Fame Path

23-Try us.

-Βρε βρε βρε

Λέει ο  JJ κοιτώντας μας και ο Καμερον γελάει ενώ κάθετε κάτω τραβώντας με ανάμεσα στα πόδια του.

-οπα οπα...

Ο Σον μας κοιτάει παραξενεμένος.

-Εσείς..;

Το βλέμμα του Καμερον πάνω του τον κάνει να σταματήσει  την πρότασή του και όλοι συνεχίζουν να πίνουν και να τραγουδάνε.
Παίρνω ξανά το πράσινο μπουκάλι στα χέρια μου καταπίνοντας το κρύο υγρό. Η άγρια και δροσερή του γεύση με κανει να παίρνω θάρρος νιώθοντας το μυαλό μου να αδειάζει σιγά σιγά.

Γέρνω πίσω ακουμπώντας την πλάτη μου στο στήθος του και αυτός τυλίγει τα χέρια του γύρω μου.

-Τι σου κάνει μια μπύρα λοιπόν

Λέει μέσα στα μαλλιά μου και η ανάσα του ίσα που χτυπάει στον λαιμό μου. Νιώθω πολύ χαρούμενη για να αντιδράσω στα λόγια του η στο γεγονός πως πίνω μπύρα στα 17 μου. 4 χρόνια νωρίτερα. Ένα χαμόγελο έχει κολλήσει στο πρόσωπό μου χωρίς να ξέρω αν είναι από τις κυκλικές κινήσεις που κάνουν τα δάχτυλα του πάνω στην κοιλιά μου η απο το αλκόολ.

Σύντομα αρχίζει να ξημερώνει και ο Hayes προθυμοποιείται να με πάει μεχρι το σπίτι μου μιας και ο Καμερον και ο Σον δεν είναι σε κατασταση να οδηγήσουν.

...
Ανοίγω την πόρτα πέφτοντας απότομα πάνω στα λευκά σκεπάσματα κρύβοντας το σώμα μου απο κάτω τους.

...

Μικρές λωρίδες φωτός διαπερνούν το παντζούρι της κρεβατοκάμαρας μου και γυρνάω το κεφάλι μου προς την άλλη κατεύθυνση. Γλείφω τα ξερά μου χείλια και η γεύση από το λεμόνι έρχεται πάλι στο στόμα μου. Σφίγγω τσ σκεπάσματα στα χέρια μου και προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου τρίβοντας τα βλέφαρά μου.
Σύντομα αρχίζω και σκέφτομαι την χθεσινή νύχτα. Δαγκώνω ελαφρά το κάτω χείλος μου στη σκέψη του φιλιού μας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον φίλησα μα είναι η πρώτη που κατέληξε καλά.

Σηκώνομαι σέρνοντας τα πόδια μου προς το μπάνιο. Πλένω το πρόσωπό μου και μαζεύω τα μαλλιά μου κατεβαίνοντας στην κουζίνα. Το χέρι μου τυλίγεται γύρω από το κρύο χερούλι του ψηγείου και ρίχνω μια ματιά στο εσωτερικό του.

-Γάλα και μια μισοφαγομένη σαλάτα.

Λέω ειρωνικά στον εαυτό μου αρπάζοντας το άσπρο μπουκάλι και κλείνοντας το ψυγείο. Στηριγμένες με μαγνητάκια οι αναμνήσεις μου. Ταξίδι για σκι , στην παραλία , paintball είναι αυτό; δεν το θυμάμαι. Κάτω από το μαγνητάκι της Disneyland είναι εκέινοι. Κοιτάνε ο ένας τον άλλον με τόση περηφάνεια. Τόση τρυφερότητα ανάμεσά τους. Το βλέμμα του πέφτει στην μητέρα μου και βλέπεις την περηφάνεια ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Σε καμιά άλλη φωτογραφία οι γονείς μου δεν είναι τόσο δεμένοι και ευτυχισμένη όσο σ' αυτήν του γάμου τους. Είναι η μόνη που έχω στην οποία βρίσκονται και οι δύο και υπάρχει ηρεμία και γαλήνη. Τι να κάνει άραγε; σκέφτομαι ακουμπώντας με τον δείκτη μ τα πρόσωπα τους και φέρνοντας το μπουκάλι στο στόμα μου. Ίσως να έπρεπε να του τηλεφωνήσω. Μπορεί να μην είναι και καλή ιδέα όμως.
Αφήνω τον πατέρα μου στο πίσω μέρος του μυαλού μου και ανοίγω την τηλεόραση περνόντας το υπόλοιπο πρωινό μου βλέποντας Disney channel. Ειναι κατι που κάναμε με τον μπαμπά μου κάθε πρωί. Πίναμε γάλα και βλέπαμε παιδικά όλο το πρωί κουλουριασμένοι στον καναπέ. Και αν βαριόμασταν σηκωνόμασταν και τότε γινόμασταν τα χαμένα αγόρια στη Χώρα του Ποτέ ή αχόρταγοι πειρατές έτοιμοι να κατακτήσουν την Καραϊβική αν και τις Κυριακές συνήθως σώζαμε τη μαμά μου από ναυάγεια, ληστές, ινδιάνους και μασκοφόρους εκδικητές.

