Je bent van mij✔️

Chapter Two ~ let me go

Chapter Two ~ let me go

Ik loop over het strand, waar niemand is. Raar het is super mooi weer. Misschien ook omdat het al laat is. Ik schat rond elf uur. Ik moet ooit terug gaan naar het appartement. Hoe kon ze dat ooit doen? Het geld opmaken? We hebben samen daar zo hard voor gewerkt en dat maakt ze gewoon op voor een paar schoenen. Hoe egoïstisch kan je zijn... Nou zo erg!

Ik bedenk me maar om van het stand af te gaan. Ik loop over de pakeerplaats van het strand. Alleen een wit busje staat in het midden van de parkeerplaats.
Boeie maar vreemd. Niet dat ik bang ben hoor. Het zullen vast van die mensen zijn die liggen te krikken.
Ik loop toch wat sneller als in de buurt kom. Ik hou me adem onbewust in zodat ik niet op val. Ik haal opgelucht adem als ik er een meter voorbij ben gelopen. Ik hoor ze nog wat zeggen. Toch hoor ik voetstappen achter me. Ik krijg opeens een doekje voor me mond. Ik slank een gil. Ik word naar achteren gesleurd. Ik stribbel tegen maar het lukt niet. Ik voel dat het doekje vochtige is- er komt een raar geurtje van af. Me lichaam word er slap van en me oogleden zakken over me ogen. Ik probeer me ogen open te houden, maar het middeltje wat op de doekje zit is te sterk en laat daarom mijn hele lichaam verlammen.

Door een harde klap kom ik weer tot me bewustzijn. Ik voel gelijk pijn en vloeistof over me voorhoofd lopen. Ik hef me hand er naar en hou mijn bebloede hand voor me. Ik zucht een paar keer diep in en uit omdat ik besef wat er is gebeurd. Ik begin te paniekeren en sta op. Ik raak gelijk mijn evenwicht kwijt doordat het busje een scherpe bocht maakt met een enorme snelheid. Ik kom met me nek ergers tegen aan.
Ik hoor gerommel en verstijf. Me ogen scannen het busje en blijven hangen op een gestalte aan de andere kant van het busje. In een fractie van een seconde staat hij opeens voor me. Hij steekt zijn hand naar me uit. Het enigste wat ik doe is hem bang aankijken. "Laat me gaan." Zeg ik zelfverzekerd. Hij kijkt me vragend aan.
Hij is Amerikaans. Dan komt er één zin in me hoofd die ik wel in het Engels weet.
"Let me go." Smeek ik.
"I 'll never let you go , you're mine." zijn stem is zwaar en kalm , te kalm. "Pleas." Smeek ik nog een keer. "You're Mine." Zegt hij en tilt me op zodat ik op me benen sta. Ik zet gelijk een stap achteruit. Hij staat precies in het licht wat het busje geeft . Zijn ogen... Zo blauw , parel blauw om in te verdrinken. Zo blauw dat het onmenselijk is. Hij heeft ook een gespierde bouw. Zijn haar zit in een perfecte kuif , je ziet de gel geen eens zitten. "You are so Beautiful." Die woorden begrijp ik weer wel.
Wat wil hij van me? "let.me.go" herhaal ik.
Ik kijk hem nu bang aan als hij en stap dichterbij zet. "Do not be afraid to me- I will never hurt you." Zegt hij. Opeens kan ik mezelf niet meer handelen , ik barst in tranen uit en zak tegen de wand van het busje aan. Ik leg mijn hoofd in mijn handen. Tranen stomen als watervallen over mijn kaken.
Ik voel opeens twee sterke armen om me heen om me heen die me stevig tegen zich aantrekt. Ik maak me gelijk los en kruip naar de andere kant. "I will never do hurt you." Zegt hij- een woord van die zin komt me bekent voor hurt dat betekend pijn. Ik raak nog meer in paniek door dat mijn gedachten zeggen dat hij me pijn gaat doen. "Do not." Ik sla me armen beschermd over me hoofd , bij de gedachten dat hij me pijn gaat doen. "Never" zegt hij. Dus hij zal me geen pijn doen. "Dankjewel." Zeg ik in me gedachten. "You're welcome." Ik kijk hem verward aan. Hoe kon hij dat weten?

We komen tot stilstand. Me hoofd ik gelukkig klaar met bloeden alleen doet ontiegelijk zeer. Ik grijp naar me hoofd en laat een kreun van pijn. De man kijkt me bezorgd aan. Als hij me heeft bekeken valt zijn blik op me hoofd. Hij loopt naar me toe en legt zijn hand op me wang. "I'll take care of you." Zegt hij en tilt me op. Ik stribbel hevig tegen maar hij geeft geen kik.
Na een paar minuten geef ik het op. Het felle dicht doet zeer aan me ogen- maar ik hou me strek. We lopen in een grote tuin voor de tuin staat en ongelooflijk mooi kasteel. De mensen die in de zaten te werken zijn alleen maar geconcentreerd op mij. Bij sommige lijkt het wel of hun ogen rood zijn. "He found her." Roept een meisje.
We lopen door zoon zeven meter hoge aankomstdeuren. Ze zijn mooi beschilder en gedecoreerd. De beide deuren worden door te wachters open getrokken. Zonder enige moeite?
We lopen naar binnen en komen in de aankomst hal. De grijze meubelen , het plafon dat gedecoreerd is , de gordijnen die zijn zeiden zijn.
Maar we zijn snel uit de prachtig hal. We lopen een grote marmeren trap op. Ik kijk verbaast naar het wit en bruin dat door elkaar vermengt is.
De eerste verdieping is ongelooflijk groot. Je kan recht door , links of rechts. Elke vleugel is wel zoon twintig meter lang. Hij loopt helemaal naar het einde van de rechter vleugel. De deur wordt open gedaan door een wachter. We lopen een reusachtige kamer binnen. Het is helemaal schoon en klaar gemaakt. Alsof ze iemand hadden verwacht die in deze kamer zou verblijven.
De man legt me voorzichtig op het bed neer. "Stay." Voert hij als een bevel op en loopt daarna de kamer uit. Ik hoor dat de deur op slot wordt gedraaid. Ik spring van het bed af. Ik probeer al me kracht te geven om het slot te breken. Maar niks helpt , schoppen , slaat , duwen , niks. Ik draai paniekerig om me heen. Me blik blijft hangen bij het balkon. Mijn uitweg!
Ik pak eerst een stoel die onder de deurklink zet. Ik ren naar het balkon en laat mezelf erover heen hangen. Ik schrik hoe hoog het is. Het is ongeveer zoon vijf meter.
Kom op Binny je kan dit , spreek ik mezelf toe.
Ik sla me benen over de rand en laat ze bungelen over de rand.

Opeens hoor ik gebonk op de deur. "Binny! Let me in!" Hoor ik de stem van de man die me heeft ontvoerd kwaad roepen. "Nooit!"schreeuw ik terug. De deur word open getrapt door de man. Ik schrik als ik hem op me zie af lopen. Ik hou me evenwicht niet meer en val voorover , rechtstreeks me dood tegemoet. "Binny!" Hoor ik nog iemand roepen maar dat word verstoort door een harde klap en alles zwart