Ik hou van jou (Compleet)

Hoofdstuk 27

Hee! Weer een nieuw stukje :p 

Dit draag ik op aan hanane023 omdat ze echt een mega lieve comment gegeven heeft! bedankt! <3 En hiernaast een liedje, wake me up van avicii (echt een verslavend liedje :p)

Enjoy allemaal! ♥Jolien♥

---------------------------------------------------------------------------------

De tranen lopen over mijn gezicht, het is hard om haar daar zo rustig te zien liggen, met haar ogen gesloten en haar blonde haren uit haar gezicht en verspreidt over het hele kussen. Al die draden in haar armen en zo verder en dan het machinisme naast haat bed. Ik kijk recht in het gezicht van Kyle, ook in zijn ogen zie ik de tranen staan maar hij houdt zich wel sterk. Met zijn vinger veegt hij de tranen over mijn wangen weg en geeft een klein kusje bovenop mijn hoofd. 

'Luke?' zeg ik tegen de gebroken jongen op de stoel die wazig naar Sandra staart en ons nog niet gezien heeft. Hij draai zich met een ruk om, zijn ogen zijn helemaal rood en gezwollen en hij ziet verschrikkelijk bleek.

'W-wat is er gebeurd?' stamel ik.

Hij snikt. 'Een auto had haar', zegt hij kort maar duidelijk. Hij zucht. 'We reden naar huis omdat Sandra zich niet lekker voelde en ze had al overgegeven maar omdat we jullie niet vonden zouden we naar huis rijden. En onderweg...' Hij hoeft de zin net af te maken, ik leg mijn hand op zijn schouder en zucht terwijl ik nog een traan over mijn wang voel rollen.

'Het komt goed', mompel ik tegen Luke ookal weet ik het niet zeker. Ik zucht en ga naast Luke zitten op een stoel en aan de andere kant Kyle, ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Opeens hoor ik luid gesnik, er lopen mensen de kamer in en ik zie meteen dat het de ouders zijn van Sandra. 

'Hey', begroet ik ze.

Ze knikken naar me maar zeggen niets, zo zitten we met z'n allen rond haar bed. 

We zitten eindeloos lang aan haar bed, in stilte, niemand zegt wat, iedereen kijkt met betraande ogen naar haar. Soms komt er een verpleger binnen om te kijken hoe het met haar gaat, haar toestand is stabiel zeggen ze. Het komt wel goed met haar, ook dat zeggen ze, ze zeggen zoveel, maar is het ook de waarheid? Ik weet het niet. Blijkbaar ligt ze nu in coma, ik hoop dat ze snel bijkomt.

'Het bezoekuur is om, gelieve naar huis toe te gaan', komt er uit de luidsprekers. Ik slik, ik wil niet weg van haar. Na tien minuutjes zijn de ouders van Sandra weg en zijn we nog met z'n drieën ik ben niet van plan weg te gaan!

'Hallo Luke', zegt een stem, ik draai em niet om.

'Hey mam', zegt hij zacht.

'Ga je mee naar huis, je kan morgen wel terug komen.'

Hij slikt en staat dan toch op, hij geeft Sandra een kusje en loopt achter zijn moeder. Hij zegt ons nog gedag en toen waren we met z'n tweeën.

'Zullen we ook naar huis gaan?' vraagt Kyle.

Ik schud koppig mijn hoofd. 'Nee ik blijf bij haar!'

'Maar dat mag niet, ik wil ook liever hier zijn.'

Ik kijk hem smekend aan. Waarom doet iedereen me dit aan. Alles is tegen mij! Alles! Alles! Alles! Ik voel de tranen over mijn wangen stromen, ik wil hier echt niet weg. Ik blijf bij haar!

'Euhm, zouden jullie alstublieft weg kunnen gaan het bezoekuur is om', zegt een verpleger.

'Nee!'

'Maar...'

'Nee!'

'Maar we moeten haar onderzoeken!'

'NEE!' roep ik nu. Ik zie dat Kyle een verontschudligende blik naar de verpleger werpt. 'We zullen u een telefoontje laten als de toestand verandert is.' probeert hij nog maals.

Ik probeer me in te houden om niet alles te gaan vol schreeuwen.

'Nee! Ik blijf hier zeg ik koppig!'

'Nee je gaat nu weg of ik haal de beveiliging!'

'Nee!'

'Sorry Alex', fluistert Kyle. Ik kijk hem onbgrijpend aan. 'Kom schat!' Hij staat op en loopt naar me toe hij tilt me op en gooit me over zijn schouder.

'Succes met haar', zegt de verpleger. Ik frons. Wat zei hij nu net?

'Eikel!' schreeuw ik terug. Ik begin te kronkelen zodat Kyle me zou loslaten, ik sla op zijn rug en in het rond, maar niets helpt.

'Laat me los!!!' roep ik zo hard ik kan, een oud koppel kijkt me vragend aan. 'Laat me los! Kyle!' schreeuw ik.

'Het spijt me', zegt hij.

Ik barst in tranen uit. 'Laat m alsjeblieft los!'

'Als we buiten zijn.'

'Nee! Ik moet naar Sandra!' jammer ik. Maar niets helpt en ik begin harder te snikken. Ik wil nog een keertje slaan maar ik heb geen fut meer over en laat me als een zak aardappelen naar buiten dragen. Eindelijk buiten zet Kyle me op de grond en ik doe mijn best om niet door mijn benen te zakken van ellende. Ik zie alles wazig door de tranen en begin weer te snikken.

'Ik mo-oet naar S-sandra!' probeer ik nogmaals maar Kyle kijkt me met een verdrietige blik aan. Ik loop naar hem toe en houd hem vast, ik verberg mijn gezicht in zijn t-shirt terwijl hij over mijn rug wrijft en opnieuw verteld dat alles wel goed komt. 

'Kom, we gaan naar huis.' Ik knik en loop naar mijn fiets. Ik veeg nog een verdwaalde traan weg en spring op mijn fiets, samen rijden we naar mijn huis waar hij me afzet en nog mee naar binnen gaat. We doen het hele verhaal aan mijn moeder en gaan dan samen naar boven, het is ondertussen al negen uur en hij legt me in mijn bed. Hij stopt me in en geeft me nog een lange kus om deze vreselijke dag af te sluiten. Hij omhelst me nog en loopt dan terug naar beneden en gaat naar huis terwijl hij me gebroken achterlaat...

------------------------------------------

Hee allemaal (: eigenlijk vond ik dit persoonlijk een heel slecht geschreven stuk, geen idee waarom maar ik vind het echt... :/

Hopelijk vinden jullie het nog leuk!

Vote/Comment/Follow (Follow=Follow Back)

♥Jolien♥