Je bent van mij✔️

chapter thirty-five ~ last of all

chapter thirty-five ~ last of all

"Ik kan het niet meer!," schreeuw ik. "Ik zit hier al verdommme drie uur te wachten en er is nog helemaal niks wat we weten," sis ik. Ik pak schilderij van de muur en gooi hem uit het raam. "Binny hou je in , er zijn mensen buiten," zegt Heaven dwingend. "Mijn man ligt op sterven," huil ik. "Ja en mijn broer," kaats ze terug. Ik zak door me knieën op de grond. "Ik zorg er persoonlijk voor dat geen mens meer leeft," huil ik. "Waarom?," ik begraaf me hoofd in me armen. "Mama wees alsjeblieft sterk het komt goed," zegt Elsa. "Wacht maar , ik ga eerst eens een bezoekje brengen," zeg ik en sta op. Ik kijk ze nog even aan maar ren dan in vampiersnelheid het kasteel uit. Ik weet de weg naar de mensenwereld. Ik moet twintig kilometer zuid en dan drie oost. Binnen nu en een laar seconde ben ik er. Ja nu dus. De auto's zoeven voorbij. De mensen zijn druk in de weer. Ik probeer mij ogen weer normaal te krijgen , maar het werkt niet echt mee. Ik laat het maar. Ik moet ze zien over te halen. Er moet hier wel ergens een podium staan ik hoor harde muziek. Wat echt pijn doet aan me oren. Een plek voor vampieren is dit echt niet , ik word gillend gek. Ik loop op het geluid af. Ik bots tegen allemaal mensen aan. Het begin me lichtelijk te irriteren. Maar geluk staat me een beetje bij en ik sta al op het grasveld waar het festival bezich is. Binnen komen is een makkie. Ik ren in vampiersnelheid door de porten langs de mensen zo op het podium ik lak een microfoon. Ik sta nu normaal stil. De mensen hebben niks door.

Wat Binny nu gaat vertellen is in het Nederlands maar ze is nu in now York dus Engels. Stel maar voor dat ze Engels tegen hun praat maar ik vertaal het naar het Nederlands.

"Hallo...dames en heren. Ik ben njet zo maar iemand en ik ben geen eens een mens," ik knijp me ogen dicht voor de reactie maar alles blijft stil. "Omdat jullie niet echt reageren kan ik gewoon door gaan," er klinkt een hoop gegiechel. "Dit is niet om te lachen , onze koning en mijn man licht op sterven door jullie. Jullie zijn één van de reden waarom wij doden," ik wacht de reactie weer maar weer niks. "Jullie hebben veel van onze mensen vermoord , en wij van jullie. We hebben dus wat gemeen ; we willen onze mensen beschermen. Kijk als wij hem verliezen dan is heel ons koninkrijk aan diggelen. Ik ben de koningin en ik weet niet wat ik zonder hem moest. Ik wil alleen dat we het eens worden en mekaar gewoon laten voor wat het is. Wij hebben de slecht uitgeroeid , ze kunnen jullie niks meer doen. Wij zijn de goeie wij doen jullie niks. Behalve als jullie een dreiging voeren. Ik wil zelf ook niet doden maar als jij ons niet met rust laten moet het wel. Wij zijn gewoon net als jullie , ik ben zelf ook een mens geweest. De leugens geloven jullie , maar de meeste dingen niet waar. Ik wil gewoon dat wij als vampieren en jullie als mensen elkaar in waren lagen en mekaar met rust laten. Dat is het best voor ons allemaal. Dus wie het mij eens is steek zijn hand op," zeg ik. De eerste hand gaat omhoog en er volgen er meer. De mensen doe niet op het festival waren staan er nu ook bij. Iedereen heeft zijn hand opgestoken. Ik glimlach. "Mijn man en koning ligt op sterven door jullie , en er is geen andere koning. Wat als dat van jullie was zouden jullie ook niet al t blij zijn. Wij hebben gewoon dezelfde gevoelens als jullie. We zijn alleen bovennatuurlijk. Is dat zo erg?," iedereen roept nee. Ik glimlach. "Dus ik als koningin van de vampieren wil hier bij vrede sluiten tussen mensen en vampier. Wij zullen er voor zorgen dat de roekeloze zijn uitgeroeid voor jullie bescherming. En dat jullie ons met rust laten," iedereen gejuicht. "Is dat een deal?," iedereen gilt ja. "Mooi zo maar dan ga ik weer naar me man , heel erg bedankt," zeg ik nog. Ik laat de microfoon vallen en ren in vampierensnelheid weg. Het is me gelukt ik heb vrede gesloten! Ik moest alleen het lef hebben.

