Je bent van mij✔️

Chapter eighteen ~ win!

Chapter eighteen ~ win!

Nog twee uur en dan heb ik de weddenschap gewonnen. Nou super makkelijk. Dus niet. Sam probeert alles om te verleiden. Maar ik geef me niet over. Ookal is het moeilijk , heel moeilijk.

Ik kijk naar beneden naar de helder blauwe zee. Ik heb gisteren dit ontdekt. Dat het kasteel gebouwd is op de rand van zee en land. Soms voel je spettertjes op je gezicht van de golven die tegen de rots bonzen. Ik zou wel eens van de rots willen af springen , maar dan ben ik dood. Jammer ik zou het zo graag willen doen. Domme gedachten...

"Hoe kan het hier zo mooi zijn en daar zo lelijk." fluister ik en snuif de zoete parfum op. Sylvana. "Waar is het slecht?" Vraagt ze in het Nederlands. Wacht wat! Sylvana kan geen Nederlands toch? "Praat u Nederlands?" Vraag ik verward. "Ik ben koningin dan moet je wel veel talen kennen" zegt ze. "Oh das aardig van u" zeg ik en draai me weer om maar de zee en staar voor me uit. "Sam is zo blij met je" zegt ze met een glimlach. Ik glimlach bij de gedachten. "Ik ook met hem" murmel ik. "Binny je weet dat je gevaarlijk ben als mens" zegt ze serieus. "Ja ik weet het , maar Sam wilt me niet veranderen" mompel ik. "Hij heeft er een reden voor " zegt ze en legt haar hand op me wang. "Waarom zijn er zo veel geheimen?" Vraag ik naar de hemel toe. "Er zijn veel geheimen daar heb je gelijk in. Maar je weet al veel en je zal alles leren over ons maar het heeft tijd nodig, sommige geheimen zijn groter en gevaarlijker dan je denkt" zegt Sylvana en dan is ze weg. Ik weet toch al dat ze super snelheid hebben. Ergens om me druk over te maken.

De twee sterke armen die om me heen worden geslagen. Voelen gelijk weer als een kooi van liefde en bescherming. Sam drukt een kus in me nek en legt dan zijn hoofd op mijn schouder. We kijk allebei naar de horizon. De zon gaat zachtjes de duisternis te gemoed. "Ik geef het maar op nog één minuut en dan heb je gewonnen" zegt hij. "Ik zei toch" glimlach ik. "Nu ik zo nadenk over alles ben jij degene die koningin moet worden , waar ik mee wil gaan trouwen en kinderen krijgen. Jij bent degene die....." Ik besluit om zijn zin af te maken. "Die oud zal worden en dood zou gaan" zeg ik en draai me om. "Alles en ook echt alles gaat kapot als jij mij niet verandert. Wij zullen kinderen krijg maar ik zal sterven en jullie niet is dat niet genoeg om me te veranderen" zeg ik. "Pas na het proces" mompelt hij. "En hoelang gaat dat duren?" Vraag ik. "Wanneer jij wilt" grijnst hij. "Oké ik verras je wel" zeg ik. En dan slaat de klok om negen uur. Ik heb gewonnen! "Ik heb gewonnen" juich ik en ga als een maloot over de marmeren vloer rennen. Ik hoor Sam lachen en ik stop dan ook weer. Sam is opeens bij me en drukt gelijk zijn lippen op die van mij. Na de tijdje laten we weer los en kijken elkaar aan. "Je ogen zouden zo mooi zijn" zegt hij en zijn ogen kleuren geel. "Ogen?" Vraag ik. "Zo mooi bloed rood en zo geel als zonnebloemen" zegt hij. "Nog een reden om me te veranderen" mompel ik. "Zo spoedig mogelijk" zegt hij en tilt me op zodat ik op zijn rug zit. "Houw je vast" zegt hij en begint keihard te rennen. We zijn het kasteel uit en rennen het bos in. En dan stopt hij. Hij knielt voor een bosje neer en ik stap van zijn rug af en knielt ook. Midden in een open plek in het bos zitten bijzondere mensen liedjes te zingen in een taal die ik niet ken. Ze zijn bleek en zijn anders maar mooi gekleed. Iemand draagt een kroon en is gelijk de langste. Ze hebben grijs of blauwe ogen en heel mooi lang haar wat netjes is ingevlochten. Ze hebben hun haar zo dat je hun oren kan zien , die puntig zijn. "Elfen?" Vraag ik blij. "Goed gezien" fluistert hij. "Ik droomde er altijd van om ze te zien en nu staan ze voor me neus" ik kijk naar de jongen man die naast de lange zit met de kroon. Hij is zo kil of zijn blik dan. Maar goed.
"Kom dan gaan we weer , ze hebben een feest" zegt Sam die me weer op zijn rug neemt en weer rent naar een andere plek. We gaan diep in het bos te diep denk ik dan. Het is donkerder en mistiger. Maar al snel is dat weg en die ik kleine mensen dansend om een vuur. Ze zijn zo vrolijk , zo vol vreugde.
En dan uit het niets komen mensen uit de bosjes en in een klap zijn er al een paar dood. "Snel op me rug" dwingt Sam aan. Ik klim bang op zijn rug en Sam begint nog harder te rennen. Ik kijk nog een keer naar achteren en zie in de verte Mick of hoewel me vader staan. Ik draai me hoofd weer om me tranen beginnen te stromen.