Ik hou van jou (Compleet)

Hoofdstuk 6

*POV Alex*

Ik blijf maar staren naar mijn wekker op mijn nachtkastje, na die uitbarsting van gisteren heb ik helemaal niet kunnen slapen. Dat is nu eens de reden waarom ik nooit een jongen mee naar huis neem. Maar hij stond erop en ik moest wel anders zou hij denken dat ik iets zou verbergen, dat natuurlijk ook wel een beetje was, begrijp me niet verkeerd, ik hou van mij zus maar ze maakt het me niet makkelijk. En natuurlijk reageerde Dylan zoals nog andere jongens gedaan hebben en het brak mijn hart maar langer kon ik haar sowieso niet verbergen, ze is mijn zus en vroeg of laat zou hij er toch achterkomen. Toch? Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en sta met veel tegenzin op. Ik weet niet wat ik moet zijn, blij of boos of verdrietig. Ik heb geen idee, blij want we hebben vandaag het eerste uur muziek, boos op Dylan en dan nog verdrietig omdat het school is. Ik heb echt geen zin en loop naar de badkamer. Ik heb gisteren men zus ook niet echt verdedigd waar ik achteraf nog eens ruzie met mijn moeder gehad heb en meteen naar boven gelopen ben, Dylan sms'te me niet meer en toen ben ik maar in slaap gevallen. Het was vreselijk. 

Ik kam mijn haar snel en zoek wat kleren uit. Het is mooi weer en de zon schijnt. Ik neem een jeansshort en een rood topje uit de kast en trek het vlug aan. Daarna neem ik mijn rugzak en doe mijn bruine ballerina's aan. Ik hoopte dat ik alleen beneden was maar mijn moeder en zus zijn er ook al. Ik zucht. Ik ga bij hun aan tafel zitten en eet een boterham.

Heel de tijd wordt er niets gezegd en word bozer met de minuut, ik moet hier dringend weg of ik krijg een uitbarsting voor de dag goed begonnen is. 'Laat deze dag niet heel de tijd zo verlopen', mompel ik tegen mezelf. 

Even later kom ik eindelijk bij school aan. Ik had weer wind op en mijn haar ziet er vast niet uit, maar ja erger kan het toch al niet. Of toch wel. Mijn oog valt op de poort waar Dylan komt binnengelopen. Hij heeft zeker en vast tegen heel de school lopen roepen dat ik een zusje heb met het syndroom van down. Leuk!  Oh, en nu komt hij ook nog naar me toe, waarschijnlijk om het uit te maken. Hij zegt even wat tegen zijn vrienden en loopt dan verder naar mij toe. 'Hey Alex.'

'Dylan...'

'Euh... het spijt me van gisteren ik had zo niet mogen reageren, ik had het niet verwacht dat je zo'n zusje had en het was fout van me, het spijt me dat de avond zo verlopen is', zegt hij. Ik kijk hem aan en twijfel wat ik moet doen.

Hij komt naar me toe en slaat zijn armen om me heen. 'Het spijt me liefje', fluistert hij in mijn oor. Dan kijkt hij in mijn ogen. 'Ik zie je graag, dat weet je toch', zegt hij lief tegen me. 'Ik jou ook', zeg ik met een glimlach. Ik weet niet of dit wel de goede keuze is. 'Dan is het goed.' We lachen samen en zie vanuit mijn ooghoeken Kyle voorbij lopen en bedenk dat ik gisteren misschien niet erg veel tegen hem gezegd heb en nu denk hij vast dat ik hem haat of zo maar ik had zo zin in die avond met Dylan waar ook niets van gekomen is, in ieder geval is de dag toch al beter dan eerst.

De bel gaat en ik ga naar mijn klaslokaal. Ik heb muziek! Met een glimlach loop ik het lokaal binnen en ga op mijn vast plek zitten samen met Sandra. Zij houdt ook van muziek net zoals mij. Ik zing ook vaak en vind het heel erg leuk maar ik weet niet of ik goed ben. Maar ik denk het niet, ik nam het een keertje op en ja,.. het klonk vreselijk maar toch zing ik in de klas altijd goed mee gewoon omdat ik het graag doe en het boeit me niets wat anderen van me denken. Zij hun hobby's ik de mijne.

Als laatste komt Kyle het lokaal binnen en gaat ook op zijn plek zitten achteraan in de klas. Snel vul ik mijn agenda in, in de hoop dat de les snel kan beginnen.  De leerkracht komt rond en geeft iedereen een blad met een tekst op van een liedje. Het is er eentje van Taylor Swift en daar ben ik blij mee. Het is Invisible en dat is een liedje dat ik heel graag zing en al uit mijn hoofd ken. Ik hoor de leerkracht zachtjes vloeken. 'Heeft iemand een dubbel exemplaar?' vraagt ze, 'ik heb er geen meer.'