Λοιπόν προς όλες τισ ελληνίδες φαν των Magcon boys ορίστε ένα fan fiction.
Άκούω φωνές, πέρνω μια βαθιά ανάσα. Το έχω ξανακάνει. Μπορώ. Αλήθεια. Τα πόδια μου τρέμουν.
Έτοιμοι όλοι. Πάρτε θέσεις.
Madeline βγαίνεις σε 3...2...1... ΠΑΜΕ.
Είναι το πρώ...
Έκλεισα τα μάτια μου για δυο λεπτά. Αφέθηκα στην ζεστασιά της αγκαλιάς του. Του μίλησα για τη μητέρα μου κάτι παράξενο εφόσον κανείς άλλος εκτός απο τον Σον δεν γνώριζε για την όλη κατάσταση. "Ήταν ατύχημα". Η ίδια ξερή απάντηση σε όλες τις περίεργες ερωτήσεις. Τα πόδια μου βυθίστηκαν στην άμμο. Έκανε τόση ζέστη. Κοιτούσα τη θάλασσα και τα κύματα που όλο και πιο κοντά ερχόντουσαν. Δεν με φόβισε η θάλασσα ποτέ. Ήθελα να αφήσω τη χάρτινη βαρκούλα που κρατούσα σφιχτά μέσα στα μικροκαμμωμένα μου χεράκια να την πάρει το κύμα. Ψιλάφισα τις πετρούλες που μόλις ξεβράστηκαν.
Η αλμύρα έκαιγε το πρόσωπό μου. Άφησα για λίγο το κραβάκι μου και πέταξα τις πολύχρομες αυτές πέτρες πάλι πίσω στο νερό πιτσιλόντας τους αστραγάλους μου. Μια, δυο, τρεις. Ξάπλωσα πίσω. Ο ήλιος ενοχλούσε τα μάτια μου μα δεν με πείραζε. Σκέφτηκα τη ζωή μου. Τη μουσική μου. Βαθιά μέσα μου ήξερα πως αυτές οι δύο έννοιες δεν διέφεραν και πολύ. Ήμουν χαρούμενη, είχα δημοσιότητα και ένα ταλέντο που αναγνωρίστηκε και να τώρα, σε λίγες ώρες θα σταθώ μπροστά στους πιο αυστηρούς μου κριτές, τους θαυμαστές μου. Μια σκιά εμφανίστηκε μπροστά μου.
-Έλα καλύτερα να βιαστούμε. Πάρε τα παπούτσια σου. Πρόσεχε μη πατήσεις τίποτα γλυκιά μου.
Πήρα το καραβάκι μου που ήταν έτοιμο να το πάρει η θάλασσα.
-Όχι σήμερα. , είπα και γέλασα, πήρα τα παπούτσια μου και ακολούθησα τη σκιά μου. Κοίταξα μπροστά μου. Τα ξανθά της μαλλιά έπεφταν πάνω στους ώμους της κρύβοντας λίγη από τη δαντέλα του λευκού της φορέματος. Είναι τόσο όμορφη. Έτρεξα και έπιασα το χέρι της . Με κοίταξε χαμογελώντας και μπήκαμε στο αμάξι.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
- Μαμά έχω άγχος, φοβάμαι, φοβάμαι πολύ. Και αν δεν τα καταφέρω; Και αν δεν τους αρέσω; Είναι η ευκαιρία μου και δεν θέλω να την χάσω.
Άνοιξα το στόμα μου λέγοντας ότι με βασάνιζε τις τελευταίες ώρες.
-Όλα θα πάνε καλά. Είσαι ταλαντούχα και ο κόσμος πιστεύει σε σένα όσο και εγώ. Εσύ γιατί όχι λοιπόν;