Ik kom weer aan op het kasteel. "Wat heb je gedaan!?," roept Summer geschrokken naar me toe. "We waren je kwijt!," roept Heaven. "Ik heb vrede gesloten tussen mens en vampier," zeg ik. Heaven slaat haar handen voor der mond. "Wat?," vraagt Stefan. "Ik heb vrede gesloten," zeg ik. "Hoe heb je dat gedaan?," vraagt Robin. "Gewoon mijn skills laten zien," zeg ik trots. "God de eerste keer in al die eeuwen is het iemand gelukt," zegt Jordan. "Hoe is het mogelijk," zegt Lily. "Mijn moeder kan alles," zegt Elsa. "Dat hebben we al lang gezien," zegt Paris. "Ik ben trots op je," zegt Elena. "Dankjewel het was het enigste wat ik kon doen nu," zeg ik. "Binny kom maar even andere kleren aan doen," zegt Heaven die voort loop naar me kamer.

Ik heb een skinny en een wit shirt aan. Ik ben weer een beetje bijgekomen van het vrede sluiten enzo. Maar ik huil nu weer om Sam. Al vier uur wachten we al. Er moet nu echt wel wat nieuws zijn.

De deur gaat langzaam open. De deur waar Sam licht. We staan allemaal op. Elsa pakt me hand vast en knijp er zachtjes in. Als teken dat ze bang is. De blik van de dokter staat vol medelijden. "Is er nieuws?," vraagt Heaven. "Ja," zegt hij kort af en er rolt een traan over zijn wang. "Zegt u het maar," zegt Rayen. Iedereen kijkt vol spanning . Lily en Arlen , Robin en Jason , Heaven en Jordan , Paris Rayen en Elena en Elsa en ik.

"Ik moet uw helaas aankondigen dat de koning hard heeft gevochten maar de strijd niet heeft gehaald , hij is overleden," de tranen stomen over me wangen. Iedereen schiet vol. Ik laat mezelf vallen op de grond. Een steek van pijn gaat door me heen. "Dood?," vraagt Elena. "Hoe?," huilt Rayen. "De kogel heeft zijn lichaam door boort en daarbij zijn hart geraakt," legt hij uit. Elsa zit op de stoel met haar hoofd in der handen. De tranen raken maar niet op.

Ik blijf door huilen. Zo veel als maar kan. Dag in dag uit. Ik ben niet meer uit het kasteel te halen. Ik kan niks meer , na denken lopen praten. Alleen huilen en stil zijn. Sam is dood. En ik kan er niks meer aan doen. Ik had zo graag zijn gezicht willen zien als ik zei "er is vrede!,". Hij zou omhelzen en zoenen. Ik ga zijn adem lichaam en zijn lippen missen. Maar vooral dat hij er is. Ookal is hij er niet in , maar altijd in me hart. Voor altijd en eeuwig. Ik dacht dat dit een sprookje was. Dat ik nou samen met Sam lang en gelukkig leefde. Maar hoe vaak heb ik dat al niet gezegd ; het moet weer eens anders gaan.
Ik ben geen moeder , ik laat Elsa in de steek. Ze zegt dat het wel gaat maar ze gaat kapot net zo als ik. Ik ben mager net zo als Elsa , wil niks wegen niks drinken.
Ik moet me sterk houden. Maar op één of andere manier kan ik het niet. Op de begrafenis was iedereen er bij. Elven weerwolven vampiers en mensen. Ik was heel erg dankbaar naar iedereen. Echt heel erg. Maar je wist niet hoe kapot ik ging.

Ik sta met al me kracht op van het bed. Ik open de deur van me kamer , die al heel lang niet open is gegaan. Ik stap mijn gevangenis uit. En loop op me bloten voeten over het zachte tapijt. Alle herringen schiet weer naar voren. Ik glimlach weer voor de eerste keer. Voor de aller eerste keer in drie maanden. Drie maanden bezweken van verdriet.
Ik open de eetzaal waar geklets vandaan kom. Ik stap naar binnen en gelijk is het stil. Elsa verbreek de stilte. "Mama?," vraagt ze opgelucht. "Het werd eens tijd om uit die gevangenis te komen , ik wil als eerst..." "Geen sorry jij had het moeilijkst van allemaal, je kan er niks aan doen. Je bent altijd heel sterk geweest. Nu mocht jij een keer huilen," zegt Stefan. "Dankjewel ik voelde me zo leeg en ik wist niet..." "Stop maar je hebt het heel goed gedaan," zegt Elsa. Ik ga naast haar zitten en glimlach. "Ik hem blij dat je er weer bent," zegt Rayen. "Het was echt helemaal niks , we hadden geen leven toen jij er niet was," zegt Summer. Ik sta op en ga op de tafel staan.
"Jongens ik ga vanaf nu een goeie koningin zijn samen met jullie hellen we het land. We starten alles opnieuw op. We gaan er voor," zeg ik trots. "Echt wel!," Elsa komt er bij staat. Paris Elena en Rayen ook. Dan komt Stefan en Lily plus Arlen. "Reken maar," zegt ze. "Voor altijd en eeuwig," zegt Heaven en komt er ook bij.

"Jullie zijn vanaf nu echt van mij," zeg ik met een glimlach. "Of te minste dat zou onze lieve Sam hebben gezegd,"

----

Afgelopeeeennnnnnn!!!!!!!!!!!
Sam fk dood. Maar mooi eindelijk wooooooooow af. Bam.

Er komt nog een dankwoord en een eind proloog en dag is het dan. Klaar...

Heel heel heel erg bedankt!