Κρυφά Αισθήματα

~6~

Το επόμενο πρωί είχα ξυπνήσει αποφασισμένη να πάω και να δώσω ένα τέλος σε αυτήν την ιστορία. Στην Νεφέλη δεν είπα τίποτα γιατί ήμουν σίγουρη πως θα προσπαθούσε να με εμποδίσει. Δεν μπορούσα να συνεχίσω άλλο αυτό το παιχνίδι με τον Πάνο, γιατί για εκείνον ένα παιχνίδι ήταν. Εγώ ήμουν εκείνη που υπέφερα από την πρώτη στιγμή, το πρώτο λεπτό, έπρεπε να βάλω ένα τέλος τώρα που ήταν νωρίς γιατί αν προχωρούσε η "σχέση " αυτή τότε θα ήταν πολύ δύσκολο για εμένα. Σηκώθηκα φόρεσα ένα μαύρο παντελόνι τζιν μια μαύρη μπλούζα με ανοιχτό ντεκολτέ και τις μαύρες μου γόβες. Όλα στα μαύρα σήμερα για να ταιριάζουν με την διάθεση μου σκέφτηκα. Η Νεφέλη ευτυχώς είχε βγει για κάτι ψώνια και δεν την είδα, δεν ήθελα να με δει έτσι. 

Μπήκα από την πίσω μεριά του εστιατορίου όπως πάντα κοίταξα γύρω μου και ο Πάνος δεν ήταν πουθενά, καλύτερα γιατί δεν θα άντεχα να τον αποχαιρετήσω ούτε ήθελα να μάθει ότι έφυγα. Κατέβηκα γρήγορα κάτω στα αποδυτήρια και άδειασα το ντουλάπι με τα πράγματα μου, το πρώτο βήμα είχε γίνει τώρα έπρεπε να πάω να ενημερώσω τον υπεύθυνο μου. Την ώρα που μάζευα τα πράγματα μου ένιωσα την ανάσα ενός άντρα στον λαιμό μου και το άγγιγμα του στην πλάτη μου.Ήλπιζα να μην ήταν ο Πάνος αλλά δυστυχώς έκανα λάθος.

"Έλενα?" μου είπε και γύρισα τον κοίταξα για λίγο και συνέχιζα να μαζεύω τα πράγματα μου.

"Τι κάνεις εκεί? φεύγεις?" με ξανά ρώτησε.

"Ναι, φεύγω Πάνο" του είπα χωρίς να τον κοιτάζω στα μάτια.

"Σε διώξανε ?" με ρώτησε αλλά δεν του απάντησα. Δεν του χρώσταγα καμία εξήγηση και ούτε ήθελα να μάθει τον πραγματικό λόγο της φυγής μου. Σήμερα έδινα ένα οριστικό τέλος σε αυτόν τον άνθρωπο που μπήκε έτσι απρόσμενα στην ζωή μου. Χωρίς να με ρωτήσει απλά με ένα βλέμμα κατέκτησε την καρδιά μου. Όλα αυτά όμως δεν έπρεπε να τα μάθει και δεν υπήρχε λόγος να τα μάθει. Σηκώθηκα να φύγω αλλά με έπιασε από το χέρι συνέχισα να μην τον κοιτάω, δεν άντεχα να τον βλέπω και να τον νιώθω κοντά μου, μου σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε στα μάτια με αυτά τα υπέροχα γαλάζια μάτια του που τόσο λάτρευα.

"Μίλησε μου, σε παρακαλώ. Ανησυχώ δεν το καταλαβαίνεις?" μου είπε και ένιωσα από μέσα μου σαν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Δεν άντεξα.

"Γιατί ανησυχείς Πάνο δεν σε καταλαβαίνω? δεν είχαμε και τίποτα το ιδιαίτερο για να σε ενδιαφέρει που φεύγω. Και για να μην μείνεις με την απορία από μόνη μου φεύγω δεν με διώξανε, εντάξει τώρα μου επιτρέπεις να φύγω?" είπα ανεβάζοντας την ένταση της φωνής μου, αισθάνθηκα άσχημα έτσι όπως του μίλησα αλλά ήμουν αποφασισμένη να τον βγάλω από την ζωή μου.