Η κοιλιά μου αρχίζει να γουργουρίζει και αποφασίζω να πάρω ντελίβερι πίτσα και να συνεχίσω να κοιμάμαι για την υπόλοιπη μέρα.

Η πόρτα χτυπάει και σηκώνομαι σιάζοντας την πιτζάμα μου και πέρνοτας το πορτοφόλι μου. Ανοίγω την πόρτα μα το μόνο σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει πίτσα.

-Κάμερον;

Τον κοιτάω απορημένη και με χώνει στην αγκαλιά του αφήνοντας ένα απαλό φιλί στο μέτωπό μου.

-Ωραίες πιτζάμες.

Ρίχνω μια γρήγορη ματιά στα ρούχα μου.

-Είναι άνετες και ζεστές

Λεω γελόντας με το ολόσομο συνολό μου αφήνοντας τον να περάσει.

- Είμαι σίγουρος.

Κλείνω την πόρτα πίσω μου και πριν προλάβω να μπώ στο σαλόνι η πίτσα καταυθάνει. Αφου παίρνω το κουτι στο χέρι μου πηγαίνω να βρω τον Καμ.

Κάθετε στον γκρί καναπέ φανερά απορροφημένος από το "Πρώτες βοήθειες για Σουπερήρωες".

- Πάω να φέρω δυο πιάτα.

Ακουμπάω την πίτσα στο τραπέζι μπροστά του και επιστρέφω με δυο πιάτα και δυο μπουκάλια ΚοκαΚολα.

-Έιναι πολύ καλός.

Αποκρίνεται καθώς πέρνω θέση στον καναπέ δίπλα του.

-Ποιός;

- Ο Bradley Steven Perry

- Oh.

Το χέρι του τυλίγεται πίσω μου τραβόντας με στην αγκαλιά του ενώ γέρνει πίσω αφήνοντας με να βολευτώ στο στήθος του.

-Δεν μπορείς να πείς. Παίζει καλά για 17αρης.

Βάζω ένα μεγάλο κομμάτι πίτσας στο στόμα μου ωστε να μην χρειάζεται να απαντήσω. Το επεισόδιο τελειώνει σύντομα όπως και η πίτσα. Μαζεύω το κουτί της και όταν επιστρέφω η οθόνη μου είναι μπλε γράφοντας με μεγάλα κόκκινα γράμματα Netflix. Τέλεια λέω στον εαυτό μου  γυρνώντας τις κόρες μου. Αρκετά επεισόδια περνάνε με εμάς να λογομαχούμε για το αν ο Scot θα έπρεπε να κυνηγήσει την Alison τόσο πολύ καθώς και για τις υποκριτικές ικανότητες του Dylan O'Brien.

-Ειναι ταλαντούχος. Δεν ξέρεις τι λες.

Λέω σκουντώντας τον ώμο του καθώς ξεκινάει το επόμενο επεισόδιο.

Γελάει ως απάντηση και ξαναχώνομαι στην αγκαλιά του. Νιώθω τα μάτια του πάνω μου και γυρνάω ώστε να τον αντικρίζω. Κλείνει τον κενό χώρο αναμεσά μας και φέρνει τα χείλη του πάνω στα δικά μου.