Fame Path

25-new Guy

Τα πόδια μου πατούν στο έδαφος και ανεβαίνω τις σκάλες για να ετοιμαστώ βγάζοντας του την γλώσσα μου ενώ αυτός ξανακάθεται στον καναπέ με το κινητό στα χέρια του. Ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου και μπαίνω στην ντουλάπα μου και στηρίζομαι στον πάγκο με τα αξεσουάρ.

Γιατί τον ενόχλησε τόσο πολύ το όλο θέμα με τον Κρις; Έχει σχέση με την Καρισμα ή όπως αλλιώς την είπε ; Δεν ήθελε να μάθει κανείς ότι είστε μαζί.Είσαι μια καταθλιπτική υπερβολική μικρή και αυτός ένας αστείος νέος που κοιτάει τα πάντα γεμάτος χαρά. Λέει η φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου καθώς παίρνω ένα σκισμένο μαύρο τζιν και γκρι μάλλινη αμάνικη μπλούζα και κατευθύνομαι στο μπάνιο. Αλλάζω και πλένω το πρόσωπό μου κατεβαίνοντας πάλι κάτω.

-Κάμερον;

Φωνάζω καθώς αντιλαμβάνομαι την απουσία στον καναπέ. Η τηλεόραση κλειστή. Περπατώ μέσα στο σπίτι και τον βλέπω να στέκεται μα τα χέρια σταυρωμένα μπροστά από τον λευκό τοίχο δίπλα από το πιάνο. Τον πλησιάζω και ακουμπώ το χέρι μου στον ώμο του. Ξέρω ήδη τι βλέπει. Οι χρυσές και ξύλινες κορνίζες στον τοίχο κρατάν όλες μου τις αναμνήσεις. Γυρίζει το κεφάλι του προς το μέρος μου. Τα μάτια του είναι βουρκωμένα και στα χέρια του κρατάει μια χρυσή αψιδωτή κορνίζα.

Το χαρτί έχει κιτρινίσει από το πέρασμα των χρόνων μα δεν παύει να είναι το ίδιο όμορφο με τότε. Η εικόνα της ξαναζωντανεύει. Είναι μόλις 20 χρονών, με τα μαλλιά της ριγμένα στους ώμους και ένα χαμόγελο πιο λαμπερό και απο τον ίδιο τον ήλιο. Χαμογελάω στην σκέψη πως η μητέρα μου θα αντιδρούσε όταν έβλεπε τον Καμερον. Θα ήθελα τόσο πολύ να τον γνωρίσει. Να δει πόσο γλυκός και αστείος είναι. Πόσο χαρούμενη με κάνει να νιώθω.

-Είναι...λοιπόν ήταν πανέμορφη.

Ενα καθυσιχαστικό βλέμμα εμαφανίζεται στο προσωπό μου και κουνάω το κεφάλι μου θετικά καθώς πέρνω την φωτογραφία στα χέρια μου.

-Ήταν όμορφη εξωτερικά αν και κανένα μοντέλο δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει την ομορφιά της ψυχής της...

Με τράβηξε.στην αγκαλιά του και ενιωσα την ανάσα του βαριά. Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω απο τον λαιμό μου καθως βυθίστηκα στο στήθος του.

-Δεν χρειάζεται να στεναχωριέσαι. Ανήκει στο παρελθόν.

Τον διαβεβαιώνω μέσα στο στήθος του.

-Εσύ γιατί στεναχωρίεσαι τότε, γιατί κλαις με οτι σου την θυμίζει;

Ψιθυρίζει χαμηλόφωνα. Σαν να είναι σκέψεις μέσα στο μυαλό του και εγώ απλά να μπορώ να τις ακούσω.