Je bent van mij✔️

Chapter Three ~ I will never hurt you

----

Chapter tree ~ i Will never hurt you

Ik open moeizaam me ogen. Als ik voor me kijk zie ik een man aan me been zitten of eerder aan me voet. Ik kijk hem verschrikt aan daarom haalt hij gelijk zijn hand weg. Ik wil een stukje omhoog komen maar het lukt niet iets houd me tegen. Pijn en iets heel zwaars. Ik bekijk mezelf en blijf hangen bij mij voet , er zit gips om heen. Ik kijk geschrokken om me heen.
Ik ben in een enorme zaal. Overal lopen bleke mensen met witte dokters jassen aan. Ik ben in een ziekenhuis!
"Stay calm , you've had a hard blow." Zegt hij. Er gaat opeens één van de vele deuren open en de man die me heeft ontvoerd komt binnen. Ik hou me adem in , een rilling gaat door me lichaam heen. Integendeel van hem hij kijkt mij bezorgd aan. Hij gaat op een stoel naast mijn bed zitten en pakt mij hand vast. Ik trek hem gelijk weg. "Sorry." zegt hij.
Gaat hij opeens zielig doen , ik ben wel degene die ontvoert is en een voet heeft gebroken!
"Sorry?" Vraag ik sarcastisch.
Na eens lange tijd te hebben gezwegen , pakt hij me onder me rug en knieholtes en tilt me zo op. Zonder enige moeite. Ik stribbel heel even maar het heeft toch geen zin om te doen , hij is te sterk.
Hij loopt naar me kamer en legt me op het bed. Hij gaat naast me zitten en kijkt me aan. "how do you feel ?" Vraagt hij aan me.  "Good" zeg ik maar. "Are you Dutch?" Vraagt hij. "Yes." Antwoordt ik.
Hij loopt gewoon weg en komt later terug met een meisje. "Hello ik ben Louise , ik een vriend van Sam." Zegt ze.
Eindelijk , iemand die Nederlands kan.
"Ik ben Binny." Mompel ik. "Wie is Sam?" Vraag ik aan haar. "Dat is hij." Ze wijst naar de man die mij heeft ontvoerd.
Oké, mijn ontvoerder heet Sam. Ik dacht eerlijk gezegd aan Fernando.
"Hai." zeg ik tegen Sam. Hij glimlach naar me. "Jij bent in koninkrijk Mercia en daar ben jij nu." Zegt ze met een trots glimlach.
Ik ben dus in een andere wereld die genaamd Mercia heet? Oké nu moeten er nog aliens komen dan is het plaatje af. "Dat kan niet." Zeg ik vastberaden. "it's true." zegt Sam. "Waarom ben ik hier?" Vraag ik. Louise en Sam kijken gelijk medelevend aan maar zeggen niks. "Krijg ik nog antwoord." Mompel ik zachtjes in de hoop dat ze niet boos worden. "Ben je nog niet aan toe." Zegt Louise.

"Jij gaat Engels leren en jij Nederlands." Louise duwt Sam de kamer uit en komt op het bed zitten. "Wij beginnen nu." Zegt ze. Ze pakt een dik boek er bij en klapt hem open. Perfect in het midden?
"Happiness can be found even in the darkest of , if one. Only rememners to turn on the light." Leest ze voor. "Welke woorden weet je? Vraagt ze. Oké effe denken...
"Uhm darkest is donkerste en rememners onthoud maar veder weet ik niks." Ik ben best trots op mezelf dat ik dat weet. "Oké het is good , But ik voorlezen wat er stond." Zegt ze en leest het eerst nog even na. "Sorry , ik can't die zin vertalen. Zo goed ik niet zijn. Maar het gaat over hier. Er gaan ook leuke dingen gebeurd." Zegt ze. "Nou ik weet niet hoe ik de leuke dingen van dit alles in ga zien." Zucht ik. "Je bent niet voor niets ontvoerd!" Zegt ze boos. Ik deins gelijk achteruit door hoor gedragsverwisseling. Ik kijk hoe ze zich weer snel herstelt. Ze lijkt zelf ook geschrokken. "Sorry , het is een trek van dit volk." Ze knijpt haar ogen even dicht. Ze lijken wel van kleur te veranderen.
"Ik kan niet vertellen wat er aan de hand is. Maar wees pleas rustig tegen mijn broer." Zucht ze. "Wat niet vertellen?" Vraag ik. Ze zucht geïrriteerd.
Ik wil het wel weten , wat ze me niet willen vertellen. Zal het over mij gaan?
"Je moet niet zo veel vragen , we hebben het al moeilijk genoeg!" en met die worden verlaat ze de kamer.

Huilend zak ik tegen de kamerhuur aan. Ik leg mijn ellebogen op me knieën en laat mijn hoofd in mijn handen vallen. Me schouders doen pijn van het snikken.
Alles , alles wat ik zei. Ik trek het allemaal terug. Een perfect leven. Het makkelijk hebben. Niks zit mij dwars. Alles is altijd zo goed geregeld. Niks overkomt mij.
Ik haat me leven. Altijd glimlach ik wel , maar ik ga stuk van binnen. Iedereen ben ik kwijt. Robin , mama , oma iedereen. En dat komt allemaal door die Sam!
Ik voel twee streek armen om me heen dicht zich tegen zich aandrukken. Hij is zelf zo dichtbij dat ik zijn adem voel prikken in me nek. Drie keer raden wie het is. Ik weet niet of hij slecht is maar hij geeft me nog niks misdaan. Hij heeft mij ook niet in het busje getrokken , volgens mij heeft hij alleen bij me gezetten.
Stop Binny hij heeft je ontvoert. Dat zijn is al een reden!
"Sorry that it was so , but if I Dutch can you explain. but I will never hurt you , I will love you." Ook als weet ik de helft niet wat hij zegt , het geeft me een geruststellend gevoel. Ik wil uit zijn houdgreep kruipen maar hij houdt me tegen. "Stop om zo te doen , het is niet goed." Snik ik. Zijn grip is gelijk los van me. Ik kruip snel van hem weg. "What?" Mompelt hij. "Dit alles , ik weet niet wat er aan de hand is. Ik wil het wel weten. Ik wil hier weg." Hij kijkt me gelijk boos aan en zegt dan ;

"you will never go away , you're mine."