The Next Level Ft Muke Clemmings <3

chapter 13

Lukes point of view
Michael valt van ashtons bed af. Shit waar was was ik in vredesnaam mee bezig. Ik had mezelf belooft dat ik micheal nooit meer zag breken, en al helemaal niet door mij, maar dat heb ik zonet dus gedaan.

Ik kniel bij hem neer.
"Micheal?! Kan je me horen?!" Roep ik.
"Ja ik hoor je, slet" mompelt hij. Auwtsj, die deed pijn en ik weet dat hij gelijk heeft.
"Micheal, het spijt me, het zal niet nog een keer gebeuren. Alsjeblieft, verlaat me niet. We weten dat we elkaar nodig hebben. Michael ik hou van je en daarom wil ik graag dit vergeten en veder gaan met zijn tweeën. Michael, alsjeblieft, laat me niet alleen" smeek ik. Het is even stil.
"Luke, ik wil wel bij je blijven, maar ik weet niet ofdat ik je nog kan vertrouwen" bekent Michael.
"Alsjeblieft micheal, ik zal er alles aan doen zodat je me nog vertrouwt, maar verlaat me niet" zeg ik en grijp naar mijn haren.
"Is het bij een keer gebleven?" Vraagt Michael zacht. Ik knik.
"Ja, vraag maar aan haar na en daar blijft het ook bij" zeg ik.
"Dat hoop ik maar"
"Micheal, wil je me vergeven?" Vraag ik. Mijn stem zit vol met hoop.
"Luke, dat kan ik niet, ik heb tijd nodig" zegt Michael.
"Dat is niet meer dan logisch" zeg ik begripvol. "Ga anders maar slapen, dan kan je morgen weer helder nadenken" zeg ik en leg micheal weer op ashtons bed. "Sleep well, beauty" fluister ik, druk een kus op zijn voorhoofd en stap mijn eigen bed in.

De volgende ochtend wordt ik wakker van de 'o zo leuke' wekker. Naast me zie de mooiste jongen van de wereld nog vredig liggen. Hij is tenminste niet zo dom om zijn vriendje te belazeren. Wat hou ik toch micheal. Waar zat ik met mijn hoofd toen ik met mijn stomme kop naar die bijles liep? Toen ik mevrouw Waetford had overgehaald? Ik had micheal nooit zo mogen belazeren alsof hij geen gevoelens heeft. Hij is juist de meest gevoeligste jongen die ik ken. Ik ben zo dom.

Ik schrijf een briefje voor micheal dat ik alleen naar school loop. Ik ben al aangekleed en heb al ontbeten, dus kan ik gelijk gaan. Ik sluit de deur achter me.

"Mevrouw Waetford? Kan ik u even spreken?" Vraag ik als ik zie dat er meerdere mensen in de collegezaal zitten.
"Natuurlijk luke, ik kom er zo aan" antwoord ze. Ik knik en leun tegen de muur aan.

Mevrouw Waetford komt de collegezaal uit en kijkt me afwachtend aan.
"Waar wil je het overhebben luke?"
"Ik heb het micheal verteld" zeg ik.
"Wat heb je Michael verteld?" Vraagt Hope onbegrijpelijk.
"Over onze 'bijles'. Ik moest Michael het wel vertellen" zeg ik. Hope knikt begrijpend.
"En nu? Luke, wat wij deden was fout. Je hebt Michael en die heb je nou pijn gedaan" zegt mevrouw Waetford.
"Ik weet het niet, Michael heeft tijd nodig en ik heb tegen hem gezegd dat het bij één keer blijft" zeg ik.
"Oke dan moeten we het gewoon loslaten en het zien vergeten. Anders wordt het voor ons beide lastig om in de collegezaal te zijn" zegt mevrouw Waetford.
"Mee eens" stem ik in en loop daarna naar de collegezaal waar in zo les heb.

Heey pinguïns nieuw hoofdstuk hier Ik wou graag even updaten.
Hope you like it
comment vote
Love you all
xx dagmar