"Δεν είχαμε τίποτα το ιδιαίτερο? Μάλιστα κατάλαβα" είπε και απομακρύνθηκε από κοντά μου.

"Όχι Πάνο εκτός και αν είχαμε και δεν το ξέρω." Η αντίδραση του με έπιασε απροετοίμαστη. Δεν περίμενα ότι από όλα αυτά που του είπα θα σταθεί σε αυτό. Δεν μου απάντησε. Έπρεπε να μάθω πια τι θέλει αυτός ο άντρας από εμένα.

"Εσύ ο ίδιος μου ζήτησες συγνώμη γι' αυτό που έγινε της προάλλες οπότε δεν νομίζω πέρα από αυτό να συμβαίνει κάτι άλλο μεταξύ μας." είπα με μάτια καρφωμένα πάνω του και περίμενα τρεμάμενη την απάντηση του.

"Ναι έχεις δίκιο. Λοιπόν καλή συνέχεια στην ζωή σου και να προσέχεις. Γεια σου Έλενα." είπε και έφυγε.

 Έμεινα εκεί για αρκετή ώρα καθισμένη στο πάτωμα δίπλα στα ντουλάπια. Προσπαθούσα να καταλάβω την αντίδραση του αλλά δεν μπορούσα. Έπρεπε να κάνω αυτό που είχα αποφασίσει από την αρχή αλλά δεν μπορούσα, ένιωθα λες και μου είχαν κόψει τα πόδια και δεν μπορούσα να σηκωθώ. Σταμάτα τα παιδιαρίσματα Έλενα, θα το ξεπεράσεις κι αυτόν όπως και όλους τους άλλους που πέρασαν από την ζωή σου για να σου αποδείξουν πως δεν υπάρχει ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο σκέφτηκα. 

Έφτασα έξω από το γραφείο του υπεύθυνου μου και ήμουν έτοιμη να μπω μέσα όταν ένιωσα κάποιον να με τραβάει προς την κουζίνα.

"Μην το κάνεις Έλενα, μην φύγεις σε χρειάζομαι, σε θέλω" μου είπε αυτός ο άντρας.

"Με θέλεις? με χρειάζεσαι? εμένα η συμπεριφορά σου άλλα μου έδειξε" απάντησα έκπληκτη.

"Έλενα κατάλαβε με είναι πολύ δύσκολο για μένα να διαχειριστώ όλο αυτό που συμβαίνει. Μην φύγεις." είπε και με κοίταγε βαθιά στα μάτια. Τα εννοούσε αυτά που έλεγε? και τώρα τι έπρεπε να κάνω? να μείνω? το άξιζε αυτός ο άντρα ή ήταν η αρχή του μεγαλύτερου λάθους μου? Γρήγορα με έβγαλε από τις σκέψεις μου ο Πάνος καθώς με έσυρε από το χέρι και με έβαλε να κάτσω έξω από το γραφείο του υπεύθυνου μου " Άγγελος Τριάντης " έτσι τον έλεγαν.

"Η απόφαση είναι δική σου εγώ σου είπα ότι είχα να σου πω αν φύγεις σήμερα τελειώνουν όλα." μου είπε με χάιδεψε στο μάγουλο μου έστειλε ένα φιλί από μακριά και έφυγε. Είχα μείνει μόνη μου έξω από το γραφείο εκεί που ήμουν πριν μου πει όλα αυτά ο Πάνος. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση και γρήγορα. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που έπρεπε τελικά να κάνω. Από την μια τον ήθελα σαν τρελή αυτόν τον άντρα, όταν με ακούμπαγε ένιωθα λες και με έχει διαπεράσει ηλεκτρικό ρεύμα από την άλλη όμως φοβόμουν, ήξερα πως όλο αυτό δεν θα είχε ευτυχισμένο τέλος. Άξιζε αυτός ο άνθρωπος αυτό το ρίσκο? 

"Θα ήθελες κάτι Έλενα" με ρώτησε ο κύριος Τριάντης. 

Έμεινα στην θέση μου με τα χέρια μου να σφίγγουν την καρέκλα. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση τώρα. Μέσα σε ένα λεπτό θα άλλαζε η ζωή μου από ένα ναι ή ένα όχι.