Λοιπόν προς όλες τισ ελληνίδες φαν των Magcon boys ορίστε ένα fan fiction.
Άκούω φωνές, πέρνω μια βαθιά ανάσα. Το έχω ξανακάνει. Μπορώ. Αλήθεια. Τα πόδια μου τρέμουν.
Έτοιμοι όλοι. Πάρτε θέσεις.
Madeline βγαίνεις σε 3...2...1... ΠΑΜΕ.
Είναι το πρώ...
Χαμογέλασα και ο Καμερον έσφιξε το κράτημά του στη μέση μου.
-Θα φέρεις κάτι να φάμε;
Ο Τζόνσον ξάπλωσε πίσω στον καναπέ και έκανε τον Μαθιου...Ματ ... να απομακρυνθεί. κοιτώντας τον περίεργα.
-Όχι.
Τα χέρια του Καμ με σηκώνουν ελαφρά και βγάζει το κινητό του από την τσέπη του. Προσπαθώ να καταπολεμήσω την ανάγκη μου να κοιτάξω στην οθόνη μα ρίχνω κάποιες κλεφτές ματιές. Απλώς χαζεύει.
-Και πόσο καιρό γινεται...αυτο που γίνεται;
μας ρωτάει ο Ματ ενώ κουνάει τα χέρια του σχηματίζοντας κυκλικές κινήσεις προς το μέρος μας. Κοιτάω τον Καμ την ίδια στιγμή που με κοιτάει και αυτός. Αλήθεια πόσος καιρός;
-Είναι...Είναι περίεργο
Βαριανασαίνω
-Κατάλαβα. Προσωπικά δεν θα αντέξω ενα ακόμη μελιστάλαχτο ζευγαράκι που χαζεύει το ηλιοβασίλεμα στην παραλία και χαμουρεύεται πάνω στο κρεβάτι ΜΟΥ.
Τονίζει τις τελευταίες λέξεις τρομάζοντας την Μαντισον που ειναι τυλιγμένη γύρω απο τον Τζακ.
-Όχι. Όχι. Τίποτα τέτοιο.
Σηκώνω το ένα φρύδι μου και κοιτάω το πάτωμα. Είμαστε ακριβώς αυτό το τέτοιο, προς το παρών, εκτός από όλη την κατάσταση με το κρεβάτι του τουλάχιστον.
-Μπορείς να μου βάλεις ένα ποτήρι νερό;
μετακινώ το βλέμμα μου προς τον Ματ.
-Ναιπ έλα.
Κατεβαίνουμε τα σκαλιά και μπαίνουμε στην κουζίνα.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-Κρύο;
με ρωτάει ανοίγοντας το ψυγείο.
-Ναι
ακουμπώ πάνω στον μαρμάρινο πάγκο κάνοντας σχέδια με το δάχτυλό μου επάνω του. έρχεται προς το μέρος μου κρατώντας ένα γυάλινο μπουκάλι και τεντώνει το χέρι του πίσω από το κεφάλι μου. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα αβέβαιη για το τι πρέπει να κάνω μέχρι που βγάζει ένα ποτήρι απο πίσω μου και αφήνω την ανάσα που κρατούσα.
-Έχεις ένα πολύ όμορφο και συμμαζεμένο σπίτι για
-Viner ;
με διακόπτει
-όχι θα έλεγα για παιδί.
ένα άχαρο γέλιο μου ξεφεύγει μα με ακολουθεί και αυτός.
-Δεν θεωρούμε πλέον παιδί.
συνεχίζει να γελάει δίνοντάς μου το ποτήρι και γέρνει στον πάγκο απέναντί μου. Δεν φαίνεται μεγάλος. Σίγουρα όχι όσο ο Κάμερον.
-Είμαι 18.
-Μένεις εδώ μόνος σου;
απαντάει καταφατικά και με ρωτάει το ίδιο.
-Ναι
Ντρέπομαι να ρωτήσω για του γονείς του. Δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να τον κάνω να νιώσει άβολα μα με προλαβαίνει ρωτώντας με για τους δικούς μου.
-Ο πατέρας μου βρίσκεται κάπου στην Αφρική με την κοπέλα του.
Ο εαυτός μου δεν μπορεί να συγκρατηθεί και ειρωνεύεται κάθε λέξη που βγαίνει απο το στόμα μου.
-Και η μητέρα σου;
Ρίχνω τα μάτια μου στο έδαφος και πίνω λίγες γουλιές από το νερό αφήνοντάς το στον νεροχύτη.
-Συγνώμη. Ήταν αγενές. Δεν έπρεπε να ρωτήσω. Λυπάμαι.
Κουνώ το κεφάλι μου καταφατικά και του δίνω ένα βλέμμα σιγουριάς και κατανόησης.
-Οι δικοί μου γονείς ταξιδεύουν και αυτοί. Νομίζω την τελευταία φορά που μιλήσαμε ήταν κάπου στην Ανταρκτική. Μάλλον τους τραβηξε το κλίμα.
Γελάει προσπαθώντας να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα.
-Τουλάχιστον δεν προσπαθεί να ξανανιώσει τα νιάτα του κάνοντας μπατζι τζαμπινγκ για να ενθουσιάσει τη μικρή ρηχή φίλη του.
προσθέτω γελώντας.
-Είσαι πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες.
-Σαν την Carisma ;
μου βγήκε αυθόρμητα όμως φαίνεται ότι έπιασε τόπο. Τα μάτια του γούρλωσαν και σήκωσε τα φρύδια του. Γιατί το είπα αυτό; Μου είπε πολύ καλά ο καμ να μην την αναφέρω και όμως εγώ...
Ο ίδιος άρχισε να γελάει ξανά.
-Σου μίλησε γιαυτήν;
-όχι.
-Δεν είναι αυτό που νομίζεις.
Βήματα στις σκάλες τον έκαναν να σταματήσει και η φάτσα του κάμερον εμφανίστηκε στην άκρη της.
-Όταν σου είπα να την γνωρίσεις δεν εννοούσα να της κάνεις ανάκριση. Και ελάτε πάνω δεν είμαι καλός στο να κρατάω το φανάρι.
