the little Dallas

Part 15. tears

Point of view Caithlynn Dallas

Ik klopt iemand op het raam. Ik schrik ervan. Ik loop richting de achterdeur en kijk wie er staat. Het is Kian. Ik open de deur. 'Wat doe jij nou hier?' vraag ik aan hem. 'Ik kwam je even bezoeken' zegt hij met een grijns. 'Cameron gaat me vermoorden als hij hier achterkomt'  zeg ik. 'Laten we er dan maar voor zorgen dat hij dat niet komt' zegt hij. 'Kom mee naar mijn kamer, zo stil mogelijk' zeg ik tegen hem. Hij knikt. we lopen richting de trap. 'Caithlynn ben jij dat?' vraagt Cameron. 'Ja' zeg ik. 'Kom eens' zegt hij. 'oke' zeg ik. 'Kian verstop je ergens en wacht tot ik terug ben' zeg ik. Ik loop de woonkamer binnen. 'Wat is er?' vraag ik. 'Tegen wie was je net aan het praten?' vraagt hij. 'Tegen niemand ik keek een filmpje op mijn laptop' zeg ik. 'Oke, wat ga je nu doen' zegt hij. 'Ik denk nog even naar Frans kijken en dan gaan slapen ben al best wel moe' zeg ik. Hij knikt. Ik draai me om en loop naar terug naar de gang. Ik kijk rond en zie Kian hier nergens. Ik denk dat hij naar mijn kamer gegaan is. Ik loop naar boven. 'Caithlynn' hoor ik. Ik draai me om. Het is Nash. 'Ik dacht dat jij net al naar je kamer gelopen was' zegt Nash. 'Ja, maar was iets vergeten beneden' zeg ik. Hij kijkt me argwanend aan. 'Weet je het zeker?' zegt hij. Ik knik. Hij kijkt me aan en loopt terug naar zijn Kamer denk ik. Gelukkig geloofde hij mij. Zo snel mogenlijk draai ik me om en loop naar mijn kamer. Ik doe de deur dicht. Ik kijk rond waar is hij? Ik zie hem nergens zien.  Ik draai me om en daar staat Kian. Ik gil, snel sla ik mijn handen voor me mond. 'Verstop je' fluister ik. Hij knikt. Binnen no time staat Nash in mijn kamer. 'Waarom gil je?' vraag hij. 'Er zit daar een spin' zeg ik wijzend naar een plekje. 'Jij bent niet bang voor spinnen dat zei je laatst' zegt Nash. Das ook nog een waar. 'Hij was toch best wel groot' zeg ik. 'Caithlynn, wat probeer jij te verbergen?' zegt Nash. 'Helemaal niks' zeg ik snel. 'Je weet dat we jou langer dan vandaag kennen, in liegen ben je niet erg goed' zegt Nash. Hij werkt nu zo erg op mijn zenuwen. 'Dus wat is er?' vraagt hij. 'Nash ben jij een meisje?' vraag ik. 'Nee' zegt hij. 'Kan je dan meiden problemen begrijpen?' vraag ik. 'Nee' zegt hij. 'Precies, dus doei' zegt ik. Nash kijkt me verbaasd aan en draait zich toch om. Kian moet hier zo snel mogelijk weg. Zodra hij weg is draai ik de deur op slot. 'Kian je moet zo snel mogelijk weg' zeg ik. 'Ahww waarom?' vraagt hij. 'Als Cameron erachter komt zie je me langer niet' zeg ik. Kian zucht. 'Het is wel beter' zegt hij. Ik knik. Ik open de deur. Kian loop op zijn tenen de deur uit, langzaam komen we bij de deur. Voorzichtig open ik de deur. Kian loopt naar buiten. Snel geeft hij mij nog een zoen en dan rent hij weg richting zijn auto. Snel sluit ik de deur en draai me om. Ik loop de gang uit en loop rustig weer naar boven.

 Ik ga op mijn bed zitten en begin na te denken. Over alles. Ik denk na vanaf Cameron tot Kian tot mijn ouders. Over alles. De pijn die ik had toen mijn ouders mij niet meer wilden hebben. De pijn die nu anders heet, Haat. Haat voor je ouders. Hoe erg is dat? Hoe erg is het dat je nooit meer tegen je ouders gaat praten? Waarom willen ze Cameron wel, maar mij niet? Ben ik niet goed genoeg? Cameron was vroeger altijd al het lievelingetje. Waarom? Ik heb geen idee. Mijn ouders, mijn bloedeigen ouders. Ik kan er niet tegen. Uit frustratie gooi ik het kussen weg. Ik begin te gillen. Alle woede, frustratie en verdriet komt er nu gelijk uit. Het gillen maakt plaats voor de dikke tranen die er over mijn wangen heen rollen. Ik maak me zelf klein rol me op in een bolletje. Steeds meer tranen rollen over mijn wangen. Nash en Cameron kommen de kamer binnen gestormd.

Point of view Cameron Dallas

'Nash, hoor jij ook gegil?' vraag ik aan hem. Hij knikt. Allebei staan we op en lopen naar boven. Hoe verder we boven komen, hoe harder je gehuil hoort. 'Het is Caithlynn' zegt Nash. Ik schrik en begin te rennen. Nash rent achter me aan. Ik storm haar kamer binnen. Daar zie ik Caithlynn als een klein kwetsbaar meisje opgerold liggen. Ik loop naar haar toen en geef haar een knuffel. 'Laat me met rust' schreeuwt ze. 'Caithlynn we proberen te helpen' zegt Nash. 'Ga weg' roept ze. 'Caithy wat is er?' vraag ik bezorgt. 'Ik zei Laat me met rust' schreeuwt ze steeds harder. Het kwetst met. C&C tegen de wereld. Steeds vaker begin ik aan vroeger te denken. 'Caithlynn, vertel wat er aan de hand is' probeer ik. 'Laat me met rust' schreeuwt ze. Ik loop weg en kijk Nash aan. Samen lopen we naar de gang.

'Wat moeten we doen?' vraag ik bezorgt. 'Heeft ze dit vaker?' vraag Nash. 'Nee' zeg ik. 'Wat kan het zijn?' vraagt Nash. 'Weet ik niet' zeg ik. 'Kunnen we niet iemand bellen?' vraagt Nash. 'Nee' zeg ik. 'Misschien kan ik het proberen' stelt Nash voor. Ik knik. Nash loopt naar binnen. Ik wacht buiten. Het duurt best wel lang. Langer dan vijf minuten. Ik ben zo nieuwsgierig. Na een tijdje komt hij naar buiten. Ik kijk Nash hoopvol aan. 'Wat is er met Caithlynn?' vraag ik. 'Ze wil het mij niet vertellen' zegt Nash. 'Zei ze verder nog iets anders?' vraag ik. 'Ja' zegt Nash met een blik die ik niet kan plaatsen. 'Ze zei dat je iets moest doen' zegt Nash. 'Wat' vraag ik.