάζει το κινητό του από την τσέπη του και κατεβαίνει στις επαφές. Madelyn <3 σηκώνω το φρύδι μου κοιτάζοντάς το και ένα πνιχτό γέλιο του ξεφεύγει. Ντριν...ντριν...ντριν... 

-Το έχει κλειστό.

-Είμαι σίγουρος 

Ξαπλώνω πίσω και σύντομα ο Νασ μας ειδοποιεί να ξεκινήσουμε.

Μέχρι και σ'αυτό άργησα. Λοιπόν σας εύχομαι σε όλες καλή ανάσταση και καλό πάσχα και θα μπεί κεφάλαιο μέχρι την δευτέρα <